ගිටාර් වංශය . .

 

ඊයෙ පෙරේදාවක අලුත් අවුරුද්දට ඟාති ගෙදරකට ගොඩවුන වෙලාවක ඇඳක් යට තිබ්බ ගිටාර් එකක් දැකලා පරන හිත රිදිච්ච නොස්ටැල්ජික් මෙමරියක් ඔලුවට ඩවුන්ලෝර්ඩ් වුනා කියහංකෝ.. ලියලා තියනවද නැද්ද කියලා කීප වාරයක් හිතලා ඔන්න ඔහේ ලියල දාන්න හිතුව..

මම ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට ගිටාර් එකක් අතින් අල්ලන්නෙ එකදාස් නවසිය අනූ හතරෙ මුල් කාලෙ කියලයි මට මතක. ඒ සිසිර අයිය එක්ක හවසට බෑන්ඩ් ප්‍රැක්ටිස් කරද්දි. කීබෝර්ඩ් එක එක්ක ගත්තාම ගිටාර් එක සෑහෙන්න ඇඩ්වාන්ස් භාන්ඩයක් කියලා එවකටත් දැනටත් හිතේ තිබ්බ නිසා ඕක ගැන අධ්‍යයනයක් කරන්න මට ඕනවුනේ නෑ.. ඔය කියන බෑන්ඩ් එකේ හිටපු මගේ ඟාති සහෝදරයෙක් ඒ එක්කම ගිටාර් එකක් ගත්ත.. ඒ වුනත් මට ඕක ප්ලේ කරන්න ඉගෙනගන්න ඕනකමක් තිබ්බෙ නෑ.. මෑන්සුත් ඕක එහේ මෙහේ උස්සන් ගියා මිසක් ඕක ප්ලේ කරන්න ඉගෙනගත්තෙ නෑ..

සිසිර අයියගෙ බෑන්ඩ් එකෙන් පැත්තකට වෙලා කැසියෝ කීබෝර්ඩ් එකත් පැත්තකට දාලා තියෙද්දි තමයි පලමු වතාවට ගිටාර් එකක් අපේ ගෙදරටම එන්නෙ.. අපේ අල්ලපු ගෙදර මලයා දැනගෙන හිටියා මා ලඟ කීබෝර්ඩ් එකක් තියෙන වගත් ඒක මලාට ප්ලේ කරන්නෙ නැති වගත්.. මෑන්ස් මට ගේනවා අපූරු යෝජනාවක්.. මෑන්ස් අලුතෙන්ම ගතපු ගිටාර් එකට කීබෝර්ඩ් එක මාරු කරන්න තමයි මෑන්ස්ගෙ යෝජනාව.. එවකට ඒ ලෙවල් කර කරා හිටපු කාලෙ ඉතිම් සල්ලි කියන්නෙ වටිනා වස්තුවක් නිසා මමත් යෝජනා කරනවා ගිටාර් එක සමග රුපියල් දාහක් දුන්නොත් කීබෝර්ඩ් එක මාරුවට රෙඩී කියලා.. ඒ ඩීල් එක අනුමත වුනායින් පස්සෙ ඕං මමත් ගිටාර් එකක සාඩම්බර හිමිකාරයෙක්..

ඕං ගිටාර් එක ගත්තා කියමුකෝ.. මට ඕකෙ එක නෝට් එකක්වත් ගහන්න දන්නෙ නෑ.. කම්බි හය මොනවද කියලවත් දන්නෙ නෑ.. එවකට මම දන්න හොඳම ගිටාර් ශිල්පියා වුන පින්නදූවෙ චන්දික ලක්තිලකගෙන් කම්බි ටික අහගෙන ටියුන් පාරකුත් දාගෙන තමයි මම ගිටාර් එක හෙමීට පුරුදු වෙන්නෙ.. ඒ ගිටාර් කොටේ මම පලවෙනියටම ප්ලේ කරපු සිංදුව තමයි ටී එම් ගෙ සොවින් බර ණුවන් විදාලා ගීතය.. ඒකට ප්‍රධානම හේතුව තමයි එවකට මම දැනගෙන හිටියේ කෝර්ඩ් තුනක් විතරක් වීම.. A, E, D කියන කෝර්ඩ් තුනෙන් ඔය සිංදුව මම දාස් වාරයක් විතර ප්ලේ කරන්න ඇති මගෙ හිතේ..

පසුව ඉතිං අපේ රුකියගේ බෑන්ඩ් එකේ කීබෝර්ඩ් ප්ලේ කරන්න පටන්ගතපු නිසා ගිටාර් ආසාව එහෙම්මම යට යනව.. බෑන්ඩ් එකේ අවුරුදු දෙකක් වගේ ප්ලේ කරලා රස්සාවද සංගීතයද කියලා තෝරගන්න සිද්දවුන තැනදි රැකියාව තෝරගෙන මම සංගීතයට සදහටම ආයුබෝවන් කියනව.. සංගීතයට ගෙදර එකුදු සාමාජිකයෙකුගෙන්වත් සහයෝගයක් නැතිවුනා නිසා ගිටාර් එකත් යාලුවෙකුට විකුනලා දානව.. එතැනින් එහා අවුරුදු පහක් මම කිසිදු සංගීත කටයුත්තකට සහභාගී වෙලා නෑ.. කිසිදු සංගීත භාන්ඩයක් අතින් අල්ලා නෑ..

