Sunday, January 14, 2024

අපිත් ගියා නිරීක්ශණ චාරිකාවක්..

         ඊයෙ පෙරේදාවක අපේ හිටපු ජනාප්පතිතුමා මයින්ද මහත්තයයි ගෝලයෝ රොත්තයි නැවක පාර්ටියක් දාන්න ගිහිල්ලා අතේ මාට්ටු වෙලා මීඩියා ඉස්සරහ සර්වලොක බේගල් වගයක් ඇදබානවා ගෝලයෝ සැට් එක.. එයයිලා පස්චාත් භාගය පොලේ ගහලා කියන්නෙම එයාලා ගියේ නිරීක්ශණ චාරිකාවක් කියලාමයි.. එකෙක් කියනවා නිරීක්ශණ චාරිකාවක්ලු.. තව එකෙක් කියනවා අජ්ජහපන චාරිකාවක්ලු..  මට නම් ඉතිං ඔය කෝක උනත් අවුලක් නෑ තමුන්ගෙ පුද්ගලික හල්ලි වලින් ගියානම්.. තමුන් මාන්සියෙන් උපයන සොච්චමෙන් ඉඳලා හිටලා ආතල්ලෙකක් ගන්න කාටත් තහනමක් නෑනෙ.. වැඩේ කියන්නෙ රටේ එවුන්ට තමුන් මාන්සියෙන් උපයන මුදලින් තුන්වේලවත් කන්න බැරි තැනට පත් කරලා උන්නැන්හේලා නැව්වල නැගලා ආතල් ගන්න එක සදාචාරාත්මක නෑ.. ඒත් ඉතිං පක්ශ භේදයක් නැතුවම ඔය පාල්ලිමේන්තුවේ ඉන්න උන්නැහේලාට සදාචාරයක් කියලා එකක් නෑ. ඒ නිසා ලොකු ලොකු දේවල් බලාපොරොත්තු වෙන එක හරි නෑ.. ඕං ඔය ආකාරයේ දේවල් අටෝරාසියක් හිත හිතා ඉද්දි මටත් මතක්වුනා අපිත් එක පාරක් මේ වගේ නිරීක්ශණ චාරිකාවක් ගියා නේද කියල.. මාත් ඉතිං ඇරියෙ නෑ.. ඒ වගේ නිරීක්ශණ චාරිකාවල් යන්නෙ මයින්ද මාත්තයලා විතරක් නෙවෙයි කියලා රට්ටු දැනගන ඕන.  මයින්ද මාත්තයලා ගිය නිරීක්ශණ චාරිකාවට රටම එකතුවෙලා වටකරන් නෙලන අල්ලපනල්ලේ මයින්ද මාත්තයාටයි  ගෝලයෝ සැට් එකටයි සපෝර්ට් එකක් පිණිස මමත් අපේ නිරීක්ශණ චාරිකාව විස්තරේ ලියන්න තීරණය කරා.. 


අපි ඔය කියන චාරිකාව යන්නෙ මගේ මතකයේ විදිහට එකදාස් නවසිය අනූ හය වගේ කාලෙක. ඕය චාරිකාව යන්න දින වකවානු දාගත්තම ඉස්සෙල්ලම කරන්න ඕන ඒකට අවශ්‍යවෙන නාවුක යාත්‍රාවක් හොයාගන්න එක. ඒක ටිකක් අමාරු වැඩක්. ට්‍රිප් එකක් යන්න වෑන් එකක් බස් එකක් හොයාගන්න තරම් ඒ වැඩේ ලේසි නෑ. ඒ ජාතියේ නිරීක්ශණ චාරිකාවල් යන්න පුලුවන් නාවුක යාත්‍රා ගමටම තිබ්බෙ දෙකයි.. දෙකේම අයිතිකාරයා එක්කෙනෙක්. ඒ නිසා ඔය කියන යාත්‍රාවලට ඉල්ලුම ටිකක් වැඩියි.. අපේ තඩියා නොහොත් චමිලයා ඔය කියන යාත්‍රාවේ අයිති එක්කෙනා හෙවත් සුද්දා මාමා අඳුරන නිසා යාත්‍රාව ලබාගැනීම ඒ තරම් අපහසුවක් නෑ. හැබැයි කලින් වෙන්කර තබාගැනීම අනිවාර්යයි. කොච්ව්හර දන්න අඳුනනවා උනත් වෙනත් කෙනෙක් බුක් කරලා නම් ඒ බුකින් කැන්සල් කිරිලි සුම්ම..

සුද්දා මාමා ලඟ රෙන්ට් එකට දෙන වෝටර් ලිමෝසින් දෙකක් තිබ්බ. එකක් පොඩි එකක්. දෙවැනි එක ලොකු එකක්. අපේ නිරීක්ශණ චාරිකාවට පොඩි ලිමෝ එක පොඩි වැඩියි. ඒ නිසා අපි තෝරාගන්නෙ ලොකු ලිමෝසීන් එක. මොකද කියනවනම්, මයින්ද මාත්තයලාගෙ නිරීක්ශණ චාරිකාවෙ ගියේ පනස් පස්දෙනෙක් උනාට ඒක තඩි නැවක් නිසා ඒකෙ ඉඩ පහසුකම් ගොඩයි.. අපේ චාරිකාවෙ පිරිස දහයක් පහලොවක් නිසා අපේ වැඩේට සුද්ද මාමගෙ වෝටර් ලිමෝව පොඩි වැඩියි.. අපිට කොයින්ද ඉතිං මයින්ද මාත්තලයට වගේ ආන්ඩුවේ නැව්..

කියවන කට්ටිය කොන්ෆියුස් වීම වලක්වන්න ඕං මම අපේ සුද්දා මාමිගෙ වෝටර් ලිමෝසීන් එකේ ෆොටෝ එකක් මෙතන දානව.. අපේ තඩියා නොහොත් චමිලයා තමයි ෆොටෝ එක ඔන්ලයින් හොයලා දුන්නෙ.. කාගෙන් උස්සපු එකක්ද දන්නෙ නෑ ෆොටෝ එකනම්.. 






ඔය ෆොටෝ එකේ තියෙන්නෙ සුද්ද මාමගෙ වෝටර් ලිමෝසීන් එක.. ඕක එන්ජින් හතරක් සහිත සුපිරි භාන්ඩයක්.. එන්ජින් හතරම එකපාරට වැඩ කරොත් ලොකු වේගයක් ලබාගන්න පුලුවනි.. රෙන්ට් එක වරුවට රුපියල් තුන්සීයයි දවසටම ගත්තොත් පන්සීයයි..   ඕක රෙන්ට් කරද්දි ඕකෙ යතුර සහ එන්ජින් හතර අරගෙන එන්න ඕන සුද්දා මාමගෙ ගෙදරින්.. යතුර කිව්වට ඒක එන්ජිම ස්ටාර්ට් කරන යතුරක් නෙවෙයි.. වෝටර් ලිමෝව ගඟේ අයිනෙ තියන ගහකට ලං කරලා දාල තිය හීනි දම්වැලේ ඉබ්බගෙ යතුර.. එන්ජින් හතර ඉතිං සුද්දා මාමගෙ ගෙදර ඉඳලා තොටුපොලට උස්සං එන එක තාමා ටිකක් ලොකු වැඩකට තිබ්බෙ.. ඒකත් ඉතිං ලොකු බරක් නෑ.. හබල් හතර එක්කෙනෙකුට උනත් ෆුට් සයිකලේක තියලා පැදන් ආවහැකි තොටුපොලට..

ඊට පස්සෙ තියෙන්නෙ වෝටර් ලිමෝසීන් එක හෙවත් සුද්දා මාමගෙ අඟුල ඒ තොටුපොලෙන් අපේ තඩියලාගෙ තුඩුවමුල්ල තොටුපොලට යාත්‍රා කරවන එක..  එන්ජින් හතරක් තිබ්බට ඕකෙ ස්ටියරින් එක අරං යන වැඩේ හැමෝටම කරන්න බෑ.. අපේ තඩියා තමා ඒකෙ කප්පිත්තා. පිටිපස්සෙ වම් පැත්තෙ කොනේ තඩියා වාඩි උනාම ලිමෝවෙ ඌ ඉන්න කොන ගිලෙන්න ඔන්න මෙන්න තරං යට යනවා උනත් ඊට විරුද්ද කෙලවරේ එන්ජින් ඔපරේටර් වාඩි උනාම තඩියගෙ පැත්ත ටිකාක් විතර උඩට එනව.. ඉස්සරහ දෙකයි පස්සෙ දෙකයි එන්ජින් හතරකින් හබල් ගෑවට ඕක වමට දකුනට හරවන වැඩේ කරන්න පුලුවන් තඩියාට විතරයි..  ඒක වෙනම ස්කිල් එකක්.. එක වතාවක් මං සිංගල් එන්ජින් එකක් මාදු ගඟේ පදින්න ගිහිං එක තැන රවුම් ගහලා ගහලා අන්තිමේ රිවස් එකේ තමා ගොඩට ආවෙ.. ලේසියි වගේ පෙනුනට එව්වා යාත්‍රා කරවන එක ලේසි පාසු වැඩ නෙවෙයි.. ගොඩ දුවන වාහනවල ස්ටියරින් එක තියෙන්නෙ ඉස්සරහ උනාට වතුරෙ දුවන වාහනවල ස්ටියරින් එක තියෙන්නෙ පිටිපස්සෙ කියලා මමත් ඉස්සෙල්ලම දැනගත්තෙ සුද්ද මාමගෙ වෝටර් ලිමෝසීන් එක පැදිල්ලෙන් තමයි..

නිරීක්ශණ චාරිකාවට ඕන කරන සියලූම දෑ ලිමෝවට පැටවෙන්නෙ තඩියලාගෙ තුඩුවමුල්ල තොටුපොලෙන්.. ගෙවල්වලට මාට්ටු නොවෙන්න අහල පහල පදුරු අස්සෙ සීරුවට හංගලා තියන බෝතල් ටිකයි, බයිට් වර්ගයි, ඒවාට ඕන කරන අනුපානයි, දුම් ජාතියි, සංගීත භාන්ඩයි සියල්ලම යාත්‍රාවට පැටෙව්වාම නිරීක්ශණ චාරිකාවට සියල්ල සූදානම්. ඊලඟට තියෙන්නෙ යාත්‍රාවේ අදාල තැන්වලින් සාමාජිකයක් වාඩිකරවීම සහ එන්ජින් තුනක් වෙනුවෙන් ටර්බෝ පවර් තියන තුන්දෙනෙක් අනුයුක්ත කිරීම.. සුක්කානම හසුරුවන්නේ තඩියා නිසා ඉතුරු තුන හිමිවෙන්නෙ අනුපිලිවෙලින් හයිය හත්තිය තියෙන එවුන්ට.. ඕං ඊට පස්සෙ තමයි නමෝ විත්තියෙන් ගමන පිටත් වෙන්නෙ. අපිට ඉතිං මයින්ද මාත්තයලාට වගේ ආන්ඩුවෙන් දීපු සැප නැව් නැති නිසා අපේ නිරීක්ශණ චාරිකාව ගිහිං එනකල්ම අපිම හබල් ගෑ යුතුයි.. ඒ කාලෙ කැමරා ෆෝන් තියා මෙලෝ හෑන්ඩ් ෆෝන් එකක් කියලා එකක් තිබ්බෙ නැති නිසා මාධ්‍ය ආවරණයකුත් නෑ ඉතිම්..

