Sunday, August 8, 2021

හිත රිද්දන මතක 1

 

අද ඉරිද හවස මියුසික් ප්රැක්ටිස් දවස. බෑන්ඩ් එකේ දෙන්නෙක් ගමනක් ගිහිල්ලා එන්න පරක්කු වෙනවා කිව්ව නිසා ප්රැක්ටිස් කැන්සල්. කීබෝර්ඩ් එකත් වාහනේට දාගෙන උදේ දහයට විතර එලියට ගියේ තවත් වැඩ රාජකාරි කීපයක් කරගෙන හවසට ප්රැක්ටිසුත් ගිහිං රෑ වෙලා ගෙදර එන්න හිතාගෙන. ප්රැක්ටිස් කැන්සල් නිසා කලින්ම ගෙදර ඇවිත් වාඩි උනේ සිංදු වගේකට කෝර්ඩ්ස් දාන්න. ඕන කරන සිංදු වගයක් යූ ටියුබ් එකේ හොයගෙන මගේ වැඩේට ඔලුව දාගෙන ඉද්දි තමා youtube auto play යටතේ මේ සිංදුව play වෙන්නෙ.


ඒ වෙද්දි මං හිටියෙ තුන වසරේ හෝ හතර වසරේ කියලා තමයි මතක. ඉස්කෝලෙ ඇරෙන්නෙ දවල් දොලහයි හතලිස් පහට. ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ගෙදර එන්නෙ ලොකු සුදූ අක්කා එක්ක. දවල් දවසේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම රස්සාවට යන නිසා මං හවස් වෙනකල් ඉන්නෙ පුංචිලාගෙ ගෙදර. ඒ කාලෙ පුංචිලාට තිබ්බෙ ගම් උළු හෙවිලි කරපු වරිච්චි බිත්ති වලට සිමෙන්ති කපරාරු ගහපු ලොකු ගෙයක්. ඒ ගෙදර බිමටම සමතලා කරලා තමා බාප්පා එතන අලුතෙන් ගේ හැදුවෙ. ඉස්කොලෙ ඇරීලා එනකොට පුංචිලාගෙ ගෙවල් ලඟ වංගුවෙන් කන්ද උඩට හැරෙනකොටම ඉස්සෙල්ලම දැනෙන්නෙ පුංචි පරිප්පු උයන සුවඳ. පුංචි දවාලට උයන්න ගන්නෙ මං ඉස්කෝලෙ ඇරීලා එන වෙලාව අල්ලල. පුංචිගෙ දුව මට වඩා අවුරුදු පහක් වැඩිමල් නිසා ඒ වෙද්දි අක්කා අට වසරේ වගේ වෙන්න ඇති. එයාට ඉස්කෝලෙ ඇරෙන්නෙ එකහමාරට. එයත් ගෙදර එනකොට දෙක විතර වෙන නිසා පුංචිගෙ කෑම උයන වෙලාව අපි දෙන්නටම උණු බත් කන්න දෙන්නම සැලසුම් කරපු වෙලාවක්දෝ කියලා මේ දැං මට හිතෙනව. ලොකු නංගි ඒ වෙද්දි මොන්ටිසෝරි වයසෙ. පොඩි නංගි ඉපදිලා නෑ තියා ඉපදෙන්න හිතලාවත් නෑ ඒ කාලෙ. සමහරවිට එයා කලින් ආත්මේ හෙන නාකි උන්දෙක් වෙන්න ඇති ඒ වෙද්දි.

දවල් එකොලහමාරට හෝ දොලහට වගේ නංගිව පන්සලේ මොන්ටිසෝරියෙන් අරං ඇවිල්ලා තමා පුංචි උයන්න පටන් ගන්නෙ. උයලා ඉවර වෙද්දි මං ගෙදර ඇවිත්. පුංචිගෙ පරිප්පු හොද්දේ සුවඳ මේ දැනුත් දැනෙනවා දැනෙනවා වගේ මට. හැමදාම පුංචි මට පරිප්පු වැරැද්දුවේ නෑ. ඒ මං පට්ට පරිප්පු පෙරේතයෙක් හිංදා වෙන්න ඇති. තුන් වේලටම අවුරුද්දේ දවස් තුන්සිය හැටපහේම උනත් මට පරිප්පු කන්න පුලුවනි. හෑබැයි පරිප්පු රසට උයන්න හැමෝටම බැහැ. ලේසියෙන් උයන්න පුලුවන් උනාට පරිප්පු උයන එක වෙනම කලාවක්. පරිප්පු කියන්නෙ ජීවිතේ හා සමාන නිසා මටත් රහට පරිප්පු උයන්න පුලුවනි. කිරටද, මිරිසටද, තෙම්පරාදුවටද, වතුරෙන්ද, මෙකී නොකී ඕනෑම විදිහකට මටත් රසට පරිප්පු උයන්න පුලුවනි. මම වැඩියෙන්ම ආස තෙල් දාලා වතුරෙන් විතරක් පරිප්පු උයලා කන්න. එහෙම උයද්දි පොල් කිරි දාන්නෙ නෑ. මට හිතෙනව එහෙම ඉව්වාම පුංචිගෙ රසම රස පරිප්පු හොද්ද ලඟින් යන රසක් ගන්න මට පුලුවන් කියල. හැබැයි ඒ රසට සමාන කරගන්න තාම මට බැරිවුනා. අවුරුදු එකොලහක් පරිප්පු උයලත්.