2005 අවුරුද්දෙ කතරගමට ට්‍රාන්සර් වුනායින් පස්සෙ තමයි ආයෙම සංගීත පිස්සුව ඔලුවට එන්නෙ.. මහා මුකලානක රෑට නිල නිවාසයේ ගෝල තැන එක්ක තනිවුනාම සද්දෙකට ඇහුනෙ රැහැයියන්ගෙ සද්දෙ විතරයි.. ඕං එතකොට මට මතක් වෙනවා මගේ ඟාති සහෝදරයාගෙ ගිටාර් එක.. ඟාති සහෝදරයා කිව්වෙ මුලටම සිසිර අයියගෙ බෑන්ඩ් එකේ හිටපු මෑන්ස්.. ඒ වෙද්දි එයයිත් එයැයිගෙ රජයේ රැකියාවට ආයුබෝවන් කියලා පවුල් පිටින්ම යුරෝපෙ පදිංචියට ගිහිං.. හැබැයි ඉතිං ගිටාර් එක ගෙදර ඇඳක් යට තිබ්බ.. ඕක තිබ්බා කියලා කවුරුත් ගහන්නෙත් නැති නිසත්, ඌ ආයෙම ලංකාවෙ පදිංචියට එන්නෙ නැති නිසාත්, මම සති අන්තෙක ගෙදර ගිය වෙලාවෙ ඕක ඉල්ලගෙන කතරගම අරගෙන එනව.. එදා පටන් ඒ ගිටාර් එක අවුරුදු තුනක් විතර මා ලඟ තිබ්බ.. ඒකෙන් මමයි අපේ මනින්නයි (මාස කිහිපයකට පෙර මිනින්නා අපෙන් සදහටම සමුගත්තා 😢 ) රෑට රෑට බොන පාර්ටිත් දැම්ම ඇතිවෙන්න..

ඕං කාලෙකට පස්සෙ මගේ ඒ ගිටාර් එක අයිති ඥාතියා වැකේශන් එකට ලංකාවට එනව.. ඒ ඇවිත් දේවාලෙ වඳින්නද මාව බලන්නද එහෙමත් නැත්තං ඒ දෙකටම නෙවේද මන්දා බස් එකේ නැගලා තවත් ඥාති සහෝදරයෙක් එක්ක කතරගම එනව.. එදා රෑ මගේ නිල නිවාසෙ ලොකු පාර්ටියකුත් දානව.. ඟාති සහෝදරයෝ දෙන්නෙක්ම ආපු එකේ පාර්ටියක් නොදා කොහොමද ඉතිම්..

පහුවදා ඉතිම් උදේට එහෙමත් කාලා මෑන්ස්ලා යන්න ලෑස්තිවෙලා තමයි කියන්නෙ ගිටාර් එක අරං යන්න ඕන කියලා.. මගේ ඟාති සහෝදරයාට අදටත් ගිටාර් එකේ ස්වර හතවත් ගහන්න බැරිවුනත්, එයැයිගෙ ගිටාර් එක ඉල්ලුවාම මට බෑ කියන්න බැරි නිසා මම ඉතිං ගිටාර් එකත් පරෙස්සමට පැක් කරලා දීලා දෙන්නවම බයික් එකේ දාගෙන ගිහිං කතරගමින් බස් එකටත් නග්ගනව.. සති දෙකකට ලංකාවට ආපු සහෝදරයා ඌ මලාට ගහන්නෙ නැති ගිටාර් එක ආපහු ඉල්ලගෙන ගියා කියන හිතේ අමාරුවට මම එයැයිව බස් එකේ නග්ගලා ඒ මෝටර් බයිසිකලේම අම්බල්ංගොඩ එනව.. මගේ ඥාති සහෝදරයා ඒ ගිටාර් එක ආයෙම ඇඳ යටින් තියලා සතියෙන් ආයෙන යුරෝපෙ යනව. මම ඒ ගිටාර් එක ඉල්ලන්න යන්නෙ නෑ ආයෙම කවදාවත්. ඒ ගිටාර් එකේ කතාව එතැනින් නිමි..

ඕං ඊට සතියකට දෙකකට තුනකට පස්සෙ මගේ හිතාදර මිත්‍ර මහේෂ් ප්‍රියංකර කොරියාවෙ ඉඳන් මට කෝල් එකක් දෙනව සැප දුක අහන්න. මහේශ් සහ මම කලක සිටන් ලඟම මිත්‍රයන් .. රූ ඇන්ඩ් ෆ්‍රෙන්ඩ්ස් බෑන්ඩ් එකෙත් අපි ප්ලේ කරේ එකට.. ඔය කතාබහ අතරේ මහේශ් දැනගන්නවා මම ලඟ තිබ්බ ගිටාර් එක ඥාති සහෝදරයා ආයෙම අරගෙන ගිහිං කියලා. ඒ කතාව එතැනින් නිම වුනාට මහේශ් කොරියාවෙ ඉඳලා ලංකාවට එද්දි මට අලුත්ම බොක්ස් ගිටාර් එකක් ගෙනැල්ල දෙනව.. ඒ ගිටාර් එක තමයි අදටත් මම ලඟ තිබ්බ ගිටාර් වලින් වැඩිම ඉමෝශනල් වැලිව් එක තියන ගිටාර් එක.. දැන් වෙද්දි ගිටාර් කීපයක හිමිකාරයෙක් වුනාට එදා නැති බැරි වෙලාවෙ ගෙනැල්ල දීපු ගිටාර් එක අදටත් මට මහ මෙරක් තරම් වටින වස්තුවක්.

