ධර්මේගෙ ධර්මේ..

ධර්මසිරි මට හම්බවෙන්නෙ 1999 අවුරුද්දෙ මුල කාර්තුවේ කියලයි මට ලාවට මතක. එවකට මගේ රැකියාව වෛද්‍ය උපකරණ ආණයනය කරන ආයතනයක field service technician. ඒක ලංකාව වටේම ඇවිදින්න දීපු වැටුප් සහිත වරමක් වගේ කිව්වොත් තමයි හරි. ඇවිදින්න කිව්වොත් දවසේ පැය විසි හතරම, සතියේ දින හතම, මාසයේ දවස් තිහම, අවුරුද්දේ දවස් තුන්සිය හැට පහම උනත් මම එකෙන්ම ලෑස්තියි. උපන් නැකතේ හොඳකටද නරකකටද මන්දා මට ඇවිදින එක සොමි සාගරයක්. නිකම්ම නිකම් ගෙදර ඉන්නවට වඩා අදත් මම කැමති වාහනේ නැගලා ඔලුව හැරුන අතේ ඩ්‍රයිව් කරන්න.  එහෙව් ඇවිදිල්ලට ඇබ්බැහි මට field service tech ජොබ් එක කියන්නෙම වෙස්වලාගත්තු ආශිර්වාදයක්. 

ඒ කාලෙ සඳුදට ගෙදරින් ගියාම ආයෙම ගෙදර එන්නෙ සිකුරාදට. දවස් පහේම වැඩ දවස් තුනෙන් හතරෙන් කරලා බ්‍රහස්පතින්දා රෑට ගෙදර ඇවිත් සිකුරාදට යාලු මිත්‍රයන් එක්ක කොම්පැනි වෑන් එකෙන් පික්නික් එකක් යනවා වගේ වැඩත් කෙරුනා ඉතිං ඉඳලා හිටල.  ඒ කාලෙ කොම්පැණි වාහනවලට GPS පහසුකම් තිබුනෙ නෑ. ස්මාර්ට් ෆෝන් තියා හෑන්ඩ් ෆෝන් එකක්වත් තිබ්බෙ නෑ. දැං ගෙදර ඉඳන්ම ගමනාන්තය දක්වාම පාර හොයාගන්න ස්මාර්ට් ෆෝන් එකේ පහසුකම් තිබ්බට ඒ කාලෙ ඉතිං පාරෙ ඉන්න කාගෙන් හරි අහගෙන තමා අපි ලංකාව වටේම ඩ්‍රයිව් කරේ.

මාව රැකිවට බඳවාගත්තු වැටුප බොහොම පොඩි වැටුපක්. ඒත් night out + allowances  එකතු උනාම මගේ පඩිය මැනේජර්ගෙ පඩිය වගේ දෙගුණයකටත් වඩා වැඩි හැම මාසෙම. කොමිෂන් , අලවන්සස් ලැබෙන රස්සාවල්වල මූලික වැටුප අඩු කරලා දෙන්නේ කොම්පැනිවල වාසියට.   ETF, EPF කැපෙන්නේ මූලික වැටුපට නිසා මූලික වැටුප අඩු කරලා දීමනා එල්ලුවාම ඒකෙන් කොම්පැනිවලට ගොඩක් වාසියි.  අපේ මැනේජර් මහත්තයා බොහොම හිත හොඳ මනුස්සයා උනාට මගේ පඩිය එතුමාගෙ පඩිය පරයා ඉහල යන එක ගැන එතුමා හිටියෙ ලොකු මනාපයකින් නෙවෙයි කියලා මට තේරුනේ මුල්ම පඩිය අතට ගනිද්දි. මෑන්ස් ටිකක් අවුල් වගේ දැනුන නිසා දෙවැනි මාසෙ ඉඳන්ම සඳුදා උදේට කෑශ් ඇඩ්වාන්ස් ගන්න මම පුරුදුවුනා. මම එහෙම කරේ මට සතිය මුල සල්ලි ඕනවට නෙවෙයි. පඩි දවස වෙද්දි මගේ පඩිය මැනේජර්ගෙ පඩියට අඩු ගානකට මේන්ටේන් කරගන්න මට වෙන විකල්පයක් තිබුනෙ නැති නිසා. කොම්පැණියට හිටපු එකම certified technician  විදිහට මට සතිය පුරාම රට වටේම ජොබ්ස් වැටෙන එක සාමාන්‍ය  දෙයක්. එහෙම ජොබ්ස් වැටුනාම මගේ වැටුප ලොකු වෙන එක වලක්වන්න බෑ.. මම එහෙම කියන්නෙ ලොකුකමකට නෙවෙයි. අදටත් ලංකාවෙ Biomedical Engineering පැත්තෙ ඉන්න මිනිස්සු ප්‍රමාණය බොහොම අඩුයි. ඒ නිසා ඒක ටික හොඳින් මුදල් උපයන්න පුලුවන් ජොබ් එකක්.  ලංකාව වගේ පොඩි රටක Biomedical Engineering පැත්තෙ රැකියා ප්‍රමාණය අඩු උනාට දියුණු රටවල ඒකට ලොකු ඉල්ලුමක් තියෙන රැකියාවක්. 

මට ගෙවන වැටුප සාපේක්ශව ලොකු එකක් වීම ටික කලක් යද්දි අපේ මැනේජර් මහත්තයටත්, කොම්පැණිය අයිතිකාර මහත්තයාටත් මහ විසාල කරදරයක් වෙන්න ලොකු කාලයක් ගියේ නෑ කියමුකෝ.. ඒකට විකල්පයක් විදිහට අපේ කොම්පැණිය අයිතිකාර මහත්තයා තව field service technician කෙනෙක්ව බඳවාගන්න තීරණය කරා.. ඒ තමයි ධර්මසිරි..

ධර්මසිරි වෘත්තිකයෙක් විදිහට ගත්තොත් කොලඹ අවට පදිංචි එවකට වයස හතලිහක විතර විදුලි කාර්මිකයෙක්. ධර්මසිරිට තිබ්බ විදුලි කාර්මික දැනුම කොයිතරම් විදිමත් එකක්ද කියලා මට අවභෝදයක් නෑ.. හැබැයි ධර්මෙ කිසිම භයක් නැතුව එලෝන් මස්ක්ගෙ රොකට් එකක් උනත් " සිම්පල්නෙ.. හදලා දෙන්නම් " කියලා භාරගන්න තරම් කයිවාරුවෙක්.. ධර්මෙ ගෙන්නලා තිබුනෙම මට පයින් අනින්න කියලා මට තේරුනේ ධර්මෙ මට නිරන්තරයෙන් පෙන්නපු ලොකු සීන් නිසා.. ධර්මෙ හැසිරුනේ කොම්පැණි අයිති මහත්තයගෙ දකුණු අත ලෙවල් එකේ.. මං ඉතිං මොකාට උනත් කඩේ ගිහිං රැකියාවෙ රැඳෙන්න උත්සහ නොකරන ඩෑල් එකක් නිසා මට ධර්මෙ එක්ක තරඟයක් තිබුනෙ නෑ.. වැඩ සහ දැනුම එක්ක ගත්තාම ධර්මෙ ලොකු දැනුමක් නැති මනුස්සයෙක් කියලා මං දැනගත්තෙ ධර්මේ නිරන්තරයෙන් අනාගන්න වැඩ ගොඩ දාන්න මට යන්න සිද්දවුන නිසා.. 

වයරින් බාස් කෙනෙක් වෙච්චි ධර්මෙ ඉලෙක්ට්‍රොනික් තියා මල්ටිමීටරයක්වත් පාවිච්චි කරන්න නොදන්න කයිවාරුවෙක්.. මිකැනිකල් පැත්ත ගත්තාම ඇණයක් තදකරන්න බුරුල් කරන්න ඇරුනාම ධර්මයා මෙලෝ මිකැනිකල් දැනුමක් නැති මෙලෝ තර්කානුකූල චින්තනයක් නැති මනුස්සයෙක්. කටින් කයිවාරු ගැහිල්ල ඇරුනාම ධර්මෙට වාහනයක් එලවගන්නවත් බැරි පොරක් නිසා ධර්මෙ රැකියාවට ලංකාව පුරා ගියේ බස් එකේ.. ටූල් සෙට් එකත් කර තියාගෙන අමතර කොටස් බෑග් එකකුත් කර තියාගෙන ඇඳුම් බෑග් එකකුත් කර තියාගෙන බස් එකේ ලංකාව වටේ යනවා කියන්නේ ග්‍රහ අපලයක් වගේ එකක් .. මොකක්දෝ කරුමෙකට ධර්මසිරි ඒ අපලේ ගෙවන්න කැමැත්තෙන්ම එකඟ වීම මට අනුවනම් අංක එකේ හරක් වැඩක්..  ධර්මසිරිගේ මෝඩ වැඩ නිසා ටිකෙන් ටික මටත් අවාසි වීගෙන එන්න පටන් ගත්තෙ ධර්මෙ බස් එකේ යනවානම් මට විතරක් වාහයක් දෙන්නෙ ඇයි කියන, එයාලාට වාසි සහගත ප්‍රශ්ණය කොම්පැණි අයිතිකාර මහත්තයා මැනේජර්ගෙ මේසය උඩට ගෙනාපු නිසා..