බාප්ප ඒ වෙද්දි හිටියෙ සවුදියේ. ඒ නිසා පුංචිලාගෙ ගෙදරත් තිබුනා ඉස්පීකර් දෙකේ නැශන්ල් කැසට් රේඩියෝ එකක්. ඒ රේඩියෝ එක අන්තිමේ නතර උනේ මගේ කාමරේ. ඒ පස්සෙ වතාවක බාප්පා රට ඉඳලා එද්දි ත්රී ඉන් වන් එකක් ගෙනාපු නිසා. බාප්පා ත්රී ඉන් වන් එක ගෙනෙද්දි රෙකෝර්ඩ් ප්ලේ කරන්න පූලුවන් පැතලි ත්රී ඉන් වන් එකක් අපිටත් ගෙනැල්ලා දුන්න. ඒකෙත් අඩියක් විතර උස බෆල් පෙට්ටි දෙකක් තිබුන නැශනල් එකක් උනාට සද්දෙ ඒ තරම් සුපිරි නෑ. අඩි තුනක් විතර උස බෆල් පෙට්ටි දෙකක් එක්ක බාප්ප ගෙනාපු ත්රී ඉන් වන් එක නිසා පුංචිලහ තිබ්බ නැශනල් කැසට් රේඩියෝ එක ගෙදර ඉස්සරහ කාමරේ මුල්ලකට තල්ලු කෙරුනා. ටික කාලයක් ඒක එහෙම තිබිලා කැසට් පටිය කරකවන මෝටරේ බෙල්ට් එක ලූස් වෙලා කවුරුත් පාවිච්චි නොකරන තැනට වැටුනාම මං ඕක ගෙදර ගෙනැල්ලා මගේ කාමරේ තියාගත්ත. වටේ තිබ්බ ප්ලාස්ටික් කවරය ගලවලා පැත්තකට දාලා මෝටරේට රබර් පටියක් දාලා තමා මං ඒකෙන් කැසට් පීස් ඇහුවෙ. නාමල් උඩුගමගේ සමුගන්නේ නෑ කියන කැසට් පටිය ඉස්සෙල්ලම ඇහුවෙ ඒ කැසට් රේඩියෝ එකේ තමා. ඉස්පීකර් දෙකෙන් එකක් ගලවලා වයර් එකක් අමුනලා අරං ඇලුමීනියම් කලගෙඩිය උඩින් තිබ්බාම දැං තියෙන සබ්වූෆර් කැලේ. පාරෙ වතුර ලයින් එකෙන් ගෙදරට වතුර ගත්තු නිසා ගෙදර තිබ්බ ඇලුමීනියම් කලගෙඩිය ස්තිරවම පදිංචි උනේ මගේ පොත් මේසෙ යට සබ් වූෆර් එකක් විදිහට්. ඒ කාලෙ සබ්වූෆර් කියලා එකක් ගැන කව්රුත් අහලාවත් නැතුව ඇති.