මේ කියන නිරීක්ශණ චාරිකාව යන්න අපි පිටත් වෙන්නෙ ඔය කිව්ව අවුරුද්දෙ අන්තිම දවසෙ හෙවත් දෙසැම්බර් තිස් එක හවස පහට විතර. අම්බලන්ගොඩින් මුහුදට වැටෙන මාදු ගඟේ අතු ගංගාවක් දිගේ අපි යන්නෙ ගඟ උඩහට. යන්නෙ කොහේද මල්ලෙ පොල් මට වැඩක් නැති නිසා යාත්‍රාව යන ගමනාන්තයක් වෙත යනකල් හීනියට සිංදුවක් කියාගෙන ආතල් එකක් ගැනීම මගේ අයිතිය.. පන්දම් පත්තු කරගෙන සිංදු කියාගෙන යාත්‍රා කරන සෙට් එක දැක්කාම ගං ඉවුරුවල ඉන්න උදවියටත් ඉතිං පස්ට ඉරිසියාවයි කිව්වොත් තමා හරි.. එව්වට ඉතිම් අපිට කරන්න දෙයක් නෑ.. ආතල් එකක් ගැනීම අපි හැමදෙනාගෙම අයිතිය.. ඒක ඉතිම් මයින්ද මාත්තයටයි ගෝලයෝ ටිකටයි කියලා වෙනසකුත් නෑ..

නිරීක්ශණ චාරිකාව යන්න සෙට් එක කොයි තරම් උනන්දුද කියනවනම් ඒජින් හතරම ෆුල් ප්‍රොෆෝමන්ස් පෙන්නනවා උපරීම වේගයෙන් යාත්‍රා කරන්න.. පැයක් දෙකක් ගඟ උඩහට ගියාම තමා අපේ නිරීක්ශණ චාරිකාවේ ගමනාන්තය සෙට් වෙන්නෙ.. එතන තමයි තැන.. ගඟ ඉහත්තාවෙ තියන මුඩු බිමක හදපු ඇනිකට් එකක් ලඟ තියන තැනිතලා බිම් කොටස තමා අපේ පාර්ටි ග්‍රවුන්ඩ් එක.. සුද්දා මාමගෙ ලිමෝ එක අයිනට කරලා පාර්ක් කරාම අපිට තියෙන්නෙ අඩුම කුඩුම ටික තැන් තැන්වලින් තියලා මැදින් ලොකු ගිනි මැලයක් එහෙම පත්තු කරගෙන සාදය පටන් ගන්න.. ආං පාර්ටි.. බොන එවුන් බොනවා.. සිංදු කියන එවුන් සිංදු කියනවා.. ගිනි මැලය එක දිගට පත්තු කරන්න දර හොයන දර පාර්ටියේ එවුන් කැලෑව පීරගෙන දර හොයනවා.. මාලු අල්ලන එවුන් මාලු අල්ලනවා.. රොකට්වල නැගලා යන එවුන් රොකට් එකේ නැගලා අඟහරු බලන්න යනවා.. ආතල් ලෝකයයි.. හැබැයි ඕක මයින්ද මාත්තයලා ගිය නිරීක්ශණ චාරිකාවෙන් වෙනස් වෙන්නෙ කාරනා දෙකකින්.. පලවෙනි එක තමයි ෆොටෝ වීඩියෝ ලීක් වෙන්නෙ නෑ.. දෙවැනි එක තමයි මයින්ද මාත්තයලාට මදුරුවෝ තලන්න වෙන්නෙ නෑ.. අපිට එහෙම නෑ.. මදුරුවෝ තැලිල්ල Mandatory..


හවස පහට පටන් ගැනෙන නිරීක්ශ චාරිකාව කූටප්‍රාප්තිය සිද්දවෙන්නෙ රෑ දොලහට අලුත් අවුරුද්ද උදාවෙද්දි.. කලින් ගෙනැල්ලා සූදානම් කරගෙන තියෙන රතිඤ්ඤා ටිකයි අහස් කූරු ටිකයි පත්තු වෙනකොට අහල පහල පදුරු අස්සෙ නයිට් පාර්ක් කරගෙන ඉන්න සත්තුයි අහල පහල ගස්වල නයිට් පාර්ක් කරපු කුරුල්ලොයි පණ එපා කියාගෙන මාරුවෙනව.. ඊට පස්සෙ ඉතිං ගෙනාපු දේවල් අහවර වෙනකල් නීරීක්ශණ චාරිකාවේ ඉතිරි කෑල්ල ඇදෙනව.. වැඩේ ඉවර වෙන්නෙ වටින් ගොඩින් එලිය වැටීගෙන එද්දි තමයි.. 

නිරීක්ශණ චාරිකාව එන්න තියන උනන්දුව යද්දි බොහෝමයකට නෑ.. ඒකට පලවෙනි සහ අවසාන හේතුව වෙන්නෙ බහුතරයකට සිහියක් පතක් නැතිවීම.. ලාහෙට ගෙම්බො අල්ලන න්‍යායෙන් එකා එකා උස්සලා සුද්දා මාමගෙ ලිමෝසීන් එකේ මැදින් නිදි කරවාගත්තාම අවදියෙන් ඉන්නෙ තඩියයි මමයි අපේ උදයයි විතරයි.. අපි කාටවත් ඉතිං ආපහු එන්න හදිසියක් නැති උනාට තඩියට ගමේ එන්න පට්ට හදිසියි.. ඒකට හේතුව තමයි සුද්දා මාමගෙ වෝටර් ලිමෝසීන් එක උදේ අට වෙද්දි රිටර්න් කරන්න ඕන නිසා.. පරක්කු උනොත් සුද්දා මාමගෙ ඊලඟ හයර් එක කැන්සල් වෙන නිසාත් පරක්කු වීමෙන් තව වරුවකට රුපියල් තුන්සීයක් දෙන්න වෙන නිසාත් තඩියා ගමට එන්න සෑහෙන හදිසියි.. ලොකුම  ප්‍රශ්ණය වෙන්නෙ ඔය එකක්වත් නෙවෙයි.. වෝටර් ලිමෝසීන් එක පදවපු එන්ජින් සියල්ලම කුදාර් වෙලා කට් වෙලා ඉන්න නිසා ගමට එන්න තියෙන්නෙ තඩියගෙ ස්ටියරින් එන්ජිම විතරයි.. උදයා ඔරුවකට බෝට්ටුවකට නැගපු වෙලාවේ ඉඳන්ම බහින වෙලාව වෙනකල්ම කරන්නෙ යාත්‍රාව ඇතුලෙ අඩියෙ තියන වතුර අයින් කරන එක නිසා උදයා හබල් ගෑමට යොදාගන්න බෑ.. උදයා බෝට්ටුවට නගින්නෙම පොල් කටුවක් වගේ මොකක්ම හරි භාජනයක් හොයාගෙන.. එහෙම එකක් හොයාගන්න නැතිනම් අරක්කු මූඩියකින් හරි වතුර ඉහින වැඩේ ඌ අතාරින්නෙ නෑ..

තඩියා වෙරි මතේ තනියම හබල් ගාද්දි මටත් ඉතිං බලන් ඉන්න බැරි නිසා මාත් හබලකුත් අතට අරගෙන ලිමෝ එකේ ඉස්සරහ කොනෙන් වාඩිවෙලා හබල් ගහන්න පටන් ගන්නව.. ඒත් ඒ වැඩේ අහවර වෙන්නෙ තඩියා අමු සිංහලෙන් මාව අමතලා හබල උඩට ගනින් කියලා කිව්වාම.. මාත් ඉතිං කරන්නෙ හබල් ගහනවට වඩා හබල වතුරට දාගෙන වෙරි මතේ නිදි කිරා වැටෙන එක නිසා තමයි තඩියා සිංහලෙන් මාව අමතන්නෙ.. තඩියා තනියම පිටිපස්සෙ එන්ජිමෙන් විතරක් වොටර් ලිමෝසීන් එක පදවද්දි තව එකෙක් ඉස්සරහින් හබලක් වතුරට දාගෙන ඉන්න එකෙන් වෙන්නෙ ලිමෝව තවත් මන්දගාමී වෙන එක.. කටගොන්නක් බීලා හම්බානෙකට වෙරි මතේ තනියම ලිමෝව පදින තඩියට ආං ඒ වෙලාවට තමයි නීරීක්ශණ චාරිකාව අදෝමයි කියලා  හිතෙන්නෙ.. ඒ එක්කම සුද්දා මාමවයි එක්ස්ට්‍රා චාර්ජස් රුපියල් තුන්සීයයි මතක් වෙනකොට තඩියට කාපුබීපුවයි වෙරිමතයි ඉස්පොල්ලෙ යනව ඉතිම්... 

උදේ හත හතාමාර වගේ වෙද්දි තඩියා අමාරුවෙන් ඩ්‍රැයිවින් කරගෙන එන සුද්දා මාමගෙ වෝටර් ලිමෝසීන් එක තුඩුවමුල්ල තොටුපොලට සේන්දු වෙනව.. එතැනින් එහා තියෙන්නෙ කුදාර් වෙලා කට් වෙලා ඉන්න උදවිය නාන තොටුපොලේ ඇඳුම් මාරුකරන කෑල්ල ඇතුලෙන් සත්ප්පවලා සුද්දා මාමගෙ වෝටර් ලිමෝසීන් එක රිටර්න් කරන්න යන්න.. ඒකට යන්නෙත් තඩියයි මමයි.. උදයා තියනවා නිරීක්ශණ චාරිකාව ගිය උදවියගේ මුරට.. වෝටර් ලිමෝසීන් එක රිටර්න් කරලා යතුරයි එන්ජින් හතරයි සුද්දා මාමිට භාරදුන්නාම නිරීක්ශණ චාරිකාවේ කරයුතු කම්මුතුයි..  එතැනින් එහා අපේ චාරිකාවයි මයින්ද මාත්තයලාගේ චාරිකාවයි වෙනස්වෙන තවත් තැනක් තියෙනව.. ඒ තමයි අපේ චාරිකාවේ බීලා කුදාර් වෙලා පීචං වෙලා කට් වෙච්ච එවුන් කාපු බීපුවා ගෙවල්වලට මාට්ටු වෙන්න නොදෙන්න අපි තදින්ම වගබලාගන්නව.. උන් බීපුවයේ වෙරි හිඳෙනකල් අපි උන්ව නාන තොටුපොලේ හංගලා තියාගෙන ඉන්නව.. තුඩුවමුල්ල සියලූම ටීවී චැනල්වල මාධ්‍ය වේදීන් සහ මාධ්‍ය වේදිනියන් ගම පුරා තොරතුරු හෙව්වත් බීපු එවුන් ගැන තඹේක තොරතුරක් එලියට එන්නෙ නෑ.. ඒකට අපේ මයින්ද මාත්තයලාගෙ නිරීක්ශණ චාරිකාව..  ගිහිං දවසක් දෙකක් යද්දි වීඩියෝ ‍යනවා කියහංකෝ සෝසල් මීඩියාවල.. 