ගිටාර් එක මගෙන් අරගෙන ගිය හිතේ අමාරුව අදටත් හිතේ කොනක තියන නිසා ගිටාර් ගහන්න ආස කරපු මගේ මිත්‍රයන් දෙන්නෙකුටත් තවත් ඥාතියෙකුටත් මම පහුගිය අවුරුදු කීපය ඇතුලත ගිටාර් චැලේන්ජ් දීලා තියෙනව.. ඒක අවුරුද්දක චැලේන්ජ් එකක්.. ඒ චැලේන්ජ් එක තමයි, මම ගිටාර් එකක් අරං දෙනව.. ඒකෙන් අවුරුද්දක් ඇතුලත සිංදුවක් ප්ලේ කරලා පෙන්නන්න ඕන.. බැරිනම් මම ආපහු ගිටාර් එක ගන්නව.. ඒ පෙරේතකමට නෙවෙයි.. ඇඳන් යට , අල්මාරි උඩ, දොරමුලුවල මකුලු දැල් බඳින්න තරම් පහත් තැනකට සංගීත භාන්ඩයක් වැටිය යුතු නැති නිසා.. ඒ චැලේන්ජ් එකට දීපු ගිටාර් එක ඒ හැම අවුරුද්දෙ අවසානයේම මම ආපහු අරං ආවෙ එක්කො ඇඳක් යට තිබීලා.. එක්කො අල්මාරියක් උඩ තිබීලා.. දැං ඒ ගිටාර් චැලේන්ජ් එක ආයෙම මං ලඟ තියෙනව.. එකපාරක් චැලේන්ජ් එක ෆේල්වුන එකෙක් ආයෙම ගිටාර් එක ඉල්ලනව මේ පාරනම් ගහනවාමයි කියලා.. එව්ව ඇහෙනකොට මට ඉතිං අදෝමැයි කියලත් හිතෙනව.. ආයෙම දීලා බලන්නත් හිතෙනව..

ගිය සිංහල අවුරුද්දට ගොඩවුන වෙලාවෙ අර කතරගමින් අරගෙන ගිය ගිටාර් එක තාම ඒ ගෙදර ඇඳක් යට තියෙනවා මම දැක්ක.. ඒක මගේ නෙවෙයි නිසා මට ඉතිං අදටත් මගේ ඟාති සහෝදරයාට දොසක් කියන්න බෑ.. එයැයිගෙ අයිතියට ගරු කරලා මම ඒ හිත් අමාරුව අමාරුවෙන් අමතක කරලා දාලා ඥාතිකම දශමයක් අඩු නැතුව පවත්වාගෙන යනව..

ආයෙම ගිටාර් චැලේන්ජ් එක බාරගන්න අපේ හිතාදර තඩියා සූදානම්ලු.. එක වතාවක් දිලා මකුලු දැල් බඳින්න දාලා තිබ්බ ගිටාර් එකට ආයෙම ඒ අවමානය කරනවද නැද්ද කියලා මම ටික දවසක් කල්පනා කරලා ඔන්න ගිය සතියේ ආපහු ගිටාර් එක තඩියට දීල දැම්ම . . තඩියාගේ අවුරුද්දේ චැලේන්ජ් එක ආයෙම ඕන් වෙලා තියෙන්නේ . ඉදිරි දින තුන්සිය හැටපහ අවසානයේ තඩියා ඕකෙන් සිංදුවක් ගහලා පෙන්නුවේ නැතිවුනොත් , පලලා ලිපේ දැම්මත් මං ආයෙම ඔය ගිටාර් එක ගෙදර අරං එනවා එනවාමයි . .

ලකාගෙ ලම්පූරිය ( සොඳුරිය මට නොකියාම ගියා )

       

    ලකාගෙ ලම්පූරිය බලනවාමයි කියලා තීරණය කරේ පලවෙනි ට්‍රේලර් එක දැකපු දවසෙමයි. මං ඉතිං රට සහ පිටරට යාත්‍රිකයෙක් තැනට පත්වෙලා නිසාත් කොයි රටේ හිටියත් එක තැනක ඉන්න නැති ‍රාහු අඵලයක් දරන  සත්වයෙක් නිසාත් ලම්පූරිය කොහෙන් බලන්නද කියලා අදහසක් තිබ්බෙ නෑ..  ලකාගෙ ඇඩ්වටයිසින් ටීම එකත් ඇඩ් ගගහා බුකිය කලබ කලඹා මේක නොබලා ඉන්න එපා රජෝ මේක බලන්නම ඕන එකක් කියලා කුඩා මොලේටම ඉන්ජෙක්ට් කරපු නිසා ලම්පූරිය ඔලුවෙන් අයින් වුනේම නෑ.. ඔයිට කලිනුත් එලියට ආපු ගොඩාක් පිචැර්වල ට්‍රේලර් එක දුටු ගමන් මේකනම් බලනවාමයි කියලා හිතට සිග්නල් එක දුන්නත් එව්ව ඉතිං සතියෙන් සතිය එන දේශපාලන රැලි වගේ සතියෙන් අමතකවුනාට ලකා ලම්පූරිය අමතක වෙන්න දුන්නෙම නෑ..  කොහේ කොතැන බුකිය පෙරලුවත්, යූ බටේ කාල් ගෑවත් ලකාව කොතැනහරි සෙට් වෙලා ලම්පුරිය ගැන කියෝනවා කියහංකෝ.. එව්වත් ඉතිං වාහනේ එලවන අල්ලපනල්ලේ එකින් එක කන හරහා ඔලුවට වැටුන නිසා ලම්පූරිය ගෙදර ගෙනැල්ලා හරි බලන්න ඕන කියන තැනටම ඔලුව සකස්වුනා.. ඒ අතින් ලකාගෙ මාර්කටින් ස්ට්‍රැටර්ජිය සුපිරි..