ඉස්කෝලෙ ඇරිලා එද්දි ඉස්සෙල්ලම දැනෙන්නෙ පුංචිගෙ පරිප්පු හොද්දෙ සුවඳ. ඒ එක්කම ඇහෙනවා පුංචිලාගෙ ගෙදර කැසට් රේඩියෝ එකේ වෙලඳ සේවයේ දිවා දැහැන යන සද්දෙ. පුංචිලාගෙ ගෙදර කැසට් අහනවාට වඩා නිතරම ඇහුනෙ රේඩියෝ එක. ඒ පුරුද්දට නිසා වෙන්න ඇති දැනටත් මම ටීවී එකට වඩා රේඩියෝ එකට කැමති. ඒ කාලෙ රේඩියෝ එකේ ප්රවෘත්ති ගියේ දවල් දොලහයි හතලිස් පහට. ඉස්කෝලෙ එකොලහමාරට ඇරෙන කාලෙ සහ ඊට කලින් කාලෙ දිවා පුවත් මට සතියේ දවස් පහම ඇහිලා තියෙනව. දිවා දැහැනයි, දිවා ප්රවෘත්තියි, අම්බිගා ගීතයෙන් ගීතයයි, මරණ දැනිවීමුයි, චිත්රපටි දැන්වීමුයි රේඩියෝ එකේ ඇහුන හැටි අද වගේම මතකයි. රේඩියෝ එකේ ඇහීලා ඇහීලාම එක එක නගරවල තියෙන චිත්රපටි ශාලා ටික තාමත් මතකයි මතකයි වගේ.

සෙනසුරාදා ඉරිදා ඉන්නෙ ගෙදර නිසා සති අන්තයේ රේඩියෝ ඇහෙන්නෙ නෑ. ඒකට හේතුව අපේ ගෙදර රේඩියෝවෙ ලයින් අහු වෙන්නෙ නෑ. බාප්ප අපිට ගෙනැත් දීපු ත්රී ඉන් වන් එකේ ඒරියල් එකක් නෑ. ඒකට වෙනම ඇන්ටනාවක් වගේ කෑල්ලක් එනවා වයර් එකක් එක්ක. ඒක තාත්තා කවදාවත්ම හයිකරලා දුන්නෙ නෑ. රස්සාවලුයි ලමයි තුන් දෙනෙකුගේ වැඩයි එක්ක අපේ අම්මටයි තාත්තටයි සති අන්තයේ රේඩියෝ අහන්න ඉස්පසුවක් තිබ්බෙ නෑ.මං පුංචි නිසා මට රේඩියෝ එකට ඇන්ටනාවක් හයිකරගන්න දැනුමකුත් නෑ. පස්සෙ කාලෙක පුංචිලාගෙ ගෙදර තිබ්බ නැශනල් එක මගේ කාමරේට ආපු නිසා ගෙදර ත්රී ඉන් වන් එකට ඇන්ටනාව අමුනන්න ඕනකමක් උනේ නෑ. 1992-93 කාලෙ වගේ සිරස එෆ් එම් පටන් ගනිද්දි තමයි මං ඉස් ඉස්සෙල්ලම ඒකට ඇන්ටනාව අමුනලා එෆ් එම් අහන්න පටන් ගන්නෙ. එදා ඉඳන් මමයි රේඩියෝ එකයි කියන්නේ ගෙදර ඇතුලේ වෙනම පවුලක්. ඒ විස්තරේ මං වෙනමම බ්ලොග් එකේ ලියලා ඇති කාලෙකට කලිං.

ආයෙම පුංචිලාගෙ රේඩියෝ කතාව.. ඒ කාලෙ මට මතක විදිහට හොඳම සිංදු ගියේ දිවා දැහැනට වෙන්න ඕන. පුංචි බෙදන බත් පිඟානයි දිවා දැහැනයි කියන්නෙ එකම රස සාගරයක්. බත් පතේ තියෙන අනික් ව්යාංජන මොනවා උනත් පරිප්පුයි බතුයි දිවා දැහැනයි කොච්චර තදින් ගැලපුනාද කියනවනම්, අද මේ අහම්බෙන් ඇහුන සිංදුව නිසා ඒ සියල්ලම එකපාරට මතකයට ආව. අපේ පංච ඉංද්රියන්ට දැනෙන සමහර දැනීම් අපිව හිටපු ගමන් අතීතෙට අරං යනව. සමහර රසවල්, සමහර සුවඳවල් අපේ ජීවිතවල සමහර සමහර තැන්වල රෙජිස්ටර් වෙනව අපි නොදැනුවත්වම. මං සීටී ප්රනාන්ඳුගෙ සිංදු අනන්ත අහලා තියෙනව. බෑන්ඩ් එකත් එක්ක ප්ලේ කරලත් තියෙනව ඕනෑතරම්. ඒත් පුංචි කාලෙ දිවා දැහැනේ ඇහුන සද්දෙ ඇහුනාම මාව එකපාරටම අතීතෙට ගියා. පුංචි, පුංචිගෙ පරිප්පු හොද්ද, බාප්පා, මාව ඉස්කෝලෙ එක්ක ගිය ලොකු සුදූ අක්කා කියන ඔක්කොම මට එක පාරටම මතක් උනා. කෝර්ඩ් දැමිල්ල පැත්තකින් තියලා මම මේක ලියන්න පටන් ගත්ත.