(මේ තියෙන්නේ තුඩුවමුල්ල තොටුපොල.. හැමදාම හවසට කොල්ල විස්සක් තිහක් ලකේට ගඟේ පැනපු තැනට දැන් වෙලා තියනදේ.. ඔය දකුණු පැත්තේ තියන පුංචි කාමරේ තමා කට්ටියව වෙරි හිඳෙනකල් හංගලා තියන්නේ..)


මයින්ද මාත්තයලා ගියපු නිරීක්ශණ චාරිකාවෙ ගිය පනස් පස්දෙනෙකුට කන්න දෙන්න වියදම්වුනේ දාහතරදාහයි කියලා ඇමටිතුමා කීවා කියලා එස් එල් ව්ලොග් හසලකයා කියනවා මට ඇහුනා.. මම මේ කල්පනා කරන්නෙ අපි ඔය නිරීක්ශණ චාරිකාව ගිය 1996 අවුරුද්දෙත් පහලොවක විතර කන්ඩායමකට කන්න බොන්න ඔය ආසන්න වියදමක් ගිය එකේ, බඩු මිල අහස උසට ගිය කාලෙක පනස් පස්දෙනෙකුට දාහතර දාහකින් කන්න බොන්න දීපු කේටරින් එක තියෙන තැන හොයාගත්තොත් ඉතිං සෑහෙන්න අඩු ගානකට තුන්වේල කන්න පුලුවන් වෙයි රටේ එවුන්ට .. 

තනියම කල්බැපනා කරලා බැලුවාම මයින්ද මාත්තයලාගෙ නිරීක්ශණ චාරිකාවට වඩා අපි සෑහෙන සාර්ථකයි... මම එහෙම කියන්නෙ ඇයිද දන්නවද..  තඹේක ආදායමක් නැති අපි ඒ ලෙවල් කරපු කාලෙ, එකා එකා අමාරුවෙන් සල්ලි ටිකක් එකතු කරගෙන, සුද්දා මාමිගේ වෝටර් ලිමෝසීන් එකත් රෙන්ට් කරගෙන, බයිට් හදාගෙන, කෑම හදාගෙන, ගඟ දිගේ හැතැක්ම දෙක තුනකුත් ගිහිං,  රෑ එලිවෙනකල් කුදාර් වෙනකල් බීලා, සිංදු කියලා, රොකට් එකක නැගලා අඟහරු ලෝකේ පැත්තෙත් ගිහිං ආතල් එකකුත් අරගෙන, ගමේ ගොඩේ එකාලට තියා , දෙමාපියන්ටත් නොදැනෙන්න  ගෙවල්වලට ගිය අපි මයින්ද මාත්තයලාට වඩා දක්ශ නැද්ද මම අහන්නෙ... අද මේක ලියනකල්, අපි  ගිය නිරීක්ශණ චාරිකාව ගැන ගෙවල්වල එවුන් තියා ගමේ ගොඩේ බල්ලෙක් පූසෙක්වත් දන්නෙ නෑ...   


Monday, December 4, 2023

ධර්මේගෙ ධර්මේ..


ධර්මසිරි මට හම්බවෙන්නෙ 1999 අවුරුද්දෙ මුල කාර්තුවේ කියලයි මට ලාවට මතක. එවකට මගේ රැකියාව වෛද්‍ය උපකරණ ආණයනය කරන ආයතනයක field service technician. ඒක ලංකාව වටේම ඇවිදින්න දීපු වැටුප් සහිත වරමක් වගේ කිව්වොත් තමයි හරි. ඇවිදින්න කිව්වොත් දවසේ පැය විසි හතරම, සතියේ දින හතම, මාසයේ දවස් තිහම, අවුරුද්දේ දවස් තුන්සිය හැට පහම උනත් මම එකෙන්ම ලෑස්තියි. උපන් නැකතේ හොඳකටද නරකකටද මන්දා මට ඇවිදින එක සොමි සාගරයක්. නිකම්ම නිකම් ගෙදර ඉන්නවට වඩා අදත් මම කැමති වාහනේ නැගලා ඔලුව හැරුන අතේ ඩ්‍රයිව් කරන්න.  එහෙව් ඇවිදිල්ලට ඇබ්බැහි මට field service tech ජොබ් එක කියන්නෙම වෙස්වලාගත්තු ආශිර්වාදයක්. 


ඒ කාලෙ සඳුදට ගෙදරින් ගියාම ආයෙම ගෙදර එන්නෙ සිකුරාදට. දවස් පහේම වැඩ දවස් තුනෙන් හතරෙන් කරලා බ්‍රහස්පතින්දා රෑට ගෙදර ඇවිත් සිකුරාදට යාලු මිත්‍රයන් එක්ක කොම්පැනි වෑන් එකෙන් පික්නික් එකක් යනවා වගේ වැඩත් කෙරුනා ඉතිං ඉඳලා හිටල.  ඒ කාලෙ කොම්පැණි වාහනවලට GPS පහසුකම් තිබුනෙ නෑ. ස්මාර්ට් ෆෝන් තියා හෑන්ඩ් ෆෝන් එකක්වත් තිබ්බෙ නෑ. දැං ගෙදර ඉඳන්ම ගමනාන්තය දක්වාම පාර හොයාගන්න ස්මාර්ට් ෆෝන් එකේ පහසුකම් තිබ්බට ඒ කාලෙ ඉතිං පාරෙ ඉන්න කාගෙන් හරි අහගෙන තමා අපි ලංකාව වටේම ඩ්‍රයිව් කරේ.


මාව රැකිවට බඳවාගත්තු වැටුප බොහොම පොඩි වැටුපක්. ඒත් night out + allowances  එකතු උනාම මගේ පඩිය මැනේජර්ගෙ පඩිය වගේ දෙගුණයකටත් වඩා වැඩි හැම මාසෙම. කොමිෂන් , අලවන්සස් ලැබෙන රස්සාවල්වල මූලික වැටුප අඩු කරලා දෙන්නේ කොම්පැනිවල වාසියට.   ETF, EPF කැපෙන්නේ මූලික වැටුපට නිසා මූලික වැටුප අඩු කරලා දීමනා එල්ලුවාම ඒකෙන් කොම්පැනිවලට ගොඩක් වාසියි.  අපේ මැනේජර් මහත්තයා බොහොම හිත හොඳ මනුස්සයා උනාට මගේ පඩිය එතුමාගෙ පඩිය පරයා ඉහල යන එක ගැන එතුමා හිටියෙ ලොකු මනාපයකින් නෙවෙයි කියලා මට තේරුනේ මුල්ම පඩිය අතට ගනිද්දි. මෑන්ස් ටිකක් අවුල් වගේ දැනුන නිසා දෙවැනි මාසෙ ඉඳන්ම සඳුදා උදේට කෑශ් ඇඩ්වාන්ස් ගන්න මම පුරුදුවුනා. මම එහෙම කරේ මට සතිය මුල සල්ලි ඕනවට නෙවෙයි. පඩි දවස වෙද්දි මගේ පඩිය මැනේජර්ගෙ පඩියට අඩු ගානකට මේන්ටේන් කරගන්න මට වෙන විකල්පයක් තිබුනෙ නැති නිසා. කොම්පැණියට හිටපු එකම certified technician  විදිහට මට සතිය පුරාම රට වටේම ජොබ්ස් වැටෙන එක සාමාන්‍ය  දෙයක්. එහෙම ජොබ්ස් වැටුනාම මගේ වැටුප ලොකු වෙන එක වලක්වන්න බෑ.. මම එහෙම කියන්නෙ ලොකුකමකට නෙවෙයි. අදටත් ලංකාවෙ Biomedical Engineering පැත්තෙ ඉන්න මිනිස්සු ප්‍රමාණය බොහොම අඩුයි. ඒ නිසා ඒක ටික හොඳින් මුදල් උපයන්න පුලුවන් ජොබ් එකක්.  ලංකාව වගේ පොඩි රටක Biomedical Engineering පැත්තෙ රැකියා ප්‍රමාණය අඩු උනාට දියුණු රටවල ඒකට ලොකු ඉල්ලුමක් තියෙන රැකියාවක්. 


මට ගෙවන වැටුප සාපේක්ශව ලොකු එකක් වීම ටික කලක් යද්දි අපේ මැනේජර් මහත්තයටත්, කොම්පැණිය අයිතිකාර මහත්තයාටත් මහ විසාල කරදරයක් වෙන්න ලොකු කාලයක් ගියේ නෑ කියමුකෝ.. ඒකට විකල්පයක් විදිහට අපේ කොම්පැණිය අයිතිකාර මහත්තයා තව field service technician කෙනෙක්ව බඳවාගන්න තීරණය කරා.. ඒ තමයි ධර්මසිරි..


ධර්මසිරි වෘත්තිකයෙක් විදිහට ගත්තොත් කොලඹ අවට පදිංචි එවකට වයස හතලිහක විතර විදුලි කාර්මිකයෙක්. ධර්මසිරිට තිබ්බ විදුලි කාර්මික දැනුම කොයිතරම් විදිමත් එකක්ද කියලා මට අවභෝදයක් නෑ.. හැබැයි ධර්මෙ කිසිම භයක් නැතුව එලෝන් මස්ක්ගෙ රොකට් එකක් උනත් " සිම්පල්නෙ.. හදලා දෙන්නම් " කියලා භාරගන්න තරම් කයිවාරුවෙක්.. ධර්මෙ ගෙන්නලා තිබුනෙම මට පයින් අනින්න කියලා මට තේරුනේ ධර්මෙ මට නිරන්තරයෙන් පෙන්නපු ලොකු සීන් නිසා.. ධර්මෙ හැසිරුනේ කොම්පැණි අයිති මහත්තයගෙ දකුණු අත ලෙවල් එකේ.. මං ඉතිං මොකාට උනත් කඩේ ගිහිං රැකියාවෙ රැඳෙන්න උත්සහ නොකරන ඩෑල් එකක් නිසා මට ධර්මෙ එක්ක තරඟයක් තිබුනෙ නෑ.. වැඩ සහ දැනුම එක්ක ගත්තාම ධර්මෙ ලොකු දැනුමක් නැති මනුස්සයෙක් කියලා මං දැනගත්තෙ ධර්මේ නිරන්තරයෙන් අනාගන්න වැඩ ගොඩ දාන්න මට යන්න සිද්දවුන නිසා.. 