ධර්මෙ නා ගත්තු තැන්වල, ධර්මෙ වයරින් තියරියෙන් වයර් මාට්ටු කරලා පුච්චලා දාන සර්කිට් බෝර්ඩ් වගේ එව්වා මම ගිහිං කොම්පැණියට හොරෙන් ගොඩ දාලා දුන්නට ධර්මෙ ලද හැම අවස්තාවකම මට බැස්ටිය දෙන්න අමතක කරේ නෑ.. ටික කලක් යද්දි කොම්පැනියෙ අයිතිකාර මහත්තයට ධර්මෙට වඩා ලොකු වැඩකාරයෙක් මේ තුන් ලෝකෙම හිටියෙ නෑ.. ධර්මෙ ටූල්ස්, පාර්ට්ස් කර තියාගෙන ලංකාව වටේ බස්වල කෝච්චිවල ගෑටුව.. මම සුපුරුදු විදිහට මගේ ලෙවල් එකෙන් මගේ රස්සාව කරගෙන ගියා.. මට වයස එවකට විසි තුනක් වීමත් ධර්මසිරි වයස හතලිහක හතලිස් පහක පැහුනු මිනිසෙකු වීමත් නිසා ධර්මසිරි නිතර හැසිරුනේ ධර්මෙ මගේ ගුරා ලෙවල් එකෙන්.. පුහ්.. ධර්මෙව පරාද කරලා මට ලබාගන්න දෙයක් නැති නිසා මමත් ඔන්න ඔහේ ධර්මෙට ධර්මෙගෙ ආතල් එක ගන්න ඉඩ දීලා මගේ වැඩක් බලාගෙන පාඩුවේ හිටිය..

එක්තරා සඳුදා දවසක රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයේ ඉස්පිතාලෙක ඩෙන්ටල් යුනිට් එක සෙත්තපෝච්චි වෙලා ඒක රෙපෙයාර් කෝල් කරලා තිබ්බ කියමුකෝ.. මම ඒ සතිය වැඩ දාගෙන තිබ්බෙ අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කය අවට. ඒත් සඳුදා උදේ මැනේජර් හදිසි වැඩ ගැන කියද්දි ඔය කියන රෙපෙයාර් එක ගැන මටත් කිව්ව..

අහවල් හොස්පිටල් එකේ ඩෙන්ටල් චෙයාර් එක ඉස්සෙනෙ නෑලු.. ඒක වොරන්ටි එකේ තියෙන්නෙ . අද දවස ඇතුලත හදන්න ඕන..

මම යන්නද ස..

එපා.. ඔයා අනුරාධපුර යන්න.. මම ධර්මසිරි යවන්නම් ඒකට..

ඕකේ සර්.. මම යන්නම්.. ( එහෙම කියන්නෙ ධර්මසිරි)

ස.. ඕක ධර්මසිරිට හදන්න බෑ.. ඕය රෙපෙයාර් එකට special training එකක් ඕන..

පිස්සුද සර්.. මට ඔව්ව සිම්පල්... මෙයා මේ කිව්වට ඔව්ව මහ ලොකු වැඩ නෙවෙයි.. ඔව්වද මම ගොඩදාල තියෙන්නෙ..

ඒකනේ අයිසෙ.. තමුසෙ යනව.. ගිහිං ඒක හදලා දානව.. 

ස.. ඕකට ධර්මසිරි යවන්න එපා.. ධර්මසිරි ඕක කරන්න ගියොත් තුවාල කරගන්නව.. ඕක ගොඩක් dangerous රෙපෙයාර් එකක්.. ස ට මාව අද අනුරාධපුර යවන්නම ඕනෙනම් මම ඉස්සෙල්ල රත්නපුර ගිහිං ඒක කරලා එහෙම්ම අනුරාධපුර යන්නම්..

පිස්සුද සර්.. බොරුවට ඩීසල් පුච්චන්න ඕන නෑනෙ.. මෙයාට අනුරාධපුර යන්න කියන්න.. මම  පැයෙන් ඕක හදලා දෙක තුන වෙද්දි ආයෙම කොලඹ එන්නම්.. ඔව්වත් වැඩද මට.. ධර්මසිරි එහෙම කියලා ලොකු මිනිහ උනා...

එතැනින් එහා මං ඉතිං නිහඬවුනා.. ලොකු එවුනුත් පොඩි එවුනුත් දෙගොල්ලන්ම ඉල්ලගෙන කන්න යනවනම් කුරා කුහුඹි මම ඉතිං මක් කරන්නද කියලා වාහනේ අරගෙන අනුරාධපුර යන්න පිටත්වුනා.. මට සතියම කරන්න වැඩ තිබ්බෙ අනුරාධපුර අවට. 

සාමාන්‍යෙන් ඒ කාලෙ කොලඹ ඉඳලා කුරුනෑගල පාරෙ අනුරාධපුරයට යන්න පැය හතරක් වගේ යනව. උදේ නවයයි තිහට වගේ කොලඹින් පිටත්වුනාම මම එකහමාර දෙක වගේ වෙද්දි මගේ පලවෙනි ජොබ් ලොකේශන් එකේ.. මම එතැනට යද්දිම අපේ මැනේජර් මහත්තයා ඒ අදාල දොස්තර මහත්තයට කෝල් එකක් දීලා කියලා තියෙනවා මම ආපු ගමන් ඔෆිස් එකට කෝල් එකක් දෙන්න කියල.. මමත් ඉතිං ආ පයින්ම කොලඹට කෝල් එක ගත්තෙ දොස්තර මහත්තයගෙ ලෑන්ඩ් ෆෝන් එකෙන්.. 

ස මම අහවලා.. මට කෝල් එකක් දෙන්න කියලා පනිවිඩයක් තියලා තිබුන..

ඔව්නෙ අයිසෙ.. මාර ප්‍රශ්ණයක්නෙ..

මොකද ස..

බලන්න මේ ධර්මසිරි අර යුනිට් එක හදන්න ගිහිං ඔලුව පලාගෙනනෙ..

මම කිව්වනේ ස.. මම කිව්වනේ ඔය මනුස්සයා ඔය වැඩේට යවන්න එපා කියල..

මට ඔයා කියපු එක අහන්න තුබුන.. චැහ්.. දැං ඉතිං කරන්න දෙයක් නෑ...

දැං මොකද ස ධර්මසිරිට...

ආං නලලෙ මැහුම් හයක් දාලා දැං ඒ ඉස්පිරිතාලෙම වෝර්ඩ් එකට ඇඩ්මිට් කරල..

ඔය පම්ප් එක මාරාන්තික එකක් ස.. ඕකෙ ගලවන්න කලින් මුලු යුනිට් එකම ගලවලා බර අඩු කරලා hydraulic ප්‍රෙශර් එක රිලීස් කරලයි ගලවන්න ඕන.. ඒ වගේම හයි කරන්නත් training එකක් ඕන.. නොදන්න කෙනෙක් ගැලෙව්වොත් එක්කො ඔලුව පැලෙනව.. නැත්තං දත් කඩාගන්නව.. ට්‍රේනින් එකක් නැති කෙනෙක් ඕක හයි කරන්න ගියත් ඒ වගේම අවධානම් වැඩක්. වෙලාවට පම්ප් එකේ පිස්ටන් එක නලලෙ වැදුනෙ.. ඇහේ එහෙම වැදුනනම් ආයෙ ඇහැක් දාන්න වෙනව අලුතෙන්..

බලනවකෝ අයිසෙ.. අපේ කොම්පැනියෙ නමටනේ හොඳනැත්තෙ මෙව්ව.. හදන්න යවපු එකා ඒකෙන්ම තුවාල කරගෙන එතැනම ලේ පෙරාගෙන වැටුනාම ආයෙ අපිට බිස්නස් එකක් එයිද..

එව්ව මම දන්නෙ නෑ ස.. මගෙන් දැං මොකද වෙන්න ඕන..

හෙට වැඩ ටික කැන්සල් කරලා හෙට වෙද්දි රත්නපුර ගිහිං ඒක හදලා දන්න පුලුවනිද..

හරි ස.. මම හෙට උදෙන්ම පිටත්වෙන්නම්..

පහුවදා මම ඒ අදාල ඉස්පිරිතාලෙට යද්දි ධර්මයා බලන්ම ටිකට් කපාගෙන කොලඹ ඇවිත්.. මම යුනිට් එක හදලා දාලා ආයෙම අනුරාධපුර ගියා..

එතැනින් එහා ධර්මෙ පොඩ්ඩක් විතර බල්ල මාර්ක් ගානට වැටුනට ධර්මෙ කොයිවෙලාවෙත් ට්‍රයි කරේ නැවත පෙර තිබුන ලකුණු මට්ටමට එන්න.. මට ඉතිං තරඟයක් නැති නිසා මම සුපුරුදු විදිහටම රස්සාව කරගෙන ගියා.. එතැන් පටන් ධර්මසිරි පොඩි පොඩි ඇන මුරිච්චි තද කරන වගේ වැඩවලට පමණක් අනුයුක්ත වුනා.. වැඩකට යැව්වත් ඒක ධර්මසිරිට කරන්න පුලුවන් වැඩක්ද බැරි වැඩක්ද කියලා මගෙන් විමසලයි ධර්මෙව වැඩ වලට පිටත් කරේ..

කැලෑවයි සත්තු  ටිකයි අඳුරගත්තයින් පස්සෙ ජීවිතේ බේරගෙන ඉන්න පහසුයු.. කොයිතරම් පුරුදු පුහුණු කරත් බල්ලො කවදත් මුත්‍රා කරද්දි කකුල උස්සන එක උස්සනවාම නිසා මමත් රස්සාව කරගෙන ගියේ ලොකු කාලයක් එතැන රැඳෙන බලාපොරොත්තුවෙන් නෙවෙයි.. ඒ වගේ වාතාවරණයක් තියෙද්දි තමයි මඩකලපුව දිස්ත්‍රික්කයේ රෝහලක යන්ත්‍රයක් අලුවැඩියා කරන්න කැඳවීමක් ලැබෙන්නෙ.. ඒ කිව්ව ජොබ් එක සාමාන්‍ය ජොබ් එකක් උනාට ඒ කිව්ව රෝහල තිබ්බෙ කොටි කටක කිව්වොත් තමයි හරි.. සඳුදා උදේක මඩකලපුව යන්න හිතාගෙන මම ඔෆිස් එකට යන්නෙ වෙනදා වගේම සතියකට ඇඳුම් පැක් කරගෙන..