දැං කාලෙ පරිප්පු ඒ කාලෙ පරිප්පු වගේ සුවඳ නෑ කියලත් මට හිතෙනව. අද කාලෙ පරිප්පු ඒ කාලෙ පරිප්පු වගේ රස නෑ කියලත් මට හිතෙනව. ඒ දෙකම එහෙම නොවුනත් පුංචිට තරම් රසට සුවඳට පරිප්පු උයන්න පුලුවන් කෙනෙක් අදටත් මට හමුවෙලා නෑ. අද වෙද්දි පුංචියි බාප්පයි දෙන්නම ජීවතුන් අතර් නෑ. මාව ඉස්කෝලෙ අරං ගිය ලොකු සුදු අක්කත් ජීවතුන් අතර නෑ. බාප්පා හදපු ගේ විකුනලා අක්කා වෙන තැනක ගෙයක් අරගෙන පදිංචියට ගිහිං. පවුලට සහ දරුවාට කැපකරන්න තියෙන වෙලාව තමුන්ගේ නංගිගේ දරුවන් වෙනුවෙන් උපරිමයටත් වඩා කැප කරන්න ඉදිරිපත් වෙන පුංචි වගේ උත්තම චරිත මේ සමාජයේ විරලයි. තමුන්ගෙ ගෙදර තමුන්ගෙ බිරිඳගේ නංගිගේ ලමයි තුන්දෙනෙක් දවල් දවසේ යකා නටනවා බලාගෙන බැල්මකින්වත් අකමැත්තක් නොපෙන්වපු, තමුන්ගෙ වයිෆ්ගෙ නංගිගෙ දරුවන් තුන්දෙනාට තමුන්ගේ දරුවාට තරම්ම ආදරේ සෙනෙහස දක්වන්න පුලුවන්, බාප්පා වගේ උත්තම චරිතත් අද සමාජයේ විරලයි කියලාත් මට හිතෙනව. ලංකාවෙන් පිටවෙලා අවුරුදු එකොලක් ගිහිං.. මට පුංචිගෙන් බාප්පගෙන් ඉතුරු මතකය විතරයි. ඒ මතකය මට කෝටියක් වටිනව.
---------
හයිවේ නැති කාලෙ රෑක කොලඹ ඉඳන් එද්දි බඩගින්නක් ඇවිල්ලා පානදුරේ ඉස්පිරිතාලෙ ඉස්සරහා තියෙන රෑ කඩේ කන්න නැවැත්තුව.. උනු උනු පරාටා තුනක් කෑවා පරිප්පු එක්ක. කාලා අහවර වෙලා ප්ලේන්ටියකුත් බීලා වේටර්ට කීවා බිල ගේන්න කියලා... වේටර් කෑගහලා බිල් ලියන මනුස්සයාට කිව්වා බිලට වැටෙන්න ඕන අයිටම් ටික..
පරාටා තුනයි... ප්ලේන්ටියයි... පරිප්පු දීසි හතයි.. ...

කඩේ හිටපු කීපදෙනෙක් මා දිහා බැලුවා... මයෙ මොකෝ ඉතිං.. හොරා කාලා නෙවෙයිනේ...

මේ තමා මාව අතීතයේ රවුමක් අරං ගිහිල්ලා ඉමෝශනල් කරපු ගීතය... මේ සිංදුව මම සිය වාරෙකට වඩා අහලා ඇති.. ප්ලේ කරලත් ඇති. ඒත් මේ තමා පුංචිලාගෙ ගෙදර නැශනල් රේඩියෝ එකේ දිවා දැහැනේ ඇහුන සිංදුව... ඒ සද්දය...ඒකයි මට් මේක සිංදුවක් විතරක් නොවී මතකයේ කොන්ක්රීට් වෙච් ඉමෝශනල් ෆීලින් එකක් වෙන්නෙ.

ඒ සිංදුව පහත ලින්ක් එකේ

ගංගා බෝඩිම


බෝඩිං කතා ගොඩක් තිබුනට එව්වා ලියනවානම් ගංගා බෝඩිම තමා පලවෙනි එක. මං ඕකෙ හිටියෙ 2011 අවුරුද්දෙ අන්තිම කාලෙ. පිටරටකට ආවාම පලවෙනි සහ දැවෙනම කාරනාව තමා නවාතැන. විවිධාකාරයේ නවතැන් තිබුනාට හිතට සහ සාක්කුවට ෆිට් වෙන එක්ක අහුවෙන්නෙ බොහොම කලාතුරකින්. එව්වයෙ නීති රීති වලට යටවෙලා ඉන්නවට වඩා පාරක් අයිනේ පේමන්ට් එකක නිදියනවා සැපයි කියලා හිතෙන වෙලාවලුත් නැත්තෙම නෑ.