වයරින් බාස් කෙනෙක් වෙච්චි ධර්මෙ ඉලෙක්ට්‍රොනික් තියා මල්ටිමීටරයක්වත් පාවිච්චි කරන්න නොදන්න කයිවාරුවෙක්.. මිකැනිකල් පැත්ත ගත්තාම ඇණයක් තදකරන්න බුරුල් කරන්න ඇරුනාම ධර්මයා මෙලෝ මිකැනිකල් දැනුමක් නැති මෙලෝ තර්කානුකූල චින්තනයක් නැති මනුස්සයෙක්. කටින් කයිවාරු ගැහිල්ල ඇරුනාම ධර්මෙට වාහනයක් එලවගන්නවත් බැරි පොරක් නිසා ධර්මෙ රැකියාවට ලංකාව පුරා ගියේ බස් එකේ.. ටූල් සෙට් එකත් කර තියාගෙන අමතර කොටස් බෑග් එකකුත් කර තියාගෙන ඇඳුම් බෑග් එකකුත් කර තියාගෙන බස් එකේ ලංකාව වටේ යනවා කියන්නේ ග්‍රහ අපලයක් වගේ එකක් .. මොකක්දෝ කරුමෙකට ධර්මසිරි ඒ අපලේ ගෙවන්න කැමැත්තෙන්ම එකඟ වීම මට අනුවනම් අංක එකේ හරක් වැඩක්..  ධර්මසිරිගේ මෝඩ වැඩ නිසා ටිකෙන් ටික මටත් අවාසි වීගෙන එන්න පටන් ගත්තෙ ධර්මෙ බස් එකේ යනවානම් මට විතරක් වාහයක් දෙන්නෙ ඇයි කියන, එයාලාට වාසි සහගත ප්‍රශ්ණය කොම්පැණි අයිතිකාර මහත්තයා මැනේජර්ගෙ මේසය උඩට ගෙනාපු නිසා..


ධර්මෙ නා ගත්තු තැන්වල, ධර්මෙ වයරින් තියරියෙන් වයර් මාට්ටු කරලා පුච්චලා දාන සර්කිට් බෝර්ඩ් වගේ එව්වා මම ගිහිං කොම්පැණියට හොරෙන් ගොඩ දාලා දුන්නට ධර්මෙ ලද හැම අවස්තාවකම මට බැස්ටිය දෙන්න අමතක කරේ නෑ.. ටික කලක් යද්දි කොම්පැනියෙ අයිතිකාර මහත්තයට ධර්මෙට වඩා ලොකු වැඩකාරයෙක් මේ තුන් ලෝකෙම හිටියෙ නෑ.. ධර්මෙ ටූල්ස්, පාර්ට්ස් කර තියාගෙන ලංකාව වටේ බස්වල කෝච්චිවල ගෑටුව.. මම සුපුරුදු විදිහට මගේ ලෙවල් එකෙන් මගේ රස්සාව කරගෙන ගියා.. මට වයස එවකට විසි තුනක් වීමත් ධර්මසිරි වයස හතලිහක හතලිස් පහක පැහුනු මිනිසෙකු වීමත් නිසා ධර්මසිරි නිතර හැසිරුනේ ධර්මෙ මගේ ගුරා ලෙවල් එකෙන්.. පුහ්.. ධර්මෙව පරාද කරලා මට ලබාගන්න දෙයක් නැති නිසා මමත් ඔන්න ඔහේ ධර්මෙට ධර්මෙගෙ ආතල් එක ගන්න ඉඩ දීලා මගේ වැඩක් බලාගෙන පාඩුවේ හිටිය..


එක්තරා සඳුදා දවසක රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ ඉස්පිතාලෙක ඩෙන්ටල් යුනිට් එක සෙත්තපෝච්චි වෙලා ඒක රෙපෙයාර් කෝල් කරලා තිබ්බ කියමුකෝ.. මම ඒ සතිය වැඩ දාගෙන තිබ්බෙ අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කය අවට. ඒත් සඳුදා උදේ මැනේජර් හදිසි වැඩ ගැන කියද්දි ඔය කියන රෙපෙයාර් එක ගැන මටත් කිව්ව..


අහවල් හොස්පිටල් එකේ ඩෙන්ටල් චෙයාර් එක ඉස්සෙනෙ නෑලු.. ඒක වොරන්ටි එකේ තියෙන්නෙ . අද දවස ඇතුලත හදන්න ඕන..


මම යන්නද ස..


එපා.. ඔයා අනුරාධපුර යන්න.. මම ධර්මසිරි යවන්නම් ඒකට..


ඕකේ සර්.. මම යන්නම්.. ( එහෙම කියන්නෙ ධර්මසිරි)


ස.. ඕක ධර්මසිරිට හදන්න බෑ.. ඕය රෙපෙයාර් එකට special training එකක් ඕන..


පිස්සුද සර්.. මට ඔව්ව සිම්පල්... මෙයා මේ කිව්වට ඔව්ව මහ ලොකු වැඩ නෙවෙයි.. ඔව්වද මම ගොඩදාල තියෙන්නෙ..


ඒකනේ අයිසෙ.. තමුසෙ යනව.. ගිහිං ඒක හදලා දානව.. 


ස.. ඕකට ධර්මසිරි යවන්න එපා.. ධර්මසිරි ඕක කරන්න ගියොත් තුවාල කරගන්නව.. ඕක ගොඩක් dangerous රෙපෙයාර් එකක්.. ස ට මාව අද අනුරාධපුර යවන්නම ඕනෙනම් මම ඉස්සෙල්ල රත්නපුර ගිහිං ඒක කරලා එහෙම්ම අනුරාධපුර යන්නම්..


පිස්සුද සර්.. බොරුවට ඩීසල් පුච්චන්න ඕන නෑනෙ.. මෙයාට අනුරාධපුර යන්න කියන්න.. මම  පැයෙන් ඕක හදලා දෙක තුන වෙද්දි ආයෙම කොලඹ එන්නම්.. ඔව්වත් වැඩද මට.. ධර්මසිරි එහෙම කියලා ලොකු මිනිහ උනා...


එතැනින් එහා මං ඉතිං නිහඬවුනා.. ලොකු එවුනුත් පොඩි එවුනුත් දෙගොල්ලන්ම ඉල්ලගෙන කන්න යනවනම් කුරා කුහුඹි මම ඉතිං මක් කරන්නද කියලා වාහනේ අරගෙන අනුරාධපුර යන්න පිටත්වුනා.. මට සතියම කරන්න වැඩ තිබ්බෙ අනුරාධපුර අවට. 


සාමාන්‍යෙන් ඒ කාලෙ කොලඹ ඉඳලා කුරුනෑගල පාරෙ අනුරාධපුරයට යන්න පැය හතරක් වගේ යනව. උදේ නවයයි තිහට වගේ කොලඹින් පිටත්වුනාම මම එකහමාර දෙක වගේ වෙද්දි මගේ පලවෙනි ජොබ් ලොකේශන් එකේ.. මම එතැනට යද්දිම අපේ මැනේජර් මහත්තයා ඒ අදාල දොස්තර මහත්තයට කෝල් එකක් දීලා කියලා තියෙනවා මම ආපු ගමන් ඔෆිස් එකට කෝල් එකක් දෙන්න කියල.. මමත් ඉතිං ආ පයින්ම කොලඹට කෝල් එක ගත්තෙ දොස්තර මහත්තයගෙ ලෑන්ඩ් ෆෝන් එකෙන්.. 


ස මම අහවලා.. මට කෝල් එකක් දෙන්න කියලා පනිවිඩයක් තියලා තිබුන..


ඔව්නෙ අයිසෙ.. මාර ප්‍රශ්ණයක්නෙ..


මොකද ස..


බලන්න මේ ධර්මසිරි අර යුනිට් එක හදන්න ගිහිං ඔලුව පලාගෙනනෙ..


මම කිව්වනේ ස.. මම කිව්වනේ ඔය මනුස්සයා ඔය වැඩේට යවන්න එපා කියල..


මට ඔයා කියපු එක අහන්න තුබුන.. චැහ්.. දැං ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑ...


දැං මොකද ස ධර්මසිරිට...


ආං නලලෙ මැහුම් හයක් දාලා දැං ඒ ඉස්පිරිතාලෙම වෝර්ඩ් එකට ඇඩ්මිට් කරල..


ඔය පම්ප් එක මාරාන්තික එකක් ස.. ඕකෙ ගලවන්න කලින් මුලු යුනිට් එකම ගලවලා බර අඩු කරලා hydraulic ප්‍රෙශර් එක රිලීස් කරලයි ගලවන්න ඕන.. ඒ වගේම හයි කරන්නත් training එකක් ඕන.. නොදන්න කෙනෙක් ගැලෙව්වොත් එක්කො ඔලුව පැලෙනව.. නැත්තං දත් කඩාගන්නව.. ට්‍රේනින් එකක් නැති කෙනෙක් ඕක හයි කරන්න ගියත් ඒ වගේම අවධානම් වැඩක්. වෙලාවට පම්ප් එකේ පිස්ටන් එක නලලෙ වැදුනෙ.. ඇහේ එහෙම වැදුනනම් ආයෙ ඇහැක් දාන්න වෙනව අලුතෙන්..


බලනවකෝ අයිසෙ.. අපේ කොම්පැනියෙ නමටනේ හොඳනැත්තෙ මෙව්ව.. හදන්න යවපු එකා ඒකෙන්ම තුවාල කරගෙන එතැනම ලේ පෙරාගෙන වැටුනාම ආයෙ අපිට බිස්නස් එකක් එයිද..


එව්ව මම දන්නෙ නෑ ස.. මගෙන් දැං මොකද වෙන්න ඕන..


හෙට වැඩ ටික කැන්සල් කරලා හෙට වෙද්දි රත්නපුර ගිහිං ඒක හදලා දන්න පුලුවනිද..


හරි ස.. මම හෙට උදෙන්ම පිටත්වෙන්නම්..


පහුවදා මම ඒ අදාල ඉස්පිරිතාලෙට යද්දි ධර්මයා බලන්ම ටිකට් කපාගෙන කොලඹ ඇවිත්.. මම යුනිට් එක හදලා දාලා ආයෙම අනුරාධපුර ගියා..