    මගේ ප්ලෑන් එක වුනේ ලම්පූරිය ලංකාවෙන් අල්ලගන්න.. ඒත් ඉතිං හත්වලාමේ ලම්පූරිය තිර ගතවෙන්න දවස් දෙකකට කලින් මට ලංකාවෙන් පිටවෙන්න කරුණු කාරනා සකස්වුනා.. ලම්පූරියට වඩා බඩගෝස්තරේ වැදගත් නිසා මාත් ඉතිං ඔන්නොහේ ලංකාවෙන් එන්න ආව.. හැබැයි ඉතිං හිතේ කොනක ප්ලෑන් එක තිබ්බ.. ලකා කොහේදෝ තැනක ඇඩ්වර්ටයිස් කරලා තිබ්බා ලංකාවට කලින් කැනඩාවෙ ලම්පූරිය පෙන්වන කතාවක්.. මේක බලන්නම ඕන එකක් කියලා මොලේ ඇඟිල්ලෙන් ඇන ඇන කියන නිසා කැනඩාවෙ ඔන්ටාරියෝවලින් ලම්පූරියේ එල්ලෙන්න තමයි මම ප්ලෑන් එක ගැහුවෙ..  ඒත් ඉතිං කරුමෙක මහත කියන්නෙ ඕක පස්සෙ එලවපු හැම වෙලාවෙම කැනඩාවෙ ශෝස් ගැන ඇඩ්වටයිසින් ටාර්ගට් කරපු ඇල්ගොරිදම් එකට මාව අහුවුනේ නෑ.. 

    ඕං එක්තරා දවසක රෑක ටොරොන්ටෝ ඉන්න බප්පගෙ පුතන්ඩියා මට මැසේජ් එකක් එවනවා අපි දෙන්න අද ලම්පූරිය බැලුවා කියල.. මම ප්ලෑන් එක ගහගෙන හිටියේ උන් දෙන්න එක්කම ගිහින් ලම්පූරි බලන්න.. මූ මාව අන්දන්න බොරු කියනවා කියලා හිතන්නත් කලින් මේං මූ මට ලම්පූරිය බලන්න ගිහින් ගහපු කපල් ෆොටෝ එකෙකුත් එව්ව කියංකො.  මට මං එක්කම අසූ හාරදාහට මල පැන්නා මට ඒක මිස්වුනේ කොහොමද කියලා .. ටොරොන්ටෝවලින් ඕක බලනවා කියලාම හිතාගෙන ඉතිං අපේ කසින් බ්‍රදර්ගෙන් ඊලඟ දර්ශන වාර ගැන හොයලා බැලුවාම ඊලඟට තිබ්බ එව්වට එක්කො යන්න විදිහක් නෑ, එක්කො ටිකට් නෑ, එක්කෝ කිලෝමීටර් හත් අටසීයක දුරක් ගිහින් පිචර් එක බලල එන්න නිවාඩුවක් ඇරෙන්ජ් කරගන්න විදිහක් නෑ . කලින් ටිකට් එකක් අරගෙන වැඩේ ඇරේන්ජ් කරගන්න තිබ්බ චාන්ස් එක මිස්වුන නිසා මම ඉතිං ඔන්නොහේ හිතේ අමාරුවෙන් ලම්පූරිය ඇතෑරල දැම්ම..

    ඕං දවසක් හවසක ආයෙම අපේ ටොරොන්ටෝ කසින් බ්‍රදර් මැසේජ් එකක් දැම්මා ඇමෙරිකාවෙ පෙන්නන්න හදන්නෙ ඕං පුලුහංනං ගිහිං බලහං කියල.. ඒත් ඉතිං ලකාගෙ ඇඩ්වර්ටයිසින් ටීම් එක කොච්චර දක්ශද කියනවනම් ඒ ඇඩ් එකත් ඌ දැකලා එවනකල් මට ඇහැ ගැටුනෙ නෑ.. ඇඩ් එක බැලින්නම් දිනයක් වෙලාවක් ටිකට් ගන්න තැනක් මෙලෝ හත්ඉලව්වක් සඳහන් නෑ.. ඇඩ්වර්ටයිසින් ගෝඩ් ෆාදර්ලා කියාගන්නා ලකාලටත් ඉතිං ෆන්ඩමෙන්ටල් අමතක වෙලා වෙන්ටෑ කියලා මාත් ඉතිං වැඩේ ඇතෑරියේ නෑ.. කැනඩාවේ දර්ශනවාරවලට තිබ්බ දුරට වඩා ඇමෙරිකාවේ දර්ශනවාරවලට තිබ්බ දුර අඩු නිසා කෝල් පනහක් හැටක් ගහලා ඕං අන්තිමේ ටිකට් තියන තැනක් හොයාගෙන ඇමෙරිකාවෙන් ලම්පූරිය බලාගන්න වාසනාව මටත් උදාවුනා..