Good morning Sir.. අද මම මඩකලපු යනව එහෙනම්..

‍යන්නනම් ඕන තමයි.. හැබැයි යන්න වෙන්නෙ බස් එකේ..

මොකක්..

ඔව් අයිසෙ.. ලොක්ක කියනව වාහනේ යවන්න එපා කියල කොටි ප්‍රශ්ණ තියන නිසා..

එහෙනම් ලොක්කට කියන්න මම බස් එකේ යන්න බෑ කිව්ව කියල.. 

මට ඔය පනිවුඩ දෙපැත්තට කියන්න බෑ...  ආං ගෙදර ඉන්නව.. ගිහිං ප්‍රශ්ණෙ විසගන්න.. මට කිව්වෙ වාහනේ දෙන්න එපා කියල...

ඔකේ ස... මම ගිහිං කතාකරන්නම්..

අසූ හාරදාහට මලපැනපු මම මීටර් සීයක් දෙසීයක් එහායින් තිබ්බ ලොක්කගෙ ගෙදරට යන්නෙ ප්‍රශ්ණය විසඳගන්න... මම යද්දි ලොක්ක ඉන්නව සාලෙ ටීපෝව උඩ ෆයිල් වගයක් දිගෑරගෙන.. තනියට වගේ ධර්මයත් ඇහැට පේන නොපෙනෙන දුරින් ඉන්නව.. ධර්මයා වැඩිය හිටියෙ ලොක්කගෙ ගෙදර නිසා මට ඒක ඒ තරම් පුදුමයක් නෙවෙයි..

ස.. මඩකලපුව වැඩේට යන්න වාහනේ දෙන්න බෑ කියලා මැනේජර් කියනව..

ආ ඔව්... ඒ පැත්තෙ කොටි කලබල වැඩියි.. ඒ නිසා බස් එකේ යන්න..

බස් එකේ යන්න බෑ ස... පොඩි දුරක් නෙවෙයිනෙ..

බෑ කියලා බෑනෙ.. ඔයාට බස් එකේ යන්නම වෙනව..

සොරි ස.. මට බස් එකේ යන්න බෑ..

මෙයා බෑ කියනවනම් මම බස් එකේ යන්නම් ස... ඔව්ව සිම්පල් වැඩනේ.. එහෙම කියාගෙන කතාව මැදට පනින්නෙ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි අපේ ධර්මසිරි..

අන්න බලන්න.. ධර්මසිරි බස් එකේ යන්න පුලුවන් කියනවනම් ඔයාට බැරි වෙන්නෙ කොහොමද.. 

ඇයි ස වාහනේ දෙන්න බෑ කියන්නෙ.. මොකක්ද හේතුව...

වාහනේ කොටි අරං ගියොත් කව්ද පාඩුව ගන්නෙ..

එතකොට ස මාව කොටි අරං ගියොත්? 

ඔයාට බස් එකේ යන්න බැරිනම් මට යවන්න මිනිස්සු ඉන්නව.. මේ ධර්මසිරි කියන සුනංගුවෙන් බස් එකේ යන්න ලෑස්තියි .. ඔයාට යන්න බැරිනම් ඔයා ඔය රස්සාවෙන් අයින් වෙන්න...

ඕකේ ස... තෑන්ක්ස් මට මේ කොම්පැණියට වැඩකරන්න අවස්ථාව දූන්නට..

ලොක්ක මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ.. එයා ස්ටූල් එක උඩ තියෙන ෆයිල් එකක් දිහා බලාගෙන හිටිය..  මම පඩිපෙල බැහැලා එද්දි මට ඇහුනා ධර්මසිරි ලොක්කගෙන් අහනවා " මම දැම්මම පිටත් වෙන්නද ස " කියල.. ලොක්කා ඒකට දීපු උත්තරේ මට පැහැදිලිව ඇහුනෙ නෑ.. මගේ inventory එකේ තිබ්බ spair parts ටික මැනේජර් මහත්තයට බාරදීලා මම එදාම ගෙදර ආව... ඒ තමයි මගේ පලවෙනි රස්සාවෙ අන්තිම දවස..

ධර්මසිරි පසුකාලෙක මට අම්බලන්ගොඩදි  හමුවුනා.. ඒ මැනේජර් මහත්තයි , සේල්ස් රෙප් කෙනෙකුයි එක්ක මාතර ගිහිං එන ගමනේ අම්බලන්ගොඩ කෑමට නවත්තපු වෙලාවක.. මැනේජර් මහත්තයා රෙස්ටුරන්ට් එකේ ෆෝන් එකෙන් අපේ ගෙදරට කෝල් කරපු නිසා මමත් වාහනේ නැගලා එතැනට ගියා අපේ මැනේජර් මහත්තයව බැහැදැකලා එන්න.. මාව දැක්ක්ම ධර්මයා භයෙන් බිරාන්ත වෙලා හිටියා කියහංකො... ධර්මෙ එදා හිතුවෙ මම අම්බලන්ගොඩ සැට් එකක් ගෙන්නලා ධර්මෙට ඇට කැඩෙන්න නෙලාවි කියලාමයි.. ඒත් එහෙම කරන්න තරම් ක්‍රෝදයක් වෛරයක් මට ධර්මෙ එක්ක තිබුනෙ නෑ..  

වේලක් සරි කරගන්න රස්සාවක් කරන්න ඇවිත් එතන ස්ථාවර වෙන්න දාහක් කුජීත වැඩ කරන මිනිස්සු ලංකාවෙ රැකියා ස්ථානවල බොහෝමයි.. එයාලට අනුකම්පා කරනවා හැර ක්‍රෝද කිරීමෙන් අපිට ප්‍රථිපලයක් නෑ.. ධර්මසිරි ගැන අදටත් මට තියෙන්නෙ අනුකම්පා සහගත හැඟීමක්.. මම අයින් වෙලා මාසෙකට විතර පස්සෙ සේල්ස් රෙප් කෙනෙකුට අර වගේම කකුල් මාට්ටුවක් දාන්න ගිහිං රෙපා ධර්මෙට නෙලලා තිබ්බා අතට අහුවෙච්ච යකඩෙකින් ආයෙම නලල පැලෙන්න.. 

අවුරුදු විසි හතරක් ගෙවීලා ගිහිල්ලත් මට ධර්මසිරිට ස්තූති කරන්න අවස්ථාවක් ලැබුනෙ නෑ.. ධර්මසිරි නොවෙන්න සමහරවිට මගේ ගමනාන්තය වෙනස් වෙන්න බොහෝදුරට ඉඩ තිබ්බ.. ජීවිතේ දුර එද්දි ගමනාන්තය වෙනස්කරන මිනිස්සු බොහොමයක් අපිට හමුවෙනව.. සමහරු අපිට සතුටින් තල්ලුවක් දීලා අපිව යම් පාරකට හරවනව.. සමහරි අපිට ද්වේශයෙන් ක්‍රෝදයෙන් කකුල් මාට්ටු දාලා අපිව යම් පාරකට තල්ලු කරනව.. 

තෑම්ක්ස් ධර්මෙ.. කොහේ හිටියත් හොඳින් හිටපං.. උඹ නොහිටින්න ලොක්කට එදා වාහනේ දීලා මාව මඩකලපු යවන්න වෙනවාමයි.. එහෙම උනානම්

මම ලොකු කාලයක් නැතත් තව ටික කාලයක් හරි එතැන රස්සාව කරනව.. ඒත් තව මාස තුනක් එතන රස්සාව කරානම් අද මම මේ ඉන්න තැන නෑ...  මේ සටහන උඹ වෙනුවෙන්මයි ධර්මෙ... ආදරෙයි පැලෙන්න..❤️❤️❤️

ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කතා වස්තුව ..

            

               ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් මට පලමු සහ අවසන් වතාවට හමුවෙන්නෙ 2002 අවුරුද්දෙ වගේ කියලයි මගේ මතකය.. මම මෙතැනදි ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ වාසගම ඕනෑකමින්ම නොලියා ඉන්නව.. එහෙම ලියන එක එයාගේ සහ පවුලේ අනන්‍යතාවයට හරි නෑ.. එයා ඒ පලාතේ ප්‍රසිද්ධ මනුස්සයෙක්..

                 ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් මට හඳුන්වලා දෙන්නෙ මගේ එවකට කාර්‍යාල මිත්‍රයෙක්.. උක්ත පුද්ගලයා කරලියට එන්නෙ අපි කට්ටිය හවසට තේ බොන්න සෙට්වෙන ටී ක්ලබ් එකේදි.. ඒකට හේතුව වෙන්නෙ ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් සහ ඔහු සම්භන්ධ විවාහ යෝජනාවක්.. වෙනත් විදිහකට කියනවනම් ඒ වෙද්දි ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ බිරිඳ මියගිහින්.. උක්ත වෙච්ච විවාහ යෝජනාව කෙරීලා තිබුනෙ අනුරාධපුර පැත්තෙන්.. මගේ කාර්‍යාල මිත්‍රයා කියපු විදිහට ඒ විවාහ යෝජනාව තනිකරම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ දේපල ටික අයිතිකරගන්න ගෙනාපු විවාහ යෝජනාවක්.. ඒක එහෙම වෙන්න පුලුවන් කියලා අපිටත් සැක හිතෙන්න බොහෝමයක් කරුණු කාරනා යෙදීලා තිබුනා ඒ විවාහ යෝජනාව සම්භන්ධයෙන්.. ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් ඉඩම් හිමියෙක් වීමත්, බිරිඳ මියගිය නිසාවෙන් තනිව ජීවත්වෙන්නෙකු වීමත්, එවකටත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට සැලකියයුතු ආදායමක් හිමි වෘත්තීයක නියැලීමත්, එවන් විවාහ යෝජනාවක් ලැබීමට ලොකු හේතුවක්.. යෝජිත තරුණිය වයස තිහ සීමාවේ තරුණියක් වීම ලොකු හේතුවක් වෙන්න ඇති ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ හිත තදින් මේ කියන විවාහ යෝජනාව පස්සෙන් බැඳෙන්න.. අපේ මිත්‍රයා කියපු විදිහට විවාහය කෙරෙන්න ඔන්න මෙන්න තිබීමත්, ඒත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගේ යෝජිත වෙන්ඩ බිරිඳ හෝ ඤාතියෙක්, දෙමාපියෙක් එතෙක් ඇහැට නොදැකීමත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ එකම ඤාතියා වෙච්ච මගේ මිත්‍රයාට සාධාරණ සැකයක් ගෙන එන්නක් වුනා.. හේතුව බොහොම සාධාරණ නිසා ටී ක්ලබ් එකේ හැමෝම කේස් එකට සෑහෙන උනන්දුවෙන් මැදිහත්වුනා...