එතැනින් එහා ධර්මෙ පොඩ්ඩක් විතර බල්ල මාර්ක් ගානට වැටුනට ධර්මෙ කොයිවෙලාවෙත් ට්‍රයි කරේ නැවත පෙර තිබුන ලකුණු මට්ටමට එන්න.. මට ඉතිං තරඟයක් නැති නිසා මම සුපුරුදු විදිහටම රස්සාව කරගෙන ගියා.. එතැන් පටන් ධර්මසිරි පොඩි පොඩි ඇන මුරිච්චි තද කරන වගේ වැඩවලට පමණක් අනුයුක්ත වුනා.. වැඩකට යැව්වත් ඒක ධර්මසිරිට කරන්න පුලුවන් වැඩක්ද බැරි වැඩක්ද කියලා මගෙන් විමසලයි ධර්මෙව වැඩ වලට පිටත් කරේ..


කැලෑවයි සත්තු  ටිකයි අඳුරගත්තයින් පස්සෙ ජීවිතේ බේරගෙන ඉන්න පහසුයු.. කොයිතරම් පුරුදු පුහුණු කරත් බල්ලො කවදත් මුත්‍රා කරද්දි කකුල උස්සන එක උස්සනවාම නිසා මමත් රස්සාව කරගෙන ගියේ ලොකු කාලයක් එතැන රැඳෙන බලාපොරොත්තුවෙන් නෙවෙයි.. ඒ වගේ වාතාවරණයක් තියෙද්දි තමයි මඩකලපුව දිස්ත්‍රික්කයේ රෝහලක යන්ත්‍රයක් අලුවැඩියා කරන්න කැඳවීමක් ලැබෙන්නෙ.. ඒ කිව්ව ජොබ් එක සාමාන්‍ය ජොබ් එකක් උනාට ඒ කිව්ව රෝහල තිබ්බෙ කොටි කටක කිව්වොත් තමයි හරි.. සඳුදා උදේක මඩකලපුව යන්න හිතාගෙන මම ඔෆිස් එකට යන්නෙ වෙනදා වගේම සතියකට ඇඳුම් පැක් කරගෙන..


Good morning Sir.. අද මම මඩකලපු යනව එහෙනම්..


‍යන්නනම් ඕන තමයි.. හැබැයි යන්න වෙන්නෙ බස් එකේ..


මොකක්..


ඔව් අයිසෙ.. ලොක්ක කියනව වාහනේ යවන්න එපා කියල කොටි ප්‍රශ්ණ තියන නිසා..


එහෙනම් ලොක්කට කියන්න මම බස් එකේ යන්න බෑ කිව්ව කියල.. 


මට ඔය පනිවුඩ දෙපැත්තට කියන්න බෑ...  ආං ගෙදර ඉන්නව.. ගිහිං ප්‍රශ්ණෙ විසගන්න.. මට කිව්වෙ වාහනේ දෙන්න එපා කියල...


ඔකේ ස... මම ගිහිං කතාකරන්නම්..


අසූ හාරදාහට මලපැනපු මම මීටර් සීයක් දෙසීයක් එහායින් තිබ්බ ලොක්කගෙ ගෙදරට යන්නෙ ප්‍රශ්ණය විසඳගන්න... මම යද්දි ලොක්ක ඉන්නව සාලෙ ටීපෝව උඩ ෆයිල් වගයක් දිගෑරගෙන.. තනියට වගේ ධර්මයත් ඇහැට පේන නොපෙනෙන දුරින් ඉන්නව.. ධර්මයා වැඩිය හිටියෙ ලොක්කගෙ ගෙදර නිසා මට ඒක ඒ තරම් පුදුමයක් නෙවෙයි..


ස.. මඩකලපුව වැඩේට යන්න වාහනේ දෙන්න බෑ කියලා මැනේජර් කියනව..


ආ ඔව්... ඒ පැත්තෙ කොටි කලබල වැඩියි.. ඒ නිසා බස් එකේ යන්න..


බස් එකේ යන්න බෑ ස... පොඩි දුරක් නෙවෙයිනෙ..


බෑ කියලා බෑනෙ.. ඔයාට බස් එකේ යන්නම වෙනව..


සොරි ස.. මට බස් එකේ යන්න බෑ..


මෙයා බෑ කියනවනම් මම බස් එකේ යන්නම් ස... ඔව්ව සිම්පල් වැඩනේ.. එහෙම කියාගෙන කතාව මැදට පනින්නෙ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි අපේ ධර්මසිරි..


අන්න බලන්න.. ධර්මසිරි බස් එකේ යන්න පුලුවන් කියනවනම් ඔයාට බැරි වෙන්නෙ කොහොමද.. 


ඇයි ස වාහනේ දෙන්න බෑ කියන්නෙ.. මොකක්ද හේතුව...


වාහනේ කොටි අරං ගියොත් කව්ද පාඩුව ගන්නෙ..


එතකොට ස මාව කොටි අරං ගියොත්? 


ඔයාට බස් එකේ යන්න බැරිනම් මට යවන්න මිනිස්සු ඉන්නව.. මේ ධර්මසිරි කියන සුනංගුවෙන් බස් එකේ යන්න ලෑස්තියි .. ඔයාට යන්න බැරිනම් ඔයා ඔය රස්සාවෙන් අයින් වෙන්න...


ඕකේ ස... තෑන්ක්ස් මට මේ කොම්පැණියට වැඩකරන්න අවස්ථාව දූන්නට..


ලොක්ක මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ.. එයා ස්ටූල් එක උඩ තියෙන ෆයිල් එකක් දිහා බලාගෙන හිටිය..  මම පඩිපෙල බැහැලා එද්දි මට ඇහුනා ධර්මසිරි ලොක්කගෙන් අහනවා " මම දැම්මම පිටත් වෙන්නද ස " කියල.. ලොක්කා ඒකට දීපු උත්තරේ මට පැහැදිලිව ඇහුනෙ නෑ.. මගේ inventory එකේ තිබ්බ spair parts ටික මැනේජර් මහත්තයට බාරදීලා මම එදාම ගෙදර ආව... ඒ තමයි මගේ පලවෙනි රස්සාවෙ අන්තිම දවස..


ධර්මසිරි පසුකාලෙක මට අම්බලන්ගොඩදි  හමුවුනා.. ඒ මැනේජර් මහත්තයි , සේල්ස් රෙප් කෙනෙකුයි එක්ක මාතර ගිහිං එන ගමනේ අම්බලන්ගොඩ කෑමට නවත්තපු වෙලාවක.. මැනේජර් මහත්තයා රෙස්ටුරන්ට් එකේ ෆෝන් එකෙන් අපේ ගෙදරට කෝල් කරපු නිසා මමත් වාහනේ නැගලා එතැනට ගියා අපේ මැනේජර් මහත්තයව බැහැදැකලා එන්න.. මාව දැක්ක්ම ධර්මයා භයෙන් බිරාන්ත වෙලා හිටියා කියහංකො... ධර්මෙ එදා හිතුවෙ මම අම්බලන්ගොඩ සැට් එකක් ගෙන්නලා ධර්මෙට ඇට කැඩෙන්න නෙලාවි කියලාමයි.. ඒත් එහෙම කරන්න තරම් ක්‍රෝදයක් වෛරයක් මට ධර්මෙ එක්ක තිබුනෙ නෑ..  


වේලක් සරි කරගන්න රස්සාවක් කරන්න ඇවිත් එතන ස්ථාවර වෙන්න දාහක් කුජීත වැඩ කරන මිනිස්සු ලංකාවෙ රැකියා ස්ථානවල බොහෝමයි.. එයාලට අනුකම්පා කරනවා හැර ක්‍රෝද කිරීමෙන් අපිට ප්‍රථිපලයක් නෑ.. ධර්මසිරි ගැන අදටත් මට තියෙන්නෙ අනුකම්පා සහගත හැඟීමක්.. මම අයින් වෙලා මාසෙකට විතර පස්සෙ සේල්ස් රෙප් කෙනෙකුට අර වගේම කකුල් මාට්ටුවක් දාන්න ගිහිං රෙපා ධර්මෙට නෙලලා තිබ්බා අතට අහුවෙච්ච යකඩෙකින් ආයෙම නලල පැලෙන්න.. 


අවුරුදු විසි හතරක් ගෙවීලා ගිහිල්ලත් මට ධර්මසිරිට ස්තූති කරන්න අවස්ථාවක් ලැබුනෙ නෑ.. ධර්මසිරි නොවෙන්න සමහරවිට මගේ ගමනාන්තය වෙනස් වෙන්න බොහෝදුරට ඉඩ තිබ්බ.. ජීවිතේ දුර එද්දි ගමනාන්තය වෙනස්කරන මිනිස්සු බොහොමයක් අපිට හමුවෙනව.. සමහරු අපිට සතුටින් තල්ලුවක් දීලා අපිව යම් පාරකට හරවනව.. සමහරි අපිට ද්වේශයෙන් ක්‍රෝදයෙන් කකුල් මාට්ටු දාලා අපිව යම් පාරකට තල්ලු කරනව.. 


තෑම්ක්ස් ධර්මෙ.. කොහේ හිටියත් හොඳින් හිටපං.. උඹ නොහිටින්න ලොක්කට එදා වාහනේ දීලා මාව මඩකලපු යවන්න වෙනවාමයි.. එහෙම උනානම්

මම ලොකු කාලයක් නැතත් තව ටික කාලයක් හරි එතැන රස්සාව කරනව.. ඒත් තව මාස තුනක් එතන රස්සාව කරානම් අද මම මේ ඉන්න තැන නෑ...  මේ සටහන උඹ වෙනුවෙන්මයි ධර්මෙ... ආදරෙයි පැලෙන්න..❤️❤️❤️



Thursday, November 9, 2023

ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කතා වස්තුව ..

            


               ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් මට පලමු සහ අවසන් වතාවට හමුවෙන්නෙ 2002 අවුරුද්දෙ වගේ කියලයි මගේ මතකය.. මම මෙතැනදි ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ වාසගම ඕනෑකමින්ම නොලියා ඉන්නව.. එහෙම ලියන එක එයාගේ සහ පවුලේ අනන්‍යතාවයට හරි නෑ.. එයා ඒ පලාතේ ප්‍රසිද්ධ මනුස්සයෙක්..