    මෙතැන් පටන් මේ පෝස්ට් එක ලකාට.. උඹලා ලම්පූරිය බැලුවෙ නැත්තං මෙතන ඉඳන් මේක කියවන්න එපා.. කොහෙන් හරි ඒක බලලා ඇවිත් ඊට පස්සෙ මේක කියවපන්..

ඉතිං මචං ලකා.. මචං කිව්වට සමාවෙයං.. බ්ලොග් කට්ටක් ලියන මං වගේ කබ්බෙක් ඔයයි වගේ පතාක යෝදයෙකුට මචං කියන්න වටින්නෙ නෑ.. ඒත් මචං මේක මට මචං නොකියා ලියාගෙන යන්න බෑ.. ඒකයි අවුල..

ඉතිං මචං ලකා.. කිව්වට තරහ වෙන්න එපා මචං.. උඹේ ස්ක්‍රිප්ට් එක පට්ට ප්‍රාථමිකයි..  Hulu, netflix, Amazon prime, Youtube කියන හතරෙන්ම ලෝක සිනමාව සහ ටීවී සීරීස් නරඹන එකෙක් විදිහට මට උඹේ ස්ක්‍රිප්ට් එක හොඳටෝම මදියි.. මම එහෙම කියන්නෙ කූඹියෝ ලිව්වෙත් උඹම නිසාත් කූඹියෝ එකේ තිබ්බ හීට් එක මේකෙ නැති නිසාත්.. කූඹියෝ ටීවී සීරීස් එකක් සහ පැය දෙකහමාරක ෆිල්ම් එකක් සංසදනය කරන එක සාධාරණ නැති වුනාට මචං ලකා පැය දෙකේ පිචැර්වලත් බලන් ඉන්න එකාව සීට් එකේ ගල්වෙන හීට් එකක් හදන්න සමත්වුන ස්ටෝරි ටෙලර්ස්ලා අපිට ඕනෑතරම් සිනමාව ඇතුලේ හමුවෙලා තියෙනව.. උඹත් ඔය හැම ඉන්ටවීව් එකේම කියන විදිහට ලෝක සිනමාව සහ ලෝක ටෙලි තිරය ඉතා සමීපව ඇසුරු කරන මනුස්සයෙක් විදිහට ලම්පූරි ස්ක්‍රිප්ට් එක මෝඩ චූන් එකක් කියලා කිව්වොත් ලොකුවට හිත රිද්දගන්න එපා.. පට්ට කට්ටක් කාලා ටිකට් එකක් අරං පට්ට දුරක් පට්ට පැය ගානක් ඩ්‍රයිව් කරලා ෆිල්ම් එක බලපු එකෙක් විදිහට මට ඒක කියන්න ලියන්න අයිතිය තියෙනවා කියලයි මගේ වැටහීම.. ලම්පූරි ස්ක්‍රිප්ට් එක මෝඩ චූන් එකක් නොවී සිරාම වැඩක් විදිහට කරගන්න උඹට කාලය සහ මුදල් දෙකම තිබිලත් මේ ස්ක්‍රිප්ට් එක වැඩිදියුණු කරන්න උඹ හෝ උඹේ කන්ඩායම උනන්දුවක් වෙලා නෑ කියලයි මගේ අදහස.. මම හිතන්නෙ උඹලා ෆිල්ම් එකක් කරනවා සහ ඒක පට්ට ස්ක්‍රිප්ට් එකක් කියලා උඹලාම අධි තක්සේරුවකට පත්වීම නිසා ඒක එහෙම වෙන්න ඇති කියලා හිතෙනව.. 

බ්‍රේකින් බෑඩ් සීරීස් එකම හතර වතාවක් බලපු එකෙක් විදිහට, බෙටර් කෝල් සෝල් දෙපාරක් බලපු එකෙක් විදිහට, ප්‍රිස්න් බ්‍රේක් හය වතාවක් බලපු එකෙක් විදිහට, වෝකින් ඩෙඩ් තුන් වතාවක් බලපු එකෙක් විදිහට, ද ලාස්ට් ශිප් හතර වතාවක් බලපු එකෙක් විදිහට, අටෝරාසියක් ක්‍රයිම් ත්‍රිලර් හොය හොයා ඇබ්බැහිවෙලා බලපු සහ බලන එකෙක් විදිහට ලෝක සිනමාවේ හෝ ලෝක ටෙලි තිරය නරඹද්දි දැනෙන ෆියර් එක වාලම්පූරිය ඇතුලෙ නෑ බං.. වෙන විදිහකට කියනවනම්, අරුං ටික කෝටිපති මුදලාලි කෙනෙකුගේ ලම්පූරියක්  උස්සලා ඒකට සැකකරුවන් වෙලා ඉද්දි උන්ට දැනෙන්න ඕන ජීවිත භිය ඒක බලන අපිට දැනෙන්න ඕන මචං.. ඒත් ඒ ෆීලින් එක අපිට ට්‍රාන්ෆර් වෙන්න තරමට ඒක ඇතුලට හීට් එක ගේන්න උඹ අසමත්වෙලා..