            අපිට පැවරුන රාජකාරියවුනේ ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට දුරකථනයෙන් අමතලා අනුරාධපුර අලුත් ඤාතීන් වේශයෙන් පෙනී හිටලා තොරණේ විස්තරය සහසුද්දෙන් දැනගැනීම.. අපේ මිත්‍රයාටත් ඕනවුනේ තමුන්ගේ ඤාතියා වෙච්ච ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කාගේ හෝ උගුලකට හසුවෙන එකෙන් වලක්වා ගැනීමේ සුපිරිසිදු අවංක චේතනාවම විතරයි.. එවකට හවසට ටී ක්ලබ් එකට සෙට් වෙන කාර්‍යාල සගයන්ගෙන් ජංගම දුරකථනයක් තිබ්බෙ මට විතරක් නිසා අනුරාධපුර කෝල් එක ගැනුනෙම මගේ ෆෝන් එකෙන්.. දවසක් දෙකක් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට දුරකථනයෙන් අමතද්දි මටම තේරුනා ගොයියාව කවුරු හරි අන්දමින් ඉන්නවා කියන කාරණය.. හැමදාම හවස තුන වෙද්දි මම හෝ අපේ තවත් තෝරාගත්තු එකෙක් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් එක්ක වෙඩිමේ සංවිධාන කටයුතු ගැන කතා කරා.. කාලයක් යද්දි අපේ කට්ටියටත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් ටී ක්ලබ් එකේ සාමාජිකයෙක් ගානටම සෙට් වුනා.. හැබැයි කතා කරන්න නෙවෙයි.. වෙඩිම සිද්දවෙන ආකාරය ගැන වෙන කතාව අහගෙන ඉන්න.. ඒක වෙනම රස සාගරයක්.. ඇන්දීමේ කලාව වෘත්තියක් විදිහට නොකරාට අන්දලා ආතල් එකක් ගන්න එක කලාවක්නම් මටත් ඒකෙ මාස්ටර්ට්ස් ඩිග්‍රි එක කිට්ටුවටම යන්න පුලුවන් තත්ත්වයේ හැකියාවක් ඒ කාලෙ තිබ්බ.. ඒ කාලෙ තිබ්බා කියලා කියන්නෙ දැන් නෑ කියන එක නෙවෙයි.. දැං ඒ වගේ මජර වැඩ කරන්නෙ නෑ ප්‍රතිපත්තියක් විදිහට..😜

            ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට නැවත් විවාහ වෙන්න කොයිතරම් උවමනාවක් තිබුනද කියනවනම් අපි දවසගානෙ හවසට කෝල් එක ගන්නකම් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් බලාගෙනම හිටිය.. ඒ කාලෙ incoming call එකකටත් රුපියල් හයක් කැපෙන කාලෙ.. Out going රුපියල් දොලහයි විනාඩියට.. මට අතින් කාර්ඩ් දාලා හැමදාම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් සහ ඕඩියන්ස් එක චූන් කරන්න බැරි නිසා ටී ක්ලබ් එකේ කට්ටික කලෙක්ශන් එකක් දාලා ෆෝන් කාර්ඩ් දාලත් වැඩේ ඇදගෙන ගියා.. ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙන් අපි කොච්චර ආතල් එකක් ගත්තද කියනවනම් ඒක රස සාගරයක්.. කාර්‍යාලයේම ගෑනු චරිතයක් දාලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ව next level එකට අන්දන්න අපි උත්සහ කරත් අපේ ඔෆිස් එකේ හිටපු නෑම්බියෝ එකෙක්වත් වැඩේට කැමති කරගන්න අපිට බැරිවුනා... හවස තුනට සෙට් වෙන ටී ක්ලබ් එක විසිරුනේ අඩුම තරමේ පැය භාගයක්වත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙන් ආතල් එකක් අරගෙන... 

            මගේ මිත්‍රයාගෙ ගෙදරට අහම්බෙන් ගොඩවෙච්ච අවස්ථාවක මට හැබැහින්ම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ව දැකගන්නත් ලැබිලා කතාබහ කරන්නත් ලැබීලා තියෙනව.. ටෙලිෆෝන් එකෙන් කතාකරන වෙන්ඩ මනමාලිගෙ මාමා මූ කියලා කටහඬෙන්වත් අඳුරගන්න ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට බැරිවුනා කියහංකෝ.. පසු කාලීනව ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් අන්දන වැඩේ නැවතුනේ කොහොමද කියලා මගේ අප්සැට් මෙමරියේ සටහන් වෙලා නැති නිසා අවසානයේ මොකදවුනේ කියලා කියන්න මට මතක නෑ.. ඒත් අපේ කෝල් නිසා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ව කසාදයකින් අන්දන්න උත්සහ කරපු සෙට් එක මිසින්වුනා කියලයි මගේ මිත්‍රයා කීවෙ..

            " සුසුම් රස්තියාදුව" අලුතෙන් යන ටෙලියක්.. ඒකෙ ඊයෙ කොටස බලාගෙන ඉද්දි මට අපි කරපු පවුකාර වැඩේ ගැන ලොකු පසුතැවීමක් ඇතිවුනා.. මිනිස්සු තමුන්ගේ පාලුව තනිකම නැතිකරගන්න ගන්න උත්සාහයේදී වයස කියන්නෙ ඉලක්කමක් විතරයි.. වයස කීය වුනත් මිනිස්සු කැමතියි තමුන් ආදරය කරන, තමුන් හිතෙන් බැඳුන තැන්වල ගැවසෙන්න.  එහෙම තැනක් නැත්තම් මිනිස්සු කැමතිම නැවත නැවතත් බැඳීම් ඇතිකරගෙන හරි තමුන් කැමති මනුස්සයෙක් එක්ක ජීවිතේ ගතකරන්න..  ප්‍රියන්ත ප්‍රසාදුත් ඒ වගේම තමුන්ගේ පාළුව තනිකම නැති කරගන්න ගතපු උත්සාහයක් අපි ආතල් එකට ගත්තා නේද කියන පසුතැවීම සදාකල්ම මගේ හිතේ ඉතුරුයි.. අපි කෝල් දීලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ හිතේ ගොඩගහපු බලාපොරොත්තු එක්ක ඒ මනුස්සයා කොයිතරම්නම් හීනයක් මවන්න ඇතිද.. අපේ කෝල් නැවතුනාම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් අපි ආයෙම කෝල් කරනකම් කොයිතරම් කාලයක් බලන් ඉන්න ඇතිද.. ඒ ගැන හිතද්දි කරපු පාපකර්මය ගැන හිතේ ඇතිවෙන පශ්චත්තාපය සෑහෙන ලොකු එකක්... 

        කරපු වැඩේ කැතයි තමයි.. ඒත් මේ ඉතුරු චේදජ කියවද්දි මේක කියවන උදවිය මාව ඒ පාපෙන් ටිකක් විතර නිදහස් කරාවි කියලා මම හිතනව.. කරපු පව සාධාරණීකරණය කරන්න මටත් ඉතුරු මේ පහල ලියැවෙන කෑල්ල විතරයි..

                ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ වයස එවකට ( 2002 අවුරුද්ද වෙද්දි ) අවුරුදු 83 ක්. දල වශයෙන් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් ඉපදිලා තියෙන්නෙ 1919 වගේ වෙන්න ඕන.. කොටින්ම කියනවනම් 2002 වෙද්දී ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගේ කටේ ඉතුරුවෙලා තිබුනේ හක්කෙ දත් එකක් දෙකක් විතරයි.. වෙනත් විදිහකින් කියනවනම් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කියන්නේ හද්දා නාකියෙක්.. එතකොට කොහොමද 1919 ඉපදුන හද්දා නාකියෙකුගෙ නම ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් වෙන්නෙ.. ඒක වෙන්නෙ මෙහෙමයි.. ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ ඤාති පුත්‍රයෙක් වෙන මගේ කාර්යාල මිත්‍රයා අහම්බෙන් දකිනවා පත්තරේ තියන නම් වෙනස් කිරීමක්.. කියවලා බැලුවාම අපේ එකාගෙ ඤාති මුත්තා උන්නැහේගෙ නම වෙනස් කරලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් + වාසගම  විදිහට.. කේස් එකේ සුලමුල හොයාගෙන යද්දි තමයි අපේ එකා හොයාගන්නෙ අනුරාධපුර කියාගන්න fake පවුලක් කෙල්ලෙක්ව පෙන්නලා මුත්තව අන්දගෙන දේපල ටිකට විදින්න හදනවා කියලා.. ආච්චිත් මැරිලා කාලයක් නිසාත් , තනියම ඉන්න නිසාත් කවූරු හරි අලුගුත්තේරු සෙට් එකකට මුත්තව ටාර්ගට් වෙලා තියෙනව.. ඒකෙ ප්‍රථිපලයක් විදිහට තමයි ඒ ප්ලෑන් එකෙ ගහපු සෙට් එකේ ඉල්ලීම පිට වයස තිහක ගෑනු ලමයෙකුට ගැලපෙන්න මුත්තා තමුන්ගෙ නම වෙනස් කරගන්නේ. අපේ මිත්‍රයා කොනෙන් කොනෙන් හාරගෙන ගිහිල්ලා අගක් මුලක් හොයාගන්න බැරි නිසා තමයි ටී ක්ලබ් එකට වැඩේ බාරදෙන්නෙ... කොහොමෙන් කොහොමහරි බොරු කසාදය බන්දන්න ආපු එවුන් ඇඩ්‍රස් නැතිවෙන්න මාරුවෙලා තිබුනා යෝජිත මනමාලියගේ තව ඤාති මාමලා සෙට් එකක් අනුරාධපුරෙන් කෝල් කරන්න පටන්ගතපු නිසා.. කෙල්ලගෙ ලොකු මාමාට හඬ කවපු මටනම් ඉතිං ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් මුත්තගෙන් ගතපු ආතල් එක ජීවිතේ අන්දලා ගතපු ආතල්වලින් හොඳම එක තමා... ස්කන්දය දිරනවා.. ගතපු ආතල් එක නම් ඉතිං තාමත් හිතේ කොනක බුබුලු දානව😂😂😂😂... 

                  සුසුම් රස්තියාදුව ටෙලිය බැලුවොත් තේරෙයි ආතල් එකේ ජීවත්වෙන්න ඕන කියලා හිතුනාම වයස කියන්නෙ ඉලක්කමක් විතරයි... ජීවිතේ විඳින්න ඕන වෙලාවෙ වින්ඳේ නැති උනාම වයසට යද්දි ආතල් ඇරියස් වෙන්න ඉඩ තියෙනව... ඒත් ජීවිතේ විඳින්න ඕන කියලා හිතුනාම වයස කියන්නේ ඉලක්කමක් විතරයි.. ලංකාවෙ ලෝකයා, සම්මතයි කියලා හදාගත්තු සාම්ප්‍රදායික රාමුව ඇතුලේ වයසට ගිය මිනිස්සුන්ට ඉතුරු මුනුපුරන් බැලිල්ලයි පිනයි දහමයි විතරයි. ඒත් තමුන්ගේ සතුට හොයාගන්න ඕනවුනාම, උත්සාහය සහ උනන්දුව තියෙනවනම් නැවතත් කියනවා, වයස කියන්නෙ ඉලක්කමක් විතරයි..

                ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්නම් මියගිහිං දැං අවුරුදු පහලොවකට ආසන්න ඇති.. මරණ දැන්වීමේ ගැහුවේ උප්පැන්නෙ නමද එහෙම නැත්තං පසුව නීත්‍යානුකූලව වෙනස් කරපු ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කියන නමද කියලා මම හරියටම දන්නෙ නෑ... අපි නොකඩවා කෝල් දීලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ගෙ ආතල් එක කඩන්නෙ නැතුවම දේපල ටික බේරලා දුන්නු නිසා මට ලොකුවට පවක් සිද්දවෙන එකක් නෑ කියලා හිතෙනවා නෙවෙයි එහෙම හිතලා හිත හදාගන්නව.. වයස අසූ තුනක් වෙලත් ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් තමුන්ගෙ ආතල් එක ගන්න උත්සාහය ඇතෑරියේ නෑ... එහෙම බැලුවාම අදනම් මට ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් කියන්නෙ අවුරුදු අසූ තුනක වීරයෙක්... 

        ආණ්ඩුවේ ඔෆිස් එකක කිසිම ආතල් එකක් නැතුව උදේ අටේ හිටං හතරහමාර වෙනකල් වේලි වේලි ඉන්න සෙට් එකකට නොමිලේම ආතල් එකක් දීපු පින නිසා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් අනිවාර්යයෙන්ම දිව්‍යලෝකෙක ඉපදෙන්න ඇති... නිකම්ම නෙවෙයි ඉතිං... පොර දිව්‍යාංගනාවන් පිරිවරාගෙන පට්ට ආතල් එකේ ඇති ... ඒත් ඉතින් කව්රුහරි මේ පොස්ට් එක දිව්‍ය ලෝකෙට ඊමේල් කරලා ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද්ට පෙන්නුවොත්, ප්‍රියන්ත ප්‍රසාද් හීනෙන් ඇවිත් මට මැද ඇඟිල්ල පෙන්නනවා අනිවා...

ඩඩාගෙ සර්ජරිය සහ නැන්දාගේ රෙස්ටුරන්ට් එක..

 අපිල පස්ට බිසී වෙලා පහුගිය කාලෙ බ්ලොග් පෝස්ටෙකක්වත් ලියාගන්න බැරි තැනට වැටුන. අපේ ඩ්‍රැකියා මොකක්දෝ සෙනසුරාදා රෑ දහයක් ගැන කියොව කියවා බුකියේ පෝස්ට් දානවා දැක්කා උනාට සෙනසුරාදා රෑ දහය කියන්නෙ සිහියෙන් ඉන්න වෙලාවක් නෙවෙයි නෙව. ඉතිං සතිය පුරා පොරොන්දු උනත් සෙනසුරාදා රෑ දහය වෙද්දි ඒ පොරොන්දු සියල්ලම එතෙක් මෙතෙක් දුන්නො බොරු පොරොන්දු ගොඩට එකතු වෙන එක වලක්වන්න බෑ..

මං තුමා හදිසියේ පොඩි නිවාඩුවකට ලංකාවට මංගැච්චුව නිසා බුකියෙවත් පෝස්ටෙකක් දාගන්න බැරි තැනට කරුණු කාරනා යෙදුන. ලංකාවට ගියාම පාවිච්චි කරන මොයන්න බියන්නයි ටෙල් බිබික්කමට පින්සිද්ද වෙන්න බුකියෙ පෝස්ට් දෙක තුනකට වැඩිය ලෝර්ඩ් උනේම නෑ කොයිතරං ට්‍රයි කරත්.. ලෝර්ඩ් වෙන්න දාලා ආයෙම පැයකින් හමාරකින් බැලුවත් ඒක කැරකි කැරකී තියෙනවා ඇරුනාම මෙලෝ බිබික්කමක් බලාගන්න බෑ.. දවස් දෙක තුනකින් බැලුවත් බුකියෙ පෝස්ට් බැලිලි බොරු.. ඉතිං බ්ලොග් ගැනත් අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑ.. ගූගලයගෙන් ඇඩ්‍රස් එකක් හෙව්වත් අහලින් පහලින් අහගෙන ඒ තැනට යනකලුත් ගූගලයා කැරකෙනවා විතරයි.. මොයන්නයි බියන්නයි තියන බිබික්කමේ මහ එවුන්ගෙ මාතෲ තුමියන්ටනම් අම්බානෙකට හෙම්බිරිස්සාව හැදෙන්න ඇති මං තුමා ලංකාවෙන් එනකල්..

ඉතිං කියාංකො මං ලංකාවට හදිසියේ ආවෙ ඇයි කියලා.. අපේ ඩඩා කාලෙක හිටං පුංචි පහේ අසනීපෙකින් පෙලුනා කියමුකෝ.. ඒ අසනීපෙට එකම සහ අවසන් විසඳුම උනේ පොඩි පහේ ශල්‍යකර්මයක් උනාට ඩඩාව ඒකට තල්ලු කරගන්න ලංකාවෙ හිටපු එකෙකුටවත් බැරිවුනා.. බැරිවුනාම කියලා කිව්වට එකෙකුටවත් සහ  ඩඩාටත් ඒ කිව්ව ශල්‍යකර්මය කරගන්න උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ... අවසානයේ ඩඩා අමාරුවෙන් විඳවනවා කියලා දන්න නිසාම මංතුමා අවුරුද්ද මැද්දෙ නිවාඩුවක් අනුමත කරගෙන ලංකාවට ආව... දවස් දෙක තුනක් ඉස්පිරිතාලවලම කරක් ගහලා අන්තිමේ ඩඩාගෙ ශල්‍යකර්මය කරගන්න අපිලට දිනයක් ලැබුන... ඒ පහුගිය සතියෙ දවසක.. 

අපේ බාල නැන්ද කිව්වාම එයා තමයි තාත්තගෙ පවුලෙ බඩ පිස්සි.. දැං එයයිටත් වයස අවුරුදු වලින්ම හැට ගානක්. එයැයිගෙ විශේශත්වය තමයි එයයිගෙ ගෙදර තිබ්බ රෙස්ටුරන්ට් එක.. රෙස්ටුරන්ට් එකක් කිව්වට ඒක සල්ලි අයකරන රෙස්ටුරන්ට් එකක්ම නෙවෙයි.. ඒක දැන්සැලක් කිව්වොත් තමයි නිවැරදි.. කොයිවෙලේ බැලුවත් නැන්දගෙ ගෙදරින් ඕනෑම කෙනෙකුට කෑමට ‍යමක් ලැබෙනවාමයි.. මං තුමා උනත් ලංකාවට ගියාම හැමදාම එන කෝල්වලින් අනිවාර්යයෙන්ම එන එක තමා නැන්දාගෙ කෝල් එක.. කන්න එන්න , කන්න එන්න කියලා වද දෙනවා ඉවරයක් නෑ කියහංකො.. කොස් දෙල් වගේම නොයේක් ගමේ කෑම තමා නැන්දගෙ කුස්සියේ නිතරම ඉදුනෙ... කැකුලු හාලෙ බතට ගමේ කෑම තුන හතරක් සහ මාලු ව්‍යාංජනයක් නැන්දගෙ ගෙදර නිරන්තරයෙන්ම කෑමට රෙඩි. 