                 ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් මට හඳුන්වලා දෙන්නෙ මගේ එවකට කාර්‍යාල මිත්‍රයෙක්.. උක්ත පුද්ගලයා කරලියට එන්නෙ අපි කට්ටිය හවසට තේ බොන්න සෙට්වෙන ටී ක්ලබ් එකේදි.. ඒකට හේතුව වෙන්නෙ ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් සහ ඔහු සම්භන්ධ විවාහ යෝජනාවක්.. වෙනත් විදිහකට කියනවනම් ඒ වෙද්දි ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ බිරිඳ මියගිහින්.. උක්ත වෙච්ච විවාහ යෝජනාව කෙරීලා තිබුනෙ අනුරාධපුර පැත්තෙන්.. මගේ කාර්‍යාල මිත්‍රයා කියපු විදිහට ඒ විවාහ යෝජනාව තනිකරම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ දේපල ටික අයිතිකරගන්න ගෙනාපු විවාහ යෝජනාවක්.. ඒක එහෙම වෙන්න පුලුවන් කියලා අපිටත් සැක හිතෙන්න බොහෝමයක් කරුණු කාරනා යෙදීලා තිබුනා ඒ විවාහ යෝජනාව සම්භන්ධයෙන්.. ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් ඉඩම් හිමියෙක් වීමත්, බිරිඳ මියගිය නිසාවෙන් තනිව ජීවත්වෙන්නෙකු වීමත්, එවකටත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට සැලකියයුතු ආදායමක් හිමි වෘත්තීයක නියැලීමත්, එවන් විවාහ යෝජනාවක් ලැබීමට ලොකු හේතුවක්.. යෝජිත තරුණිය වයස තිහ සීමාවේ තරුණියක් වීම ලොකු හේතුවක් වෙන්න ඇති ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ හිත තදින් මේ කියන විවාහ යෝජනාව පස්සෙන් බැඳෙන්න.. අපේ මිත්‍රයා කියපු විදිහට විවාහය කෙරෙන්න ඔන්න මෙන්න තිබීමත්, ඒත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගේ යෝජිත වෙන්ඩ බිරිඳ හෝ ඤාතියෙක්, දෙමාපියෙක් එතෙක් ඇහැට නොදැකීමත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ එකම ඤාතියා වෙච්ච මගේ මිත්‍රයාට සාධාරණ සැකයක් ගෙන එන්නක් වුනා.. හේතුව බොහොම සාධාරණ නිසා ටී ක්ලබ් එකේ හැමෝම කේස් එකට සෑහෙන උනන්දුවෙන් මැදිහත්වුනා...


            අපිට පැවරුන රාජකාරියවුනේ ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට දුරකථනයෙන් අමතලා අනුරාධපුර අලුත් ඤාතීන් වේශයෙන් පෙනී හිටලා තොරණේ විස්තරය සහසුද්දෙන් දැනගැනීම.. අපේ මිත්‍රයාටත් ඕනවුනේ තමුන්ගේ ඤාතියා වෙච්ච ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කාගේ හෝ උගුලකට හසුවෙන එකෙන් වලක්වා ගැනීමේ සුපිරිසිදු අවංක චේතනාවම විතරයි.. එවකට හවසට ටී ක්ලබ් එකට සෙට් වෙන කාර්‍යාල සගයන්ගෙන් ජංගම දුරකථනයක් තිබ්බෙ මට විතරක් නිසා අනුරාධපුර කෝල් එක ගැනුනෙම මගේ ෆෝන් එකෙන්.. දවසක් දෙකක් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට දුරකථනයෙන් අමතද්දි මටම තේරුනා ගොයියාව කවුරු හරි අන්දමින් ඉන්නවා කියන කාරණය.. හැමදාම හවස තුන වෙද්දි මම හෝ අපේ තවත් තෝරාගත්තු එකෙක් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් එක්ක වෙඩිමේ සංවිධාන කටයුතු ගැන කතා කරා.. කාලයක් යද්දි අපේ කට්ටියටත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් ටී ක්ලබ් එකේ සාමාජිකයෙක් ගානටම සෙට් වුනා.. හැබැයි කතා කරන්න නෙවෙයි.. වෙඩිම සිද්දවෙන ආකාරය ගැන වෙන කතාව අහගෙන ඉන්න.. ඒක වෙනම රස සාගරයක්.. ඇන්දීමේ කලාව වෘත්තියක් විදිහට නොකරාට අන්දලා ආතල් එකක් ගන්න එක කලාවක්නම් මටත් ඒකෙ මාස්ටර්ට්ස් ඩිග්‍රි එක කිට්ටුවටම යන්න පුලුවන් තත්ත්වයේ හැකියාවක් ඒ කාලෙ තිබ්බ.. ඒ කාලෙ තිබ්බා කියලා කියන්නෙ දැන් නෑ කියන එක නෙවෙයි.. දැං ඒ වගේ මජර වැඩ කරන්නෙ නෑ ප්‍රතිපත්තියක් විදිහට..😜


            ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට නැවත් විවාහ වෙන්න කොයිතරම් උවමනාවක් තිබුනද කියනවනම් අපි දවසගානෙ හවසට කෝල් එක ගන්නකම් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් බලාගෙනම හිටිය.. ඒ කාලෙ incoming call එකකටත් රුපියල් හයක් කැපෙන කාලෙ.. Out going රුපියල් දොලහයි විනාඩියට.. මට අතින් කාර්ඩ් දාලා හැමදාම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් සහ ඕඩියන්ස් එක චූන් කරන්න බැරි නිසා ටී ක්ලබ් එකේ කට්ටික කලෙක්ශන් එකක් දාලා ෆෝන් කාර්ඩ් දාලත් වැඩේ ඇදගෙන ගියා.. ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙන් අපි කොච්චර ආතල් එකක් ගත්තද කියනවනම් ඒක රස සාගරයක්.. කාර්‍යාලයේම ගෑනු චරිතයක් දාලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ව next level එකට අන්දන්න අපි උත්සහ කරත් අපේ ඔෆිස් එකේ හිටපු නෑම්බියෝ එකෙක්වත් වැඩේට කැමති කරගන්න අපිට බැරිවුනා... හවස තුනට සෙට් වෙන ටී ක්ලබ් එක විසිරුනේ අඩුම තරමේ පැය භාගයක්වත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙන් ආතල් එකක් අරගෙන... 


            මගේ මිත්‍රයාගෙ ගෙදරට අහම්බෙන් ගොඩවෙච්ච අවස්ථාවක මට හැබැහින්ම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ව දැකගන්නත් ලැබිලා කතාබහ කරන්නත් ලැබීලා තියෙනව.. ටෙලිෆෝන් එකෙන් කතාකරන වෙන්ඩ මනමාලිගෙ මාමා මූ කියලා කටහඬෙන්වත් අඳුරගන්න ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට බැරිවුනා කියහංකෝ.. පසු කාලීනව ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් අන්දන වැඩේ නැවතුනේ කොහොමද කියලා මගේ අප්සැට් මෙමරියේ සටහන් වෙලා නැති නිසා අවසානයේ මොකදවුනේ කියලා කියන්න මට මතක නෑ.. ඒත් අපේ කෝල් නිසා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ව කසාදයකින් අන්දන්න උත්සහ කරපු සෙට් එක මිසින්වුනා කියලයි මගේ මිත්‍රයා කීවෙ..


            " සුසුම් රස්තියාදුව" අලුතෙන් යන ටෙලියක්.. ඒකෙ ඊයෙ කොටස බලාගෙන ඉද්දි මට අපි කරපු පවුකාර වැඩේ ගැන ලොකු පසුතැවීමක් ඇතිවුනා.. මිනිස්සු තමුන්ගේ පාලුව තනිකම නැතිකරගන්න ගන්න උත්සාහයේදී වයස කියන්නෙ ඉලක්කමක් විතරයි.. වයස කීය වුනත් මිනිස්සු කැමතියි තමුන් ආදරය කරන, තමුන් හිතෙන් බැඳුන තැන්වල ගැවසෙන්න.  එහෙම තැනක් නැත්තම් මිනිස්සු කැමතිම නැවත නැවතත් බැඳීම් ඇතිකරගෙන හරි තමුන් කැමති මනුස්සයෙක් එක්ක ජීවිතේ ගතකරන්න..  ප්‍රියන්ත ප්‍රසාදුත් ඒ වගේම තමුන්ගේ පාළුව තනිකම නැති කරගන්න ගතපු උත්සාහයක් අපි ආතල් එකට ගත්තා නේද කියන පසුතැවීම සදාකල්ම මගේ හිතේ ඉතුරුයි.. අපි කෝල් දීලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ හිතේ ගොඩගහපු බලාපොරොත්තු එක්ක ඒ මනුස්සයා කොයිතරම්නම් හීනයක් මවන්න ඇතිද.. අපේ කෝල් නැවතුනාම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් අපි ආයෙම කෝල් කරනකම් කොයිතරම් කාලයක් බලන් ඉන්න ඇතිද.. ඒ ගැන හිතද්දි කරපු පාපකර්මය ගැන හිතේ ඇතිවෙන පශ්චත්තාපය සෑහෙන ලොකු එකක්... 


        කරපු වැඩේ කැතයි තමයි.. ඒත් මේ ඉතුරු චේදජ කියවද්දි මේක කියවන උදවිය මාව ඒ පාපෙන් ටිකක් විතර නිදහස් කරාවි කියලා මම හිතනව.. කරපු පව සාධාරණීකරණය කරන්න මටත් ඉතුරු මේ පහල ලියැවෙන කෑල්ල විතරයි..


                ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ වයස එවකට ( 2002 අවුරුද්ද වෙද්දි ) අවුරුදු 83 ක්. දල වශයෙන් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් ඉපදිලා තියෙන්නෙ 1919 වගේ වෙන්න ඕන.. කොටින්ම කියනවනම් 2002 වෙද්දී ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගේ කටේ ඉතුරුවෙලා තිබුනේ හක්කෙ දත් එකක් දෙකක් විතරයි.. වෙනත් විදිහකින් කියනවනම් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කියන්නේ හද්දා නාකියෙක්.. එතකොට කොහොමද 1919 ඉපදුන හද්දා නාකියෙකුගෙ නම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් වෙන්නෙ.. ඒක වෙන්නෙ මෙහෙමයි.. ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ ඤාති පුත්‍රයෙක් වෙන මගේ කාර්යාල මිත්‍රයා අහම්බෙන් දකිනවා පත්තරේ තියන නම් වෙනස් කිරීමක්.. කියවලා බැලුවාම අපේ එකාගෙ ඤාති මුත්තා උන්නැහේගෙ නම වෙනස් කරලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් + වාසගම  විදිහට.. කේස් එකේ සුලමුල හොයාගෙන යද්දි තමයි අපේ එකා හොයාගන්නෙ අනුරාධපුර කියාගන්න fake පවුලක් කෙල්ලෙක්ව පෙන්නලා මුත්තව අන්දගෙන දේපල ටිකට විදින්න හදනවා කියලා.. ආච්චිත් මැරිලා කාලයක් නිසාත් , තනියම ඉන්න නිසාත් කවූරු හරි අලුගුත්තේරු සෙට් එකකට මුත්තව ටාර්ගට් වෙලා තියෙනව.. ඒකෙ ප්‍රථිපලයක් විදිහට තමයි ඒ ප්ලෑන් එකෙ ගහපු සෙට් එකේ ඉල්ලීම පිට වයස තිහක ගෑනු ලමයෙකුට ගැලපෙන්න මුත්තා තමුන්ගෙ නම වෙනස් කරගන්නේ. අපේ මිත්‍රයා කොනෙන් කොනෙන් හාරගෙන ගිහිල්ලා අගක් මුලක් හොයාගන්න බැරි නිසා තමයි ටී ක්ලබ් එකට වැඩේ බාරදෙන්නෙ... කොහොමෙන් කොහොමහරි බොරු කසාදය බන්දන්න ආපු එවුන් ඇඩ්‍රස් නැතිවෙන්න මාරුවෙලා තිබුනා යෝජිත මනමාලියගේ තව ඤාති මාමලා සෙට් එකක් අනුරාධපුරෙන් කෝල් කරන්න පටන්ගතපු නිසා.. කෙල්ලගෙ ලොකු මාමාට හඬ කවපු මටනම් ඉතිං ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් මුත්තගෙන් ගතපු ආතල් එක ජීවිතේ අන්දලා ගතපු ආතල්වලින් හොඳම එක තමා... ස්කන්දය දිරනවා.. ගතපු ආතල් එක නම් ඉතිං තාමත් හිතේ කොනක බුබුලු දානව😂😂😂😂... 