කාමර ප්රශ්ණය උග්ර වෙලා දහ අතේ කාමර හොයද්දි තමා මට ගංගා බෝඩිම ගැන හෝඩුවාවක් එන්නෙ. ඕං දවසක කලින් ඕෆ් වෙලා ගංගා බෝඩිම හොයාගෙන යන්නෙ දහසක් බලාපොරොත්තු තියාගෙන. ලංකාවෙ ඉද්දි වැසිකිලියට ගියෙත් වාහනෙන් උනාට විදේශගත උනායින් පස්සෙ ඉතිං මං තුමා ආයෙත් කකුල් දෙකයම වැටුනා කියහංකෝ.. වැඩට යන්න ගතපු ෆුටාර් එක ඇරුනාම ඒ කාලෙ දුර යන ගමන් සියල්ලම මෙට්රො එකේ තමා යන්නෙ. මාසෙම යන්න පුලුවන් අන්ලිමිටඩ් කාර්ඩ් එකක් ගත්තාම දහස් වාරයක් එහේ මෙහේ ගියත් මෙට්රො මුදලාලිගෙන් අවුලක් නෑ. ඒත් මට එහෙම මෙට්රො කාර්ඩ් එකක් නෑ. වැඩට යන්න හැතැක්ම දෙකක් තියෙන නිසා මෙට්රො එකේ යනවනම් බස් එකක සහ කෝච්චියේ යායුතුයි. බස් එකේ ගිහිං කෝච්චියේ ඉතුරු ටික යන්න පැයක් අනිවාර්යයෙන්ම ගතවෙන්නෙ අතරමග පැය භාගයක් විතර රස්තියාදුවක් තියෙන නිසා. ඔය පැය භාගෙ ඉතුරු කරගන්න ඕන නිසා මං ෆුටාර් එකක් ගත්තු නිසා මට මෙට්රො කාර්ඩ් එකක් නෑ. ආං ඒ නිසා තමා මං අපේ ප්රසන්නයාගෙ මෙට්රො කාර්ඩ් එක ඉල්ලගෙන ගංගා බෝඩිම හොයාගෙන යන්නෙ. ප්රසන්නයා ලඟ තිබ්බෙ අන්ලිමිටඩ් මෙට්රො කාර්ඩ් එකක්. ප්රසන්නයාගෙ මෙට්රො කාර්ඩ් එක කාගෙත් සුන්දරී තත්වයේ එකක්. වැඩ කරන තැන කොයි එකා කොහේ ගියත් ප්රසන්නයාගෙ කාර්ඩ් එක ඉල්ලගෙන යන එක තමා කාගෙත් පුරුද්ද. ප්රසන්නයා ඕෆ් වෙන්නෙ රෑ දෙකට නිසා දවල් වැඩ කරන එවුන් වටේම ශොපින් ගිහින් ආතල් සියල්ල අරගෙන යක්කු ගස් යන වෙලාවට තමා ආයෙම කාර්ඩ් එක ගෙනැත් දෙන්නෙ. ප්රසන්නයා හිත හොඳ එකා. ඉල්ලුවොත් දෙයක් බෑ කියන්නෙ නෑ. අවුරුදු එකොලහක් තිස්සේ හමුවෙච්ව දහසක් පාස්පෝර්ට් යාලුවන්ගෙන් විශ්වාස කලහැකි එකම එකා ප්රසන්නයා විතරයි. පුද්ගලිකව මගෙන් කරගන්න යමක් නැතුව සැප දුක හොයන්න කෝල් එකක් දෙන එකම එකා ප්රසන්නයා විතරයි.