ලෝක සිනමාව පැත්තක තිබ්බත් රියල් ලයිෆ් එකේ අපි ගෙදරින් රුපියල් පහක් දහයක් උස්සලා ඒක මාට්ටු වෙන්න එනකොට තියන ෆීලින් එකවත්, ප්‍රින්සිපල් ඉස්කෝලෙට තාත්ත එක්ක එන්න කිව්වාම මාලු මාර්කට් එකෙන් දවසෙ කුලියට තාත්ත කෙනෙක් ගෙන්නලා ඌව ප්‍රින්සිපල්ගෙ ඔෆිස් එක ඇතුලට දැම්මාම ඌ එලියට එනකල් අපිට දැනුන ෆීලින් එකවත් , අපේ එකෙක් කෝටිපති මුදලාලි කෙනෙකුගේ බාලවයස්කාර දුවෙක් අරං පැනලා මිසින්වුන කාලෙ අපේ සෙට් එකට පාරෙ තොටේ යද්දි දැනුන ෆීලින් එකවත් ( පාරක් අහගන්න වාහනයක් නැවැත්තුවත් චූ යන සයිස් බං) , තුවක්කුවක් තියෙන එකෙකුගේ වත්තකට රෑට පැනලා කුරුම්බයක් කඩාගෙන ඒ වත්තෙන් එලියට එනකල් අපිට දැනුන ෆීලින් එකවත් ,  කොමස් කරපු අපි මැත්ස් ක්ලාස් එකේ සිංදු කිය කියා ඉද්දි ෆිසික්ස් උගන්න ටීචර් ඇවිල්ලා ෆිසික්ස් උගන්නන්න ගත්තාම ඒ පීරියඩ් එක ඉවර වෙනකල් මැත්ස් කරන උන් ගානටම ඒ පංතියේ ඉද්දි අපිට දැනුන ෆීලින් එකවත් , එකම රුපියල් පනහා දෙකට ඉරලා කැන්ටිමේ කවුලු දෙකෙන් භාග භාග දීලා රුපියල් සීයක කෑම ගනිද්දි අපිට දැනුන ෆීලින් එකවත් ,  ලයිසන් ඉශුවරන්ස් නැති මෝටර් සයිකලේක තුන්දෙනෙක් දාගෙන යද්දි ඉස්සරහ පොලිසියෙන් ඉන්නව දැක්කාම අපිට දැනුන ෆීලින් එකවත් , යාලුවෙකුගෙ මාමගෙ වෑන් එකක් හොරෙන් අරගෙන ගිහිං පැදලා ඌ ඒකෙ පැත්තක් කුඩු වෙන්න ලොරියක හප්පගත්තාම අපිට දැනුන ෆීලින් එකවත් , රෑ දෙකට මොටර් සයිකලේ තනමල්විල ගිහිල්ලා  කතරගමට එද්දි තනමල්විලදීම පිටිපස්සෙ රෝදෙ හුලන් ගියාම මට දැනුන ෆීලින් එකවත් , හතලිස්දෙනෙක් මාතර ඉඳන් අම්බලන්ගොඩ එන්න ට්‍රේන් එකට ටිකට් ගන්න සල්ලි එකතු කරලා හැමෝටම භාගෙ ටිකට් අරගෙන ඉතුරු සල්ලි පිල්ලි ගිහිං ඉද්දි කෝච්චියට ටික්කො පැන්නාම අපිට දැනුන ෆීලින් එකවත් , එහෙම ලියනවනම් කලිසමේ මලපහවෙන සීන් කෝන් බොහෝමයක වගේ ඒ ඒ තැන්වල අපිට දැනුන ෆීලින් එක උඹේ ෆිල්ම් එක ඇතුලෙ නෑ මචං.. කූබියෝ නිර්මානකරුවන් විදිහට මම හිතන්නෙ ප්‍රේක්ශකයින් උඹෙන් ඔයිට වඩා ලොකූ යමක් බලාපොරොත්තු වුනා.. ඒ වගේම ඔයිට වඩා යමක් කරන්න හැකියාවත් උඹට තිබ්බා මචං.. ඒත් ඒක එතනට ඇවිත්  නෑ ලකා..

  ඒ වගේම Crime thriller එකක අවසානයේ තිබියයුතු  Climax එක ඒක ඇතුලෙ තිබ්බෙ නෑ මචං..  දුශ්ඨයා දිනුවත් වීරයා දිනුවත් පිචැර් එක්ක අවසානය කියන්නෙ ඒ ආනන්දය දිගේ බලන අපිට අඩුම තරමේ පැයක දෙකකවත් මානසික සොමියක් ගන්න අවස්ථාවක් ලැබිය යුතුයිනේ මචං.. ඒත් ඉතිං ඒකෙ එහෙම එකක් නෑ.... Crime thriller එකක අවසානයේ  ඔන් වෙන සොමිය දිගේ ගෙදර යන්න අවස්ථාව හිමිවියයුතු ප්‍රේක්ශකාගාරය එලියට ආවේ ඒ Climax එකෙන් නෙවෙයි කියලයි මගේ වැටහීම.. ප්‍රිමියර්වල වොයිස්කට් දීපු එවුන්ට‍යි, ඔසීවල ෆිල්ම් එක බලලා උඹෙනුයි නිශ්පාදකතුමාගෙනුයි ප්‍රශ්ණ අහපු කොල්ලො ටිකටයි  ඒ සොමිය ඔන්වුනේ කොහොමද කියන එක මට අදත් ප්‍රශ්ණයක්.. මට ඒ ඔසී ඉන්ටවීව් එක බැලුවාම ටිකක් විතර අවුලකුත් දැනුනා කියහංකෝ මගේ සොමි ලෙවල් එක අවුල් වෙලාදෝ කියලත්.. අන්තර්ජාතික නිර්මාණ ගත්තත්, ඉංදියාවෙන් බිහිවෙන නිරමාණ ගත්තත් Crime Thriller එකක් විදිහට වාලම්පූරිය තියෙන්නෙ සෑහෙන යටින් කියලයි මගේ කියැවීම.. Crime thriller එකක් ඇතුලෙ තියෙන්න ඕන හීට් එකත් ෆියර් එකත් ෆැන්ටසියත් Climax එකත් ඒක ඇතුලේ තිබුනේ ඉතා අවම මට්ටමක කියලයි මගේ කියැවීම..