                  සුසුම් රස්තියාදුව ටෙලිය බැලුවොත් තේරෙයි ආතල් එකේ ජීවත්වෙන්න ඕන කියලා හිතුනාම වයස කියන්නෙ ඉලක්කමක් විතරයි... ජීවිතේ විඳින්න ඕන වෙලාවෙ වින්ඳේ නැති උනාම වයසට යද්දි ආතල් ඇරියස් වෙන්න ඉඩ තියෙනව... ඒත් ජීවිතේ විඳින්න ඕන කියලා හිතුනාම වයස කියන්නේ ඉලක්කමක් විතරයි.. ලංකාවෙ ලෝකයා, සම්මතයි කියලා හදාගත්තු සාම්ප්‍රදායික රාමුව ඇතුලේ වයසට ගිය මිනිස්සුන්ට ඉතුරු මුනුපුරන් බැලිල්ලයි පිනයි දහමයි විතරයි. ඒත් තමුන්ගේ සතුට හොයාගන්න ඕනවුනාම, උත්සාහය සහ උනන්දුව තියෙනවනම් නැවතත් කියනවා, වයස කියන්නෙ ඉලක්කමක් විතරයි..


                ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්නම් මියගිහිං දැං අවුරුදු පහලොවකට ආසන්න ඇති.. මරණ දැන්වීමේ ගැහුවේ උප්පැන්නෙ නමද එහෙම නැත්තං පසුව නීත්‍යානුකූලව වෙනස් කරපු ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කියන නමද කියලා මම හරියටම දන්නෙ නෑ... අපි නොකඩවා කෝල් දීලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ ආතල් එක කඩන්නෙ නැතුවම දේපල ටික බේරලා දුන්නු නිසා මට ලොකුවට පවක් සිද්දවෙන එකක් නෑ කියලා හිතෙනවා නෙවෙයි එහෙම හිතලා හිත හදාගන්නව.. වයස අසූ තුනක් වෙලත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් තමුන්ගෙ ආතල් එක ගන්න උත්සාහය ඇතෑරියේ නෑ... එහෙම බැලුවාම අදනම් මට ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කියන්නෙ අවුරුදු අසූ තුනක වීරයෙක්... 


        ආණ්ඩුවේ ඔෆිස් එකක කිසිම ආතල් එකක් නැතුව උදේ අටේ හිටං හතරහමාර වෙනකල් වේලි වේලි ඉන්න සෙට් එකකට නොමිලේම ආතල් එකක් දීපු පින නිසා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් අනිවාර්යයෙන්ම දිව්‍යලෝකෙක ඉපදෙන්න ඇති... නිකම්ම නෙවෙයි ඉතිං... පොර දිව්‍යාංගනාවන් පිරිවරාගෙන පට්ට ආතල් එකේ ඇති ... ඒත් ඉතින් කව්රුහරි මේ පොස්ට් එක දිව්‍ය ලෝකෙට ඊමේල් කරලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට පෙන්නුවොත්, ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් හීනෙන් ඇවිත් මට මැද ඇඟිල්ල පෙන්නනවා අනිවා...

Saturday, October 28, 2023

ඩඩාගෙ සර්ජරිය සහ නැන්දාගේ රෙස්ටුරන්ට් එක..

 අපිල පස්ට බිසී වෙලා පහුගිය කාලෙ බ්ලොග් පෝස්ටෙකක්වත් ලියාගන්න බැරි තැනට වැටුන. අපේ ඩ්‍රැකියා මොකක්දෝ සෙනසුරාදා රෑ දහයක් ගැන කියොව කියවා බුකියේ පෝස්ට් දානවා දැක්කා උනාට සෙනසුරාදා රෑ දහය කියන්නෙ සිහියෙන් ඉන්න වෙලාවක් නෙවෙයි නෙව. ඉතිං සතිය පුරා පොරොන්දු උනත් සෙනසුරාදා රෑ දහය වෙද්දි ඒ පොරොන්දු සියල්ලම එතෙක් මෙතෙක් දුන්නො බොරු පොරොන්දු ගොඩට එකතු වෙන එක වලක්වන්න බෑ..


මං තුමා හදිසියේ පොඩි නිවාඩුවකට ලංකාවට මංගැච්චුව නිසා බුකියෙවත් පෝස්ටෙකක් දාගන්න බැරි තැනට කරුණු කාරනා යෙදුන. ලංකාවට ගියාම පාවිච්චි කරන මොයන්න බියන්නයි ටෙල් බිබික්කමට පින්සිද්ද වෙන්න බුකියෙ පෝස්ට් දෙක තුනකට වැඩිය ලෝර්ඩ් උනේම නෑ කොයිතරං ට්‍රයි කරත්.. ලෝර්ඩ් වෙන්න දාලා ආයෙම පැයකින් හමාරකින් බැලුවත් ඒක කැරකි කැරකී තියෙනවා ඇරුනාම මෙලෝ බිබික්කමක් බලාගන්න බෑ.. දවස් දෙක තුනකින් බැලුවත් බුකියෙ පෝස්ට් බැලිලි බොරු.. ඉතිං බ්ලොග් ගැනත් අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑ.. ගූගලයගෙන් ඇඩ්‍රස් එකක් හෙව්වත් අහලින් පහලින් අහගෙන ඒ තැනට යනකලුත් ගූගලයා කැරකෙනවා විතරයි.. මොයන්නයි බියන්නයි තියන බිබික්කමේ මහ එවුන්ගෙ මාතෲ තුමියන්ටනම් අම්බානෙකට හෙම්බිරිස්සාව හැදෙන්න ඇති මං තුමා ලංකාවෙන් එනකල්..

ඉතිං කියාංකො මං ලංකාවට හදිසියේ ආවෙ ඇයි කියලා.. අපේ ඩඩා කාලෙක හිටං පුංචි පහේ අසනීපෙකින් පෙලුනා කියමුකෝ.. ඒ අසනීපෙට එකම සහ අවසන් විසඳුම උනේ පොඩි පහේ ශල්‍යකර්මයක් උනාට ඩඩාව ඒකට තල්ලු කරගන්න ලංකාවෙ හිටපු එකෙකුටවත් බැරිවුනා.. බැරිවුනාම කියලා කිව්වට එකෙකුටවත් සහ  ඩඩාටත් ඒ කිව්ව ශල්‍යකර්මය කරගන්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ... අවසානයේ ඩඩා අමාරුවෙන් විඳවනවා කියලා දන්න නිසාම මංතුමා අවුරුද්ද මැද්දෙ නිවාඩුවක් අනුමත කරගෙන ලංකාවට ආව... දවස් දෙක තුනක් ඉස්පිරිතාලවලම කරක් ගහලා අන්තිමේ ඩඩාගෙ ශල්‍යකර්මය කරගන්න අපිලට දිනයක් ලැබුන... ඒ පහුගිය සතියෙ දවසක.. 

අපේ බාල නැන්ද කිව්වාම එයා තමයි තාත්තගෙ පවුලෙ බඩ පිස්සි.. දැං එයයිටත් වයස අවුරුදු වලින්ම හැට ගානක්. එයැයිගෙ විශේශත්වය තමයි එයයිගෙ ගෙදර තිබ්බ රෙස්ටුරන්ට් එක.. රෙස්ටුරන්ට් එකක් කිව්වට ඒක සල්ලි අයකරන රෙස්ටුරන්ට් එකක්ම නෙවෙයි.. ඒක දැන්සැලක් කිව්වොත් තමයි නිවැරදි.. කොයිවෙලේ බැලුවත් නැන්දගෙ ගෙදරින් ඕනෑම කෙනෙකුට කෑමට ‍යමක් ලැබෙනවාමයි.. මං තුමා උනත් ලංකාවට ගියාම හැමදාම එන කෝල්වලින් අනිවාර්යයෙන්ම එන එක තමා නැන්දාගෙ කෝල් එක.. කන්න එන්න , කන්න එන්න කියලා වද දෙනවා ඉවරයක් නෑ කියහංකො.. කොස් දෙල් වගේම නොයේක් ගමේ කෑම තමා නැන්දගෙ කුස්සියේ නිතරම ඉදුනෙ... කැකුලු හාලෙ බතට ගමේ කෑම තුන හතරක් සහ මාලු ව්‍යාංජනයක් නැන්දගෙ ගෙදර නිරන්තරයෙන්ම කෑමට රෙඩි. 

නැන්දගෙ ෆේවරිට් අනිවාර්‍යම එක තමා පොල් කේක්.. නැන්දට කවුරු හරි පොල් කේක් ගෙනැත් දෙනවද එහෙමත් නැත්තං නැන්දා හැමදාම පොල් කේක් හදනවද කියලා මමනම් දන්නෙ නෑ... බත් කන්න බෑ කීවාම පොල් කේක් කෑල්ලක් හරි නැන්දලාගෙ ගෙදරින් කන්න වෙනවාමයි... නැන්දගෙ පොල් කේක් දැක්කාම මටනම් මතක් වෙන්නෙම ත්‍රීවීල් මල්ලිලාගෙ සිග්නල් ලයිට් එක... කවදා දාපු එකක්ද කියලා දන්නෙ නැති උනාට ත්‍රීවීල් මල්ලිලාගෙ සිග්නල් ලයිටුත් හැමදාම නිවි නිවී පත්තු වෙනවා වගේම නැන්දගෙ ගෙදරත් පොල් කේක් හැමදාමත් තිබ්බ... කවදා හදපුවද කියලා අපි දන්නෙ නෑ.. අපි පොල් කේක් හදනවා දැකලත් නෑ... අහල පහල කඩවල පොල් කේක් විකුනන්නෙත් නෑ.... අපේ නංගිගෙ පොඩිම එකාගෙ වයස අවුරුදු පහයි... නැන්දගෙ පොල් කේක් කොයිතරම් ජනප්‍රියද කියනවනම් අවුරුදු පහේ එකාටත් දැං පොල් කේක් පේන්න බෑ... චූටි ආච්චිලහ යන්න කතා කරාම උගේ මූන හපුටු වෙනවා පොල් කේක් කන්න වෙනවා රජෝ කියලා මතක් වෙලා... 