නැන්දගෙ ෆේවරිට් අනිවාර්‍යම එක තමා පොල් කේක්.. නැන්දට කවුරු හරි පොල් කේක් ගෙනැත් දෙනවද එහෙමත් නැත්තං නැන්දා හැමදාම පොල් කේක් හදනවද කියලා මමනම් දන්නෙ නෑ... බත් කන්න බෑ කීවාම පොල් කේක් කෑල්ලක් හරි නැන්දලාගෙ ගෙදරින් කන්න වෙනවාමයි... නැන්දගෙ පොල් කේක් දැක්කාම මටනම් මතක් වෙන්නෙම ත්‍රීවීල් මල්ලිලාගෙ සිග්නල් ලයිට් එක... කවදා දාපු එකක්ද කියලා දන්නෙ නැති උනාට ත්‍රීවීල් මල්ලිලාගෙ සිග්නල් ලයිටුත් හැමදාම නිවි නිවී පත්තු වෙනවා වගේම නැන්දගෙ ගෙදරත් පොල් කේක් හැමදාමත් තිබ්බ... කවදා හදපුවද කියලා අපි දන්නෙ නෑ.. අපි පොල් කේක් හදනවා දැකලත් නෑ... අහල පහල කඩවල පොල් කේක් විකුනන්නෙත් නෑ.... අපේ නංගිගෙ පොඩිම එකාගෙ වයස අවුරුදු පහයි... නැන්දගෙ පොල් කේක් කොයිතරම් ජනප්‍රියද කියනවනම් අවුරුදු පහේ එකාටත් දැං පොල් කේක් පේන්න බෑ... චූටි ආච්චිලහ යන්න කතා කරාම උගේ මූන හපුටු වෙනවා පොල් කේක් කන්න වෙනවා රජෝ කියලා මතක් වෙලා... 

ඕං ඩඩාගෙ සර්ජරියට යන ජනතාව තුන්දෙනයි... මං තුමයි, පේශන්ට් අපේ

ඩඩායි, සාත්තුවට අපේ පොඩි නැන්දයි.. පොඩි බාප්පා හවස් අතේ අස්පිරිතාලෙට ඒමට නියැමිතයි... ඉස්පිරිතාලෙන් කියපු විදිහට අපි හවස දෙක වෙද්දි ඇඩ්මිට් උනා කියමුකෝ.. ඕං අපිට කාමරයකුත් ලැබුන... අපේ නැන්දාගෙ ගෙදරට අල්ලපු ගෙදර මල්ලිත් ඒ ඉස්පිරිතාලෙ මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට් කෙනෙක් කියමුකෝ.. ඒ

මල්ලිත් ඉතිං කාමරේට ඇවිත් අපේ ඩඩාගෙ රිපෝස්ට් එහෙමත් බලලා අපි එක්කම චැටක් දාගෙන ඉද්දි තමා මට මීටර් වෙන්නෙ නැන්දා රෙදි දාන කබඩ් එකට ඔලුව ඔබාගෙන මොකක්දෝ ව්‍යාපාරයක් කියලා... මං තුමා හෙමීට ඔලුව දාලා බැලින්නම් නැන්දා ඉස්පිරිතාලෙටත් රෙස්ටුරන්ට් එක ගෙනැල්ලා කොයහංකෝ.. ඩඩා ඇඩ්මිට් කරලා රූම් එකට එද්දි නැන්ද ගෙනාපු බඩු මලු හතාටක් මාත් කර තිගාගෙන කාමරේට ගෙනාවා උනාට ඒ

සා ලොකු කෑම සාගරයක් ගෙදරින් ගෙනෙයි කියලා මංනං හීනෙකින්වත් හිතුවෙ නෑ... මේ බැලින්නම් නැන්දා ඇන්දුම් කබඩ් එකේ ලාච්චුවේ ලෑල්ල උඩ තියාගෙන මෙඩිකල් ස්ටුඩන්ට් මල්ලිට බත් එකක් බඳිනව කියහංකෝ... ඒ මල්ලිත් ඉතිං ටික වෙලාවක් සතුටු සාමිචියේ යෙදීලා ඉඳලා නැන්ද දීපු කෑම එකත් අරගෙන එයාගෙ බෝඩිමට ගියා... ඕං එයින් පස්සෙ මංතුමාට නැන්දගෙන් සුපුරුදු කරදරේ... බත් කන්න... බත් කන්න.. බත් කන්න... මාත් ඉතිං ඉස්පිරිතාලෙයි කියලා දෙපාරක් හිතුවෙ නෑ ඩඩාගෙ සර්ජරිය අමතක කරලා දාලා හෙන බත් කොතක් වලඳලා දැම්ම... මං කකා ඉන්නකොටම තමා පලවෙනි දොස්තර තැන කාමරේට එන්නෙ... කාමරේ ඉතිං ඉස්පිරිතාල කාමරයක් සුවඳ නෑ... ඒක රෙස්ටුරන්ට් සුවඳයි... ඩඩාටත් එදා රෑට ඩිනර් එක හොස්පිටල් එකෙන් දෙන නිසා හොස්පිටල් කිචන් එකෙනුත් ඉඳිආප්ප ට්‍රේ එකක් ගෙනාවා කියහංකෝ ව්‍යාංජන කීපයක් එක්ක.. මංනං ඒ පැත්තවත් බැලුවෙ නෑ...

ඕං අපේ බාප්පත් හොස්පිට්ල් දිහාවට එනවා කියන ආරංචියට මංතුමා වාහනේ අරං එලියට ගියා.. බාප්ප දැං වයස නිසා ඩ්‍රයිව් කරන්නෙ නෑ... බාප්ප කියන්නෙ කන්නාඩි තුන දිහා තුන්පාරක් බලලා එලෙව්වත් වාහනේ හතරමුල්ල බේරගන්න අමාරු නිසා එයැයි ඩ්‍රයිව් කරන්නෙ නෑ කියල.. ඒකනම් ටිකක් දුරට ඇත්ත ඉතිං... මං තුමා හොස්පිටල් එකට හැරෙන හංදියේ කලුවරේ වාහනේ නවත්තගෙන මනෝ පාරක් දාගෙන ඉද්දි මේං යකෝ බාප්පා පයින් විදිනවා විදිල්ලක් හොස්පිටල් එක දෙබෑකරගෙන ගිහිං නවතින ගානට... ඒක දැකලා මට මතක්වුනේ එයැයි තරුණ කාලෙ සමුද්‍රදේවියෙන් බැහැලා පයින් ගෙදර අරින ඇරිල්ල.. වයස හැත්තෑව ප්ලස් උනත් ගමනේ ඇරිල්ලනම් අයර්ටන් සෙන්න කැලේ... මං හනික වාහනේ ස්ටාර්ට් කරගෙන හෝර්න් එක ගහලා නවත්තනොගන්න මං ගියර් එක දාන්නත් කලින් බාප්ප තාත්තගෙ රූම් එකේ...

බාප්පා කාමරේට ආපු ගමන් ඕං නැන්දා පටං ගන්නව..

පුංචි අයියෙ... බත් ටිකක් කමු...

පිස්සු දැං කන්න බෑ.. මං කාල ආවෙ.. අනික

මේ ඉස්පිරිතාලෙ ... පිස්සු නැතුව හිටහං...

එහෙම කිව්වට නැන්ද සැලෙයිද... ඒකෙ ප්‍රතිපලයක් විදිහට ඕං ටිකකින් බැලින්නම් අයියයි නංගියි දෙන්නම රවුම් මේසෙට වාඩිවෙලා ගජරාමෙට කනවා කියහංකෝ... ඕං එතකොටත් ආයෙම දොස්තර එනව... වෙනසක් නෑ... ලෙඩා ඇඳේ... ලෙඩාට සාත්තුවට ඉන්න එවුන් වටවෙලා කනව... දොස්තර කල්පනා කරන්න ඇති මං ඉන්නෙ ඉස්පිරිතාලෙද එහෙමත් නැත්තං දන්සැලකද කියල... 

රෑ නවයහමාර වගේ වෙද්දි ඩඩාව සර්ජරියට ගන්නව... රූම් එක තිබ්බෙ නවවෙනි තට්ටුවේ... සර්ජරිය දෙවැනි තට්ටුවේ.. අර මල්ලියි නංගියිට කට කැඩෙනකල් කිව්වත් රූම් එකට වෙලා හිටු කියලා මොන... උන් අහයි එව්ව... තමුන්ගෙ අයියව සර්ජරියට අරං යන රෝද පුටුව පස්සෙන් උන් දෙන්නත් සර්ජරියේ දොර ලඟටම ආව.. ඒ ඇවිත් ගියාද... නෑ කියහංකෝ... සර්ජරිය ඉවරවෙලා ඩඩාව සර්ජරි රූම් එකෙන් එලියට ගේනක්ල්ම උන්නැහේලා දෙන්න අර ශල්‍යාගාරය පාමුල තියෙන පුටුව උඩ නිදි වැරුව.. ඒ සහෝදරකම දකිද්දිනම් මංතුමා ටිකක් ඉමෝර්ශනල්... එහෙව් සහෝදරයෝ හැමෝටම ලැබෙන්නෙ නෑ.. ඒ අතින් අපේ ඩඩා පස්ට ලකී...