ඊලඟ එක බං, ඒකට අර සීගිරි ගල ඔබ්බන්න මොකට ට්‍රයි කරාද කියලා ටික වෙලාවක් බලන් ඉද්දිම මට හිතුනෙ.. සිඩ්නියා ගමේ බයියෙක් කියන්න සීගිරි ගල සංඛේතයක් විදිහට පාවිච්චි කරා කියලා මට හිතෙනවා වුනාට සිනමාව ගැන පතාක යෝදයෝ වුන උඹලාගෙ කියැවීම ඊට වෙනස් වෙන්ටෑ.. ඒත් මචං උඹ ඒකට සීගිරිය එබ්බුවේ ඒ ගමේ බයිකම පෙන්නන්නම් ඒක සිම්බල් එකක් විදිහට අසාර්ථකයි.. වෙනත් විදිහකට කියනවනම් ඕක ලංකාවෙන් එලියට ගියාම ඒ ගල් තඩිය මොකක්ද කියලා නොදන්න එකෙක් කොහොමද ඒ සංඛේතය කියවාගන්නෙ මචං? මම කියන්නෙ උබට ඕකට ඔය ගල් ගෙඩිය නොදා වෙන විදිහකින් ඒක ප්‍රේක්ශකයාට දන්වන්න පුලුවන්කම තිබ්බා කියලයි.. ඒක ඉතිං නිර්මාණකරු විදිහට උඹේ අයිතිය නිසා ඒක ගැන ලොකුවට විවේචනය කරන්න මට අයිතියක් නෑ.. ඒත් ඕක ලංකාවෙන් එලියට ගිහිං සීගිරිය නොදන්න එවුන් ඕක බලද්දි උඹේ සංඛේතය උන්ට අහුවෙන්නෙ නෑ.. සිංහල කතා කරන ඒත් පිටරටවල ඉපදුන කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට එතන ගලක් තියෙනව ඒත් ඇයි ඒ ගල එතන තියෙන්නෙ කියලවත් දැනෙන්නෙ නෑ.. ඊයෙ පෙරේදාවක මිස් වර්ල්ඩ් වෙන්න ගිය කෙලි පොඩිත්ත අන්තර්ජාතික ස්ටේජ් එකක ධම්ම පදය කියද්දි ඒ ඕඩියන්ස් එකේ හිටපු එවුන්ට දැනුන අපබ්‍රංස හැඟීම තරම්වත් දෙයක් ඔය සීගිරි ගලෙන් ෆිල්ම් එක බලන උන්ට දැන්නෙ නෑ මචං.. කිව්වට ඉතිම් තරහ ගන්ට කාරි නෑ.. 