අදාල ඉස්ටේසමේ බැහැලා ලිපිනය හොයාගෙන ගියාම, ගංගා බෝඩිම කියන්න තරම් අවුලක් නෑ. බෝඩිම ෆුල් ඔප්ශන්.. කෑම, නෑම සහ ලෑම කියන තුනම ෆ්රී. ලෑම කියන්නේ ලගිනවා කියන අර්ථයට හෙවත් නිදාගන්න තැනක් කියන තේරුම කියලයි ගන්ට ඕන. සියල්ල ෆ්රී කිව්වට ෆ්රීම නෙවෙයි.. මාසෙට කුලිය හාරසීයයි ඕල් ඉන්ක්ලූඩඩ්.. කෑම දෙන තැන් ලැබෙන්නෙ බොහෝම කලාතුරකින්. කෑම නැතුවත් සාමාන්ය තැනක කාමරයක් පන්සීයක් වගේ ගානක් තමා කියන්නෙ. හාරසීයට කෑමත් දෙනවා කියන්නෙ එකෙන්ම වැඩේ ලාභයි. රූල්ස් ඇන්ඩ් ර්ර්ගියුලේශන් අනුව රෙදි සේදීම තහනම්. කෑම පිසීමත් තහනම්. කෑම දෙනවානම් මොන අහවල් එකටද බං උයන්නෙ. රෙදි ටික හෝදගන්න එක ප්රශ්ණයක් උනාටඒක ඒ හැටි අවුලක් නෑ කෝච්චියෙන් බැහැපු ගමන් එහා පැත්තෙ ලොන්ඩරිය. ඔක්කෝම ඇඳුම් ටික ලොන්ඩරියෙ නංකිට හවස වැඩට යන ගමන් දීලා ගියාම ඒ නංකි බර කිරලා ගාන කියනව. අදාල ගාන ගෙව්වාම පහුවදා වෙද්දි රෙදි ටික සෝදලා මැදලා නවලා පැක් කරලාම ලැබෙනව. බර කිරනවා කීවෙ මගේ නෙවෙයි.. හෝදන්න තියෙන රෙදිවල බර තමා කිරන්නෙ. උයන්න පිහන්න නෑ කියන්නෙ බොඩිමක ලැබෙන එක්ස්ට්රා ඔපශන් එකක් නිසා මංතුමා සුටුස් ගාලා බෝඩිමේ දිගටම බෝඩින් වෙන්න තීරණය කරනවා කියමුකෝ. වේකන්සිය තියෙන්නෙ එකම එක කාමරයක් සඳහා පමණයි. ඒ නිසා ඉක්මන් නොවුනොත් චෑන්ස් එක මිසින් වෙන නිසා ඇඩ්වාන්ස් පේමන්ට් එකක් නොකර කෙලින්ම මාසෙක කුලිය ගෙවන්න මං දෙපාරක් හිතන්නෙ නෑ.

සති දෙකකින් බෝඩිමට පදිංචියට එන්නයි ප්ලෑන් එක. එතෙක්කල් දුකට සැපට සිටි ෆුටාර් එක දෙන්න එකෙක් නෑ. පාරට විසික් කරලා දාලා එතෙක් පිහිටවුන යකඩ ගොඩට අගෞරවයක් කරන්නත් බෑ. ඒ නිසා මට සිද්ද වෙනවා ඔක්කොම වැඩ පැත්තකින් තියලා ෆුටාර් එක ගලවලා පැක් කරලා ලංකාවට පටවන්න. ඒකත් කරා කියමුකෝ. ඕං ඊට පස්සෙ තමා මගේ කියන අඩුම කුඩුම සියල්ලම පටවගෙන ගංගා බෝඩිමේ ස්ථීර පදිංචියට යන්නෙ.

මුල් දවසේ ගියේ වැඩ ඉවරවෙලා නිසා වැඩි විස්තරයක් හොයාගන්න විදිහක් නෑ. රෑට ඕෆ් උනාම ප්රසන්නයයි මමයි ලඟ තියෙන කඩේකින් මොනවා හරි බඩට දාගෙන කෝපි එකකුත් බීලා පොඩි කයියකුත් ගහලා තමා දෙපැත්තට යන්නෙ. එහෙම දෙපැත්තට යන්වා කිව්වට ප්රසන්නයා එතැනින් සබ්වේ එකට පහලට බහිද්දි මං ෆුටාර් එක පැදගෙන නවාතැනට එනව. අලුත් බෝඩිමේ පලවෙනි දවසෙත් ඒ වගේම දෙන්නා එක්ක ගාර්ලික් බ්රෙඩ් දෙක තුනක් ගිලලා කෝපි දෙකකුත් ගහලා සබ්වේ එකට බැහැලා දෙන්නගෙ කෝච්චි දෙක හොයාගෙන දෙපැත්තට යනව. කාලා ආපු නිසා බෝඩිමේ කෑම කෑමේ අවශ්යතාවයක් නෑ. අඩි අටේ අටේ කාමරේක තිබ්බ ඇඳට මගේ බෙඩ් ශීට් කොට්ට උර දාගෙන වොශ් එකකුත් දාගෙන කොල්ලා ශපාන් එකට දොයි. පහුවදා වැඩට ඉන්න තියෙන්නෙ හවස පහට.