ඩඩාගෙ සර්ජරිය සක්සස් නිසා කාටවත් ලොකු පීඩනයක් තිබ්බෙ නෑ... එලිවෙන්න හතරට විතර දොස්තර මහත්තයෙක් තාත්තගෙ සුවදුක් බලන්න කාමරේට එනකොටත් අර ඉස්සෙල්ලා වගේම තත්වය වෙනසක් නෑ... උදේ හතරටත් බාප්ප බත් පිඟානක් එක්ක ආයෙම දොස්තරට මාට්ටු... වෙන මුකුත් නිසා නෙවෙයි... නැන්දගෙ කරදරේ නිසා... ඒ සා කරදර කරද්දි ඉතිං නොකා පුලුවන්ද...

පහුවදා වෙද්දි ඩඩාට බොහෝදුරට සුවයි.. ඒ වගේම නැන්දගෙ කෑම ස්ටොක් එකේ උයපු කෑම ඉවරයි.. ඒත් පොල් කේක් ස්ටොක් එකක් තිබ්බා කියලා දන්නෙ ලොකු නැන්දගෙ දුව ගෙනාපු බත් කෑවයින් පස්සෙ... අතුරුපසට නැන්දගෙන් පොල් කේක්... ලොකු නැන්දගෙ දුව සමන්තා අක්ක ඉන්නෙ කොලඹ නිසා දෙවැනි දවසෙ කෑම එයාගෙන්... එයා ගෙනාපු රෙස්ටුරන්ට් එකත් නැන්දගෙ එකට දෙවැනි නෑ.. නැන්දගෙ එක මගුල් ගෙදරක් වගේනම් සමන්තා අක්ක ගෙනාපු එක දානෙ ගෙදරක් කියලා හිතාගන්නකෝ... තාතගෙ සර්ජරිය කොයිතරම් සක්සස්ද කියනවනම් තාත්තව බලන්න ආපු අපේ ලොකු නංගි ගෙදර ගියේ දුවටයි හස්බන්ටයිත් බත් ටිකක් කවාගෙන.. අතුරුපසට පොල් කේකුත් ලැබුනා කෙල්ලට... බැරිම තැන දොස්තරලා දුරදිග කල්පනා කරලා එදාම හවස ඩඩාගෙ ටිකට් කැපුව... ඩඩාව තව දවස් දෙක තුනක් ඉස්පිරිතාලෙ තියාගත්තනම් "කාමර අංක හත " "වෝර්ඩ් නයින් රෙස්ටුරන්ට්"   කියලා වෙනස් කරන්න වෙයි කියලා භය හිතෙන්න ඇති එයාලට... එක දවසින් ටිකට් කපපු නිසා නැන්දගෙ මලු ඇතුලේ තව කෑම ජාති කීයක් තිබුනද කියලා බලාගන්න බැරිවුනා... 

සුවඳ සබන් ඇඟ ගාලා

 

සබන් කිව්වාම එක්තරා කාලෙක මට ඕනෑ එකක් සබන් සන්ලයිට් සහ බාර් සබන් ඇරුනාම... සන්ලයිට් කියන්නෙ රෙදි හෝදන්න ගාන සබන් ජාතියක් කියලා මම දන්නෙ ටීවී එකේ රේඩියෝ එකේ නිතර කියැවෙන නිසා... බාර් සබනුත් ඒ ජාතියේ රෙදි හෝදන එකක් කියලා මවු දෙමවුපියන් සූටි එකා සන්දියේ කියලා දීලා තියෙන නිසා එව්වත් ඉතිං අඟේ මූනෙ ගාන්න මං උත්සහ කරලා නෑ... ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ඉතිං මවු දෙමාපියන් ගෙනැල්ලා තියන සබන් කැටයක් ගානවා ඇරුනාම ඔව්වයෙ සුවඳ ගැන ලස්සන වෙන එව්ව ගැන මං කවදාවත් හිතලා නෑ... 

අපේ වත්තෙ ලිඳක් තිබ්බ නිසා ඒ කාලෙ අපි වතුර පාවිච්චි කරේ ලිඳෙන්... ගේ හදපු මුල් කාලෙ ඉඳන්ම ටැප් වතුර තිබ්බ උනාට අපි ලිඳ පාවිච්චි කරේ ඇයිද කියන්න අවස්ථා සම්භන්ධයක් ගොඩ නගාගන්න මට කල්පනාවක් නෑ ගේ හදලා පදිංචි වෙද්දි මට අවුරුදු හයක් වගේ නිසා... අපේ ගෙදර ටැප් වතුර තිබුනා කියලා මම ඉන්තේරුවෙන්ම කියන්නෙ අපේ ගෙදර ඇලුමීනියම්  වතුර කලයක් තිබුනට ඒකෙන් වතුර ගන්නවා මට උපන්තේකට මතක නෑ... ගෙදර ටැප් වතුර ගැන කියන්න වටේ ගියාට මට කියන්න ඕනවුනේ ගෙදර ලිඳේ නානකොට ගාපු සබන් ගැන... සති අන්තෙට තාත්ත මාව ලක්ස් ගාලා නාවලා ලිඳ අයිනෙ ගොඩපර ගහ මුල තිබ්බ ගල උඩින් තියනවා ... ඊට පස්සෙ තාත්ත එක්කො රෙදි හෝදනවා නැතිනම් නැත්තං ලොකු නංගිව නාවනව... මම ඉතිං නාපු සීතල යන්න ගල උඩ වාඩිවෙලා අව්වෙ ඉන්නකොට මගේ කොන්ඩෙ වේලිලා හුලඟට වැනෙන්න ගන්නව... ආං එතකොට මට හිතෙන්නෙම මගේ කොන්ඩෙ ගාමිණී ෆොන්සේකගෙ කොන්ඩෙ වගේමයි කියල... හිනා යනවා නේද බඩ අල්ල්ගෙන... ඒ සිතිවිල්ල මතක් වෙද්දි මටත් බඩාල්ලගෙන හිනා යනව මේ දැනුත්... 

සබන් ගැන කියද්දි ඊලඟට මතක් වෙන්නෙ මගේ ඉංදියානු ගමන.. ඉංදියාවෙ ලංකාවෙ සබන්වලට ප්ස්ට ඉල්ලුමක් තියෙනවා කිව්ව නිසා මමත් ලස් කෑලි දහයක් විතර බෑග් එකේ දාගෙන ගියා ගෙදරටත් නොකියාම ... ඉංදියා යන්න ඉස්සරින්දා මාව බලන්න ආපු අපේ චමිල වරුසවිතානයාගෙ මවු පියසීලි ආන්ටියි බතලයාගෙ මවු සුජාතා ආන්ටියි ගෙනැල්ලා දීපු තුවායයි ලස් කෑලි කීපයයිත් එහෙමම බෑග් එකේ දාගෙන ගියා ඉංදියන් කාරයෙකුට බර ගානකට විකුනන්න හිතාගෙන ... මං හිතන් ගියේ ලස් කෑලි දහය ලක්සෙකට දෙකකට විකුනලා ඒ සල්ලිවලින් හැමෝටම තෑගි ගේන්න... ඉංදියාවට ගිහිං බැලුවාම එහේ පෙට්ටි කඩවලට් ලස් තියෙනවා කියහංකෝ... හිටපු කාලෙට එකක් දෙකක් පාවිච්චි කරලා ඉතුරුවා ආයෙම මං ලංකාවට අරං ආව ඉතිං.. වෙන මක් කරන්නද... එහේ එවුන්ට ලංකාවෙන් ගෙනාව කියලා උන්ගේ කඩවලත් තියෙන ලස් කෑලි දෙන්න බෑනේ..

ගෙදරින් යැපීලා ඉවරවෙලා රස්සාවක් කරන්න කොලඹ යන්න එන්න ගත්තාම මට ගෙදර අය පාවිච්චි කරන සබන් හරි ගියේ නෑ...  උදේ හවා දූවිලි නාගෙන රුහුණු කුමාරියේ සමුද්‍රදේවියේ මේල් එකේ ගාලු කුමාරියේ කොලඹ යන එන මට රූප සුන්දරියන් ගාන සබන් ගාලා නාලා හරි යන්නෙ නෑ වගේ දැනෙන්න ගත්තා කියමුකෝ ... සන්ලයිට් සල් බාර් ඇරුනාම තියෙන අනික් සියලූම සබන් ජාති ට්‍රයි කරගෙන යද්දි හිත නැවතුනේ එයා ලඟ... හැමෝම කැමති නොවුනට ඉතිං හිත ගිය තැන මාලිගාවනේ... මගේ හිත නැවතුනේම ලයිෆ් බෝයි ගාව... එතැන හිටං ලංකාවෙන් පිටවෙන දවස වෙනකල් මම ගෑවෙ ලයිෆ් බෝයි... 