අනිත් කාරනාව බං ටිකක් බරපතල කාරනාවක් බං.. මේ ප්‍රශ්නේ උඹෙන්  සහ පොදුවේ පිචර් සහ ටෙලි හදන හැමෝගෙන්ම මම අහන ප්‍රශ්නයක්. ඇයි බං මේ හැම නාට්ටියකම හැම පිචැර් එකකම ඉන්න නලුවො ටිකම නැවත නැවතත් ගෙනැල්ල වෙනස් වෙනස් ඇඳුම් අන්දලා අපිට පෙන්නන්නෙ? උන් රඟපාන්න පට්ට දක්ශයි.. ඒත් බං අපි කොහොමද උන්ව වෙනස් විදිහට දකින්නෙ? අපි බලන බලන චැනල් එකේ එක එක නාට්ටිවල එක එක පිචැර්වල එක එක නම්වලින් උන් ටිකම ඉන්නව. ඉතිං කොහොමද බං අපි ෆිල්ම් හෝල් එක ඇතුලෙ අපේ ෆැන්ටසිය හදාගන්නෙ.. අපි කොහොමද ඉස්සරිදා බලපු හෝ සතියකට කලින් මාසෙකට කලින් බලපු පිචැර් එකේ නාට්ටියේ ඉන්න ඌව අමතක කරලා මේ ඉන්නෙ ඌ නෙවෙයි මේ ඉන්නෙ වෙන එකෙක් කියලා ෆැන්ටසිය හදාගන්නෙ? ෆිල්ම් හැදෙන්නෙ අපේ ෆැන්ටසිය පිනවන්නද එහෙමත් නැත්තම් නලුවන්ගෙ බඩගෝස්තරේ වෙනුවෙන්ද කියල හිතෙන්නෙ නැද්ද අපිට එතකොට?.. ලංකාවෙ නාට්ටියක් ගත්තත් ඉන්නෙ උන්මයි.. ෆිල්ම් එකක් ගත්තත් ඉන්නෙ උන්මයි.. රියැලිටි එකක් ගත්තත් උන්මයි.. සංගීත වැඩසටහනක් ගත්තත් උන්මයි... ඇයි බං ඒ? අපි බලන ප්‍රසිද්ධ අන්තර්ජාතික ටීවී ශෝස් ටිකක් අරං බලහංකො එකම නලුවා තව ටීවී ශෝ එකක දකින්නෙ ලැබෙන්නෙ කොයිතරම් විරලවද කියල..  ප්‍රසිද්ධ ටීවී ශෝස් ගත්තාම පලවෙනි දෙවැනි සීසන්වලින් පස්සෙ බොහෝමයක් ප්‍රසිද්ධ එව්වයෙ නිශ්පාදන කන්ඩායමේ ප්‍රධාන නලුව ඉන්නව.. ඉන් එහා හැදෙන සීසන්වල ලාභයෙන් කොටසක් ප්‍රධාන නලුවාට ගියාට උන් හැම චැනල් එකකම හැම පිචැර් එකකම පෙනී හිටින්නෙ නෑ.. ඒත් බං උඹලා එකම එලු පට්ටිය අපිට එකම ගමේ තැන තැන තියලා වෙන වෙන ඇඳුන් අන්දලා එක එක පාටින් පෙන්නනවනේ බං.. ඒකෙන් බලන එකාගෙ ෆැන්ටසිය කැඩෙනවා කියලා උඹලාට වැටහෙන්නෙ නැත්තේ ඇයි මචං.. ප්‍රසිද්ධ නැති නලු නිලියො නැතුව ෆිල්ම් එකක් නාට්ටියක් දුවන්න බෑ කියලා හිතනවනම නිකමට හිතපං මචං, උඹ ඉපදිලාද මන්දා ඒ කාලෙ.. සනත්, මාලනී, විජය, ගාමිනී, ජීවන්, සශී, සබීතා, අනෝජා, නදීකා, ගීතා, ඇතුලු මෙකී නොකී අපේ සිනමාව අරක්ගත්තු නලු නිලියන් එකෙක්වත් නැති "සිංහ පැටව්" පිචැර් එක ලංකාවෙ හෝල්වල පට්ටෙට දිව්ව මචං.. මට ඒ කාලෙ අවුරුදු දහයක්වත් නැද්ද මන්ද.. මමත් ඕක දෙපාරක් බැලුව අපේ ලොකු අම්මගෙ පුතාලා වෙච්චි අයියලා දෙන්නෙක් එක්ක ගිහිං.. ඒ දෙපාරෙම මට මතක විදිහට ශෝ එක හවුස් ෆුල්..

ඉතිං මචං.. අඩියෙන් අඩිය ලියන්න විවේචන තිබ්බත් ෆිල්ම් එක බලන්න ඉන්න එවුන්ගෙ ඕන් වෙන්න නියැමිත  සොමිය කඩන්න බැරි නිසා මේක මයික්‍රො සයිස් එකට විවේචනය කරලා බෑ.. මම බලාපොරොත්තු වුන දේ නැතත් උඹලා ලංකාවෙ සිනමා කර්මාන්තය වෙනුවෙන් යමක් කරන්න උත්සහ කරමින් ඉන්න නිසා ඒකට අකුල් හෙලලා බෑ.. පැය දෙකහමාර ඇතුලේ කතාවේ ගලාගෙන යාම කිසිසේත්ම සෑහීමකට පත්වෙන්න බෑ.. වාලම්පූරිය බලපු මාව, ඉන්ටවල් එකක් නැතුවත් පැය දෙකහමාරක ෆැන්ටසියක අතරමං කරන්න ලකා උඹ අසමත්.. ඒ උබේ නොහැකියාව කියලා මම විශ්වාස කරන්නෙ නෑ.. මම හිතන්නෙ ඒ මේක ෆිල්ම් එකක් කරන්න උඹට තිබ්බ හදිසිය වෙන්න ඇති.. හැබැයි මචං , කතාව, තේමාව, ගලාගෙන යාම, ෆැන්ටසිය පැත්තකින් තිබ්බාම උබේ අධ්‍යක්ශ්ණය පට්ට.. ඒත් මචං ඇංජිම රත්තරනින් හදලා තිබ්බත් බොඩියයි ඇතුලයි ලස්සනට සැපට නැතිනම් මිනිස්සු ඒ බස් එකට නගින්නෙ නෑ..

Climax එකක් පැහැදිලි නැති නිසා හීන හතහමාරකට වඩා ගැලපෙන ටැග් ලයින් එක තමයි මම ඔය උඩම වරහන් ඇතුලෙ ලියල තියෙන්නෙ.. මම ඉතිං මහා ලොකු සිනමා විචාරකයෙක් නෙවෙයි නිසා මෙව්ව ලොකුවට ගන්න ඕන නෑ.. මට දැනුන දේ  ලිව්වෙ.. තරහ ගන්න කාරි නෑ ඉතිං.. හදාගන්නනේ මට්ටො කියන්නෙ.. ඊලඟ එක කරන්න කලින් මීට වඩා 100X හෝම්වර්ක් කරපං.. ආදරෙයි පැලෙන්න..