උදේ නැගිටිනවා කිව්වට ඉතිං දවල් එකොලහෙන් මෙහා නැගිටිලි බොරු. නිදාගන්න යන්නෙම එලිවෙන්න හතරට විතර නිසා එකොලහට නැගිටින්නෙත් බොහොම අමාරුවෙන්. ඒක කරන්නෙත් ලංකාවෙ මිනිස්සු නිදාගන්න කලින් කෝල් එකක් දෙන්න ඕන නිසා. ඕං උදේ එකොලහට අවදි වෙලා කෝල් ගන්න එව්වත් අරගෙන බාතෲම් එකට පැනලා නාකියාගෙන තමා බඩට යමක් දාගන්න හොයන්නෙ. බෝඩිමේ රූල්ස් වලට අනුව කෑම තියෙන්නෙ ෆ්රිජ් එකේ. බත් නැතිනම් හාල් ටිකක් හෝදලා අරගෙන රයිස් කුකර් එකේ බතක් උයාගැනීම බෝඩිංකරුවන්ගේ රාජකාරියක්. ව්යාංජන සියල්ලම ෆ්රිජ් එකේ තියෙන නිසා එව්වා බෙදාගෙන මයික්රෝවේව් එකට දාගෙන කන්න තමා තියෙන්නෙ. බෝඩිං රූල්ස් වලට අනුව දහපාරක් බෙදාගෙන කෑවත් ඒකෙ අවුලක් නෑ. ප්රසන්නයාගෙ මෙට්රො කාර්ඩ් එක වගේ කෑම අන්ලිමිටඩ්.

නාකියාගෙන කිචන් එක පැත්තෙ රවුමක් ගහද්දි ඩයිනින් ටේබල් එක උඩ රයිස් කුකර් එකේ බත් එකක් රෙඩි. ෆ්රිජ් එක ඇරලා බැලුවාම තඩි කල්දේරම් තුනක ව්යාංජන තුනක්. එකක වම්බටු... අනෙකේ වට්ටක්කා.. අනෙකේ චිකන්.. ඒ කාලෙ මං තුමා මස් මාංශයෙන් තොර ජීවියෙක් නිසා කෑමට තියෙන්නෙ බතුයි බටුයි වට්ටක්කයි. අවුලක් නෑ. පලවෙනි දවස නිසා කෑවා කියමුකෝ. කෑම කොච්චර රසද කියනවානම් බල්ලෙකුට කටේ තියන්න බෑ. ලුණුයි වතුරයි දාලා තම්බලා හදපු තැම්බුම් හොද්දක් හා සමානයි ව්යාංජන.හවස වැඩට යද්දී රෑට කන්න බත් සුට්ටක් අරං යාම පුරුද්දක් උනාට දවල්ට කාපු මල ජරාව අරං යන්න බෑ බෑ වගේ නිසා ඕං ඔහේ හිස් අතින් යනවා කඩේකින් මොනාහරි බඩට දාගන්න බලාපොරොත්තුව. එදා දවස එතැනින් අවසානයි. සුපුරුදු විදිහයටම වැඩ අවසන් කරලා එලිවෙන්න හතරට විතර බෝඩිමේ. ඇහැරෙන්නෙ පහුවදා එකොලහට. පහුවදාත් උදේ කෝල් සියල්ල අවසන් වෙලා නාකියාගෙන කන්න කියලා ගිහිං බැලුවාම එදත් වම්බටු, වට්ටක්කා, චිකන්, සහ බත්. වෙජිටේරියන් මට බතුයි බටුයි වට්ටකයි විතරයි. ඊට පහුවදාත් එසේමයි. බතුයි, බටුයි, වට්ටකයි..එතකොට ඊට පහුවදා... ඒත් එහෙමම තමා කියහංකෝ.. පසුව ටිකක් හොයලා බැලින්නම් බෝඩිමේ කෑම හදන්නෙ සතියකට වතාවයි. කල්දේරම් තුනකට හැදෙන ව්යාංජන දෙකක් සහ චිකන් කරියක් සතියම වැලඳිය යුතුයිලු. කෑම එක්කම හාරසීයයි කිව්වට වැඩේ යන්නෙ සතියයම එකම කෑම ජාති තුනක් කියන ඔප්ශන් එක යටතේ කියලා දන්නවනම් පලාතක එන්නෙ නෑ. රූල්ස් වලට අනුව වෙනම කෑම උයන්නත් බෑ. රයිස් කුකර් එක පමණයි පාවිච්චි කිරීමට අවසර තිබෙන්නෙ.