ඕං ඩඩාගෙ සර්ජරියට යන ජනතාව තුන්දෙනයි... මං තුමයි, පේශන්ට් අපේ
ඩඩායි, සාත්තුවට අපේ පොඩි නැන්දයි.. පොඩි බාප්පා හවස් අතේ අස්පිරිතාලෙට ඒමට නියැමිතයි... ඉස්පිරිතාලෙන් කියපු විදිහට අපි හවස දෙක වෙද්දි ඇඩ්මිට් උනා කියමුකෝ.. ඕං අපිට කාමරයකුත් ලැබුන... අපේ නැන්දාගෙ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර මල්ලිත් ඒ ඉස්පිරිතාලෙ මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට් කෙනෙක් කියමුකෝ.. ඒ
මල්ලිත් ඉතිං කාමරේට ඇවිත් අපේ ඩඩාගෙ රිපෝස්ට් එහෙමත් බලලා අපි එක්කම චැටක් දාගෙන ඉද්දි තමා මට මීටර් වෙන්නෙ නැන්දා රෙදි දාන කබඩ් එකට ඔලුව ඔබාගෙන මොකක්දෝ ව්‍යාපාරයක් කියලා... මං තුමා හෙමීට ඔලුව දාලා බැලින්නම් නැන්දා ඉස්පිරිතාලෙටත් රෙස්ටුරන්ට් එක ගෙනැල්ලා කොයහංකෝ.. ඩඩා ඇඩ්මිට් කරලා රූම් එකට එද්දි නැන්ද ගෙනාපු බඩු මලු හතාටක් මාත් කර තිගාගෙන කාමරේට ගෙනාවා උනාට ඒ
සා ලොකු කෑම සාගරයක් ගෙදරින් ගෙනෙයි කියලා මංනං හීනෙකින්වත් හිතුවෙ නෑ... මේ බැලින්නම් නැන්දා ඇන්දුම් කබඩ් එකේ ලාච්චුවේ ලෑල්ල උඩ තියාගෙන මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට් මල්ලිට බත් එකක් බඳිනව කියහංකෝ... ඒ මල්ලිත් ඉතිං ටික වෙලාවක් සතුටු සාමිචියේ යෙදීලා ඉඳලා නැන්ද දීපු කෑම එකත් අරගෙන එයාගෙ බෝඩිමට ගියා... ඕං එයින් පස්සෙ මංතුමාට නැන්දගෙන් සුපුරුදු කරදරේ... බත් කන්න... බත් කන්න.. බත් කන්න... මාත් ඉතිං ඉස්පිරිතාලෙයි කියලා දෙපාරක් හිතුවෙ නෑ ඩඩාගෙ සර්ජරිය අමතක කරලා දාලා හෙන බත් කොතක් වලඳලා දැම්ම... මං කකා ඉන්නකොටම තමා පලවෙනි දොස්තර තැන කාමරේට එන්නෙ... කාමරේ ඉතිං ඉස්පිරිතාල කාමරයක් සුවඳ නෑ... ඒක රෙස්ටුරන්ට් සුවඳයි... ඩඩාටත් එදා රෑට ඩිනර් එක හොස්පිටල් එකෙන් දෙන නිසා හොස්පිටල් කිචන් එකෙනුත් ඉඳිආප්ප ට්‍රේ එකක් ගෙනාවා කියහංකෝ ව්‍යාංජන කීපයක් එක්ක.. මංනං ඒ පැත්තවත් බැලුවෙ නෑ...

ඕං අපේ බාප්පත් හොස්පිට්ල් දිහාවට එනවා කියන ආරංචියට මංතුමා වාහනේ අරං එලියට ගියා.. බාප්ප දැං වයස නිසා ඩ්‍රයිව් කරන්නෙ නෑ... බාප්ප කියන්නෙ කන්නාඩි තුන දිහා තුන්පාරක් බලලා එලෙව්වත් වාහනේ හතරමුල්ල බේරගන්න අමාරු නිසා එයැයි ඩ්‍රයිව් කරන්නෙ නෑ කියල.. ඒකනම් ටිකක් දුරට ඇත්ත ඉතිං... මං තුමා හොස්පිටල් එකට හැරෙන හංදියේ කලුවරේ වාහනේ නවත්තගෙන මනෝ පාරක් දාගෙන ඉද්දි මේං යකෝ බාප්පා පයින් විදිනවා විදිල්ලක් හොස්පිටල් එක දෙබෑකරගෙන ගිහිං නවතින ගානට... ඒක දැකලා මට මතක්වුනේ එයැයි තරුණ කාලෙ සමුද්‍රදේවියෙන් බැහැලා පයින් ගෙදර අරින ඇරිල්ල.. වයස හැත්තෑව ප්ලස් උනත් ගමනේ ඇරිල්ලනම් අයර්ටන් සෙන්න කැලේ... මං හනික වාහනේ ස්ටාර්ට් කරගෙන හෝර්න් එක ගහලා නවත්තනොගන්න මං ගියර් එක දාන්නත් කලින් බාප්ප තාත්තගෙ රූම් එකේ...

බාප්පා කාමරේට ආපු ගමන් ඕං නැන්දා පටං ගන්නව..

පුංචි අයියෙ... බත් ටිකක් කමු...

පිස්සු දැං කන්න බෑ.. මං කාල ආවෙ.. අනික
මේ ඉස්පිරිතාලෙ ... පිස්සු නැතුව හිටහං...

එහෙම කිව්වට නැන්ද සැලෙයිද... ඒකෙ ප්‍රතිපලයක් විදිහට ඕං ටිකකින් බැලින්නම් අයියයි නංගියි දෙන්නම රවුම් මේසෙට වාඩිවෙලා ගජරාමෙට කනවා කියහංකෝ... ඕං එතකොටත් ආයෙම දොස්තර එනව... වෙනසක් නෑ... ලෙඩා ඇඳේ... ලෙඩාට සාත්තුවට ඉන්න එවුන් වටවෙලා කනව... දොස්තර කල්පනා කරන්න ඇති මං ඉන්නෙ ඉස්පිරිතාලෙද එහෙමත් නැත්තං දන්සැලකද කියල... 

රෑ නවයහමාර වගේ වෙද්දි ඩඩාව සර්ජරියට ගන්නව... රූම් එක තිබ්බෙ නවවෙනි තට්ටුවේ... සර්ජරිය දෙවැනි තට්ටුවේ.. අර මල්ලියි නංගියිට කට කැඩෙනකල් කිව්වත් රූම් එකට වෙලා හිටු කියලා මොන... උන් අහයි එව්ව... තමුන්ගෙ අයියව සර්ජරියට අරං යන රෝද පුටුව පස්සෙන් උන් දෙන්නත් සර්ජරියේ දොර ලඟටම ආව.. ඒ ඇවිත් ගියාද... නෑ කියහංකෝ... සර්ජරිය ඉවරවෙලා ඩඩාව සර්ජරි රූම් එකෙන් එලියට ගේනක්ල්ම උන්නැහේලා දෙන්න අර ශල්‍යාගාරය පාමුල තියෙන පුටුව උඩ නිදි වැරුව.. ඒ සහෝදරකම දකිද්දිනම් මංතුමා ටිකක් ඉමෝර්ශනල්... එහෙව් සහෝදරයෝ හැමෝටම ලැබෙන්නෙ නෑ.. ඒ අතින් අපේ ඩඩා පස්ට ලකී...

ඩඩාගෙ සර්ජරිය සක්සස් නිසා කාටවත් ලොකු පීඩනයක් තිබ්බෙ නෑ... එලිවෙන්න හතරට විතර දොස්තර මහත්තයෙක් තාත්තගෙ සුවදුක් බලන්න කාමරේට එනකොටත් අර ඉස්සෙල්ලා වගේම තත්වය වෙනසක් නෑ... උදේ හතරටත් බාප්ප බත් පිඟානක් එක්ක ආයෙම දොස්තරට මාට්ටු... වෙන මුකුත් නිසා නෙවෙයි... නැන්දගෙ කරදරේ නිසා... ඒ සා කරදර කරද්දි ඉතිං නොකා පුලුවන්ද...

පහුවදා වෙද්දි ඩඩාට බොහෝදුරට සුවයි.. ඒ වගේම නැන්දගෙ කෑම ස්ටොක් එකේ උයපු කෑම ඉවරයි.. ඒත් පොල් කේක් ස්ටොක් එකක් තිබ්බා කියලා දන්නෙ ලොකු නැන්දගෙ දුව ගෙනාපු බත් කෑවයින් පස්සෙ... අතුරුපසට නැන්දගෙන් පොල් කේක්... ලොකු නැන්දගෙ දුව සමන්තා අක්ක ඉන්නෙ කොලඹ නිසා දෙවැනි දවසෙ කෑම එයාගෙන්... එයා ගෙනාපු රෙස්ටුරන්ට් එකත් නැන්දගෙ එකට දෙවැනි නෑ.. නැන්දගෙ එක මගුල් ගෙදරක් වගේනම් සමන්තා අක්ක ගෙනාපු එක දානෙ ගෙදරක් කියලා හිතාගන්නකෝ... තාතගෙ සර්ජරිය කොයිතරම් සක්සස්ද කියනවනම් තාත්තව බලන්න ආපු අපේ ලොකු නංගි ගෙදර ගියේ දුවටයි හස්බන්ටයිත් බත් ටිකක් කවාගෙන.. අතුරුපසට පොල් කේකුත් ලැබුනා කෙල්ලට... බැරිම තැන දොස්තරලා දුරදිග කල්පනා කරලා එදාම හවස ඩඩාගෙ ටිකට් කැපුව... ඩඩාව තව දවස් දෙක තුනක් ඉස්පිරිතාලෙ තියාගත්තනම් "කාමර අංක හත " "වෝර්ඩ් නයින් රෙස්ටුරන්ට්"   කියලා වෙනස් කරන්න වෙයි කියලා භය හිතෙන්න ඇති එයාලට... එක දවසින් ටිකට් කපපු නිසා නැන්දගෙ මලු ඇතුලේ තව කෑම ජාති කීයක් තිබුනද කියලා බලාගන්න බැරිවුනා...