දෙවැනි සතියේ දවසක දවාලේ කන්න බැලින්නම් බතුත් නෑ. මං උදේ නැගිටලා බාතෲම් එකට යද්දි අල්ලපු කාමරේ ටෝනියා බාතරූම් එකේ. ඌ එලියට එනකල් කිචන් එක පැත්තේ කැරකෙද්දි තමා දැක්කෙ බත් නෑ කියලා. රයිස් කුකර් එක හෝදලා හාල් කප් දෙකක් දාලා රයිස් කුකර් එක ගැහුවෙ වැඩිපුර බත් තියනවට වඩා කන කෙනෙකුට උනු උනුවේ බත් එකක් කන්න අඩුවෙන් තියන එක හොඳ නිසා. ටෝනියා බාතෲම් එකෙන් එලියට ආවාම මාත් බාතෲම් එකට රිංගලා නාකියාගෙන කාමරේට ගිහිල්ලා ඇඳුමකුත් දාගෙන කල්දේරම් බත කන්න කිචන් එක පැත්තේ ගියා කියමුකෝ.. පැය භාගෙකග කලින් ගහපු බත් එක අතුරුදහන්.. රයිස් කුකර් එකේ අඩියේ දංකුඩයක් පමණක් ඉතිරිව තිබේ කියහංකෝ. අල්ලපු කාමරේ අසල්වැසියා හෙවත් ටෝනියා බත් එකට ඇනකොන්ඩා ගහලා මාරු. ගංගා බෝඩිම ඒ වෙද්දිත් ඊයා තරමටම එපා වෙලා තිබුනෙ කෑම ප්රශ්ණය නිසා. එදාම වෙන බෝඩිමක් හොයාගෙන ගිය ගමන සාර්ථකවුන නිසා පහුවදාම ආයෙම කොට්ට මුට්ට ටික කර ගහගෙන මං තුමා අලුත් නවාතැනකට ආව. මාසෙකම කුලිය දුන්නට ගංගා බෝඩිමේ හිටියෙ සති දෙකයි. අස්වෙලා යද්දි ඉතුරු දෙසීය මාසෙකින් දෙන්නම් කිව්වට ගංගා බොඩිමේ හිමිකාරියට තාම මාසයක් ගතවුනේ නැතුවා අවුරුදු දහයකුත් ගතවෙලා...

අලුත් නවතැන ඉස්ටේසමේ ඉඳන් ටිකක් දුර පයින් යන එකක් උනාට එතැන ටික දවසක් ඉන්න අල්ලලා ගියා. එතැන කැමති විදිහට උයාගෙන කාලා කැමති විදිහට පාඩුවේ ජීවත් වෙන්න පුලුවන් එකක්. උඩ තට්ටුවක්ම කුලියට අරගෙන රූම්ස් තුනක හිටපු අපි තුන්දෙනෙක් කුලිය තුනට බෙදාගෙන හිටපු තැනක් නිසා එතැන ලොකු සීන් දාන්න ලෑන්ඩ්ලෝර්ඩ්ලා නෑ. ඒ නිසා එතැන කාලයක් අල්ලලා ගියා කරදරයක් නැතුව. ටෝනියා වගේ ඇනකොන්ඩලා හිටියෙත් නෑ එතැන. ඉස්ටේශමෙන් බැහැපු ගමන් ලොන්ඩරියකුත් තිබ්බ.. ඊට අල්ලලා පැය 24ම ඇරලා තියෙන බියර් අන්ඩ් වයින් ශොප් එකකුත් තිබ්බ. ඒ පහසුකම් ටික හොඳටෝම ඇති නෙව කාලයක් එතැන නවතින්න. එයාර්පෝර්ට් එක ලඟ නිසා විනාඩියක් ගානේ වහලෙ ගෑවී නොගෑවී ප්ලේන් යන එක පොඩ්ඩක් අවුල් උනා මුල් කාලෙ. රෑ දෙකට ඕෆ් වෙලා කෝච්චියෙන් බැහැලා සබ්වේ එකෙන් උඩට ඇවිත් බියර් ඇන්ඩ් වයින් ශොප් එකටත් ගොඩ වෙලා එන නිසා රෑ එලිවෙනකල් ප්ලේන් යන එක අවුලක් උනේ නෑ. නාලා කාලා ඇඳට වැටුනාම මාත් ඉතිං ප්ලේන් එකක් වගේ තමා තටු නැති උනාට..