ඔයින් මෙයින් ලංකාවෙන් පිටවෙලා ඉද්දී ආයෙම සබන් ප්‍රශ්ණෙ ආව කියහංකො... රස්සාව විදිහට ෆීල්ඩ් සර්විස් ටෙක් කෙනෙක් උනාම දවසෙම ඉන්නෙ වාහනේ... දූවිලි වදිනවා තෙල් මජන් අත ගෑවෙනවා ඉවරයක් නෑ... ඉතිං එව්වා යවන්න සබන් කෑල්ලක් හොයාගනවා කියන්නේ  ලේසි වැඩක් නෙවෙයි... ගංගා බෝඩිමේ ඉද්දිත්, අසෝක බෝඩිමේ ඉද්දිත් සබන් කෑල්ල බේරගන්න එක තමා අමාරුම වැඩේ... සබන් කෑල්ලකට මම මලපෙරේත නෑ... ඒත් භාගෙට නාලා ඉවර වෙලා සබන් හොයද්දි සබන් කෑල්ල උරච්චි වෙන්නම ගාලා නේද යකෝ කියලා දකිද්දි එන කේන්තිය කියන්න වචන නෑ... භාගෙට නාලා ඉද්දි සබන් ගේන්න කඩේ යන්න විදිහකුත් නෑ ... අකමැති වැඩක් උනාට සබන් කෑල්ල කාමරේට ගේනවා ඇරුනාම වෙන විකල්පයක් නෑ කාමරවල ජීවත් වෙද්දි... සබන් කෑල්ලක්, ටූත් පේස්ට් එකක්, ශැම්පු එකක් මලාට ගේන්නෙ නැතුව අනුන්ගේ එව්වයෙන්ම යැපෙන ලංකාවෙ උන්දැලා බලාගන්න ඕනෙනම් පිටරටකට ඇවිත් කාමරයක් කුලියට ගන්න... එතකොට තමයි තේරෙන්නෙ මල පෙරේතයන් අතරේ ජීවත් වෙන්නනම් මල පෙරේතයෙක් වෙන්නම වෙනවා කියලා... එහෙම වෙන්න බැරිනම් වෙන්නේ තමුන්ගේ අන්ඩර් වෙයාර් එකත් වෙන එකෙක් ඇඳන් යනවා බලලා අන්ඩර් වෙයාර් එකත් නැතුව රස්සාවට යන්න ...

පිටරට ජීවිතේත් රටින් රටට සබන් විවිධයි... සබන් වෙනුවට බොඩි වොශ් පාවිච්චි කරන්නත් පුලුවන් තමයි... ඒත් බොඩිවොශ් දාලා නෑවාම ඇඟේ ලිස්සන ගතිය යවන්න අමතර පැය දෙකක්වත් නාන්න ඕන... එව්වා ඉතිං කරදර වැඩ... එව්ව ගාන නලු නිලියන් සබන් යවන්න කොච්චර වෙලා නානවාද කියලා මට අවභෝදයක් නෑ... රට ජීවිතේත් සබන් අටෝරාසියක් පාවිච්චි කරලා අවසානයේ හිත නැවතුනේ කොළ පාට ලස්සනම ලස්සන අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් කියන සබන් කැටේ ලඟ ... එක පාරක් ගාලා නෑවා කියන්නෙ කුනු දූවිලි කොහේ ගියාද නෑ... අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් හම්බුනත් හරි මට ආයෙ සබන් ප්‍රශ්ණ නෑ... දවසක් රට වටේ කරක් ගහලා ඇවිල්ලා නාන එක නාන්න එපැයි සුපිරියටම... අයිරිෂ් ස්ප්‍රින්ග් කියන්නේ මගේ  සබන් ලොවේ රජ කිරුල කිව්වොත් තමයි හරි..

ඕං එක්තරා දවසක අපේ කොම්පැණියෙ අලුත් ලොකේශන් එකක් විවෘත කරන්නෙ හෙටනම් අද අපේ මේන්ටනන්ස් ඔෆිස් එකේ මල ජංජාලයයි... ට්‍රෙඩ්මිල් එකක ඩ්‍රයිව් බෙල්ට් එකක් කී ගාලා කෑ ගහනවා ගාලා කියලා බ්‍රාන්ච් මැනේජර්ගෙන් කොම්ප්ලේන්... ලොකේශන් එක මගේ එකක් නිසා ෆයිනල් චෙකප් එක මගේ... දවස් දෙකකට කලින් මම ෆයිනල් චෙක්ප් එක කරද්දි මට් මේ ලෙඩේ මාට්ටු... මමත් දන්න සෙල්ලම් ඔක්කොම දාලා බෙල්ට් ඇජස් කරලා ඩ්‍රයි ලූබ් ස්ප්‍රේ කරලා සද්දෙ නවත්තන්න උත්සහා කරා ඒත් සද්දෙ නවතින්නෙම නෑ... අවසානයේ කොනක් වෙන්නම ගලවගෙන ගලවගෙන ගිහිං එකින් එක චෙක් කරලා බැලුවාම ඇජස්ටර් එකේ අලයින්මන්ට් එක අවුල්... අවුල එන්නෙ ෆැක්ටරි එකෙන් වැරදි අලයින්මන්ට් එකකට බ්‍රැකට් වෙල්ඩින් කරපු නිසා ... ඒත් ඕපනින් එකට දවස් දෙකක් තියෙද්දි ඒ වගේ ලෙඩකට ක්ශණික ප්‍රතිකර්ම කරන්න බෑ...  එකම විසඳුම තාවකාලිකව සද්දෙ නවත්තලා ඕපනින් එකෙන් පස්සෙ ට්‍රෙඩ් එක රිටර්න් / රිප්ලේස්මන්ට් එකට යන එක... මාත් ඉතිං දන්න සෙල්ලම් ඔක්කොම දාලා සද්දෙ අවම කරලා ආවට ඕපනින් එකට කලින් දවසේ බ්‍රාන්ච් මැනේජර්ගෙන් මගේ බොසාට කොම්ප්ලේන්...

ලොකේශන් එක මගේ ඒරියා එකේ එකක් නිසා බොසාගෙන් කැඳවීම කෙලින්ම මට...

ආං අලුත් ක්ලබ් එකේ ට්‍රෙඩ් එකක බෙල්ට් එකක් කෑගහනවලු... අද වැඩ ඔක්කොම පස්සට දාලා ඒක හදලා දාපන් අදම...

( බොසා කිව්වට ලංකාවෙ වගේ ලොකු සීන් නෑ... සර් බර් නෑ... ගැස්සිලි පිප්පිලි නෑ... ලංකාවෙ බොසාලට තියන අසනීප එකක්වත් නෑ.. කනවනම් කන්නෙත් බොනවානම් බොන්නෙත් එකටම තමා ... )

මට ඕක පෙරේදා අහුවුනා... හදන්න බැලුවා... ඇජස්ටර් එකේ බ්‍රැකට් එක වෙල්ඩ් වෙලා තියෙන්නෙ ඇදට... ඒකයි සද්දෙ එන්නෙ... රිප්ලේස් කරනවා ඇරෙන්න වෙන විකල්පයක් නෑ...

කොම්පැණියට ඉන්ෆෝම් කරාද...

ඔව්... ඔක්කොම විස්තර ඊමේල් කරා ... උඹව CC කරලා ඇත්තෙ...

සොරි... ඕපනින් එකට බිසී නිසා මට ඊමේල් ගොඩාක් මගෑරිලා තියෙන්නෙ... අපිට මොකක්ම හරි කරන්න වෙනව...

කරන්න දෙයක් නෑ... ඇජස්ටර් එක ලූස් කරොත් ස්ලිප් වෙනව... තද කරොත් සද්දෙ එනව... ඩ්‍රයි ලූබ් ගහනවා ඇරෙන්න වෙන විකල්පයක් නෑ... ඩ්‍රයි ලූබ් ගැහුවත් වේලුන ගමන් සද්දේ එනවා විනාඩි පහක් දහයක් යද්දී..

ඩූඩ්... ඕපනින් එක දවසෙම ඕක කෑගහන එක අවුල්... මොකක්ම හරි කරන්න වෙනව...

බ්‍රේකර් එකෙන් ඕෆ් කරලා දාමු...

බෑ බෑ... ඒක හරි නෑ ඕපන් කරන දවසෙම එකක් අවුට් ඔෆ් සර්විස් යන එක...

මට විකල්පයක් එන්නෙ නෑ ඔලුවට... මමත් බොසා දිහා බලාන ඉන්නව... බොසා මම දිහා බලාන ඉන්නව... 

උඹ දන්නවද... ඉස්සරම කාලෙ අපිට ඩ්‍රයි ලූබ් තිබ්බෙ නෑ.. බෙල්ට් සද්ද කරද්දි අපි කරේ සබන් කෑල්ලක් අරගෙන බෙල්ට් එකේ ගාපු එක... එතකොට සද්දෙ නැති වෙනව... කඩවල තියෙනවා අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් කියලා චීප්ම සබන් ජාතියක්... ඒක තමා මේ රටේ තියන චීප්ම බාලම සබන් ජාතිය... අන්න එයින් කෑල්ලක් අරගෙන ගිහිං බෙල්ට් එකේ ගාපං...

අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග්... ඒ මොන සබන් ජාතියන්ද... මමනම් අහලවත් දැකලාවත් නෑ... මාත් ඉතිං මලාට අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් නොදන්න ගානට ටෝක දෙනව... මටත් ඉතිං සැකන්ඩ් වෙන්න බෑනෙ ...

හිටහංකෝ මම උඹට පෙන්නන්න... බොසා එයැයිගෙ කොම්පීතරේ ගූග්ල් කරලා මට අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් සබන් කැටේ පෙන්නනව...

ආහ් මේකද... හරි මම හොයලා අරගෙන යන්නම්... මාත් ඉතිං අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් දැක්කෙ එදාම වගේ ගානට ෆෝන්නෙකෙන් ෆොටෝ එකකුත් ගහගෙන ඔෆිස් එකෙන් එන්න එනව...

අවුරුදු ගානක් ගාපු සබන් කෑල්ල බාලම එක කියලා බාල්දු කරන්න බෑනෙ යාලු... මම ඉතිං පහුවදා ඕපනින් එක වෙලාවට විනාඩියකට කලින් අදාල ට්‍රෙඩ්මිල් එකේ හෑන්ඩ් රේල් එක උඩින් තුවායක් වනලා ටීවී එකේ ස්පෝර්ට් චැනල් එකකුත් දාලා කොන්සෝල් එකේ පෝස් බටන් එක ඔබලා ෆීල්ඩ් එකට ‍යනව... එතකොට ඉතිං ඒක දකින ඕනෑම එකෙක් හිතන්නෙ කවුරුහරි එකෙක් මේකෙ දුව දුවා ඉඳලා දොට්ට පිලට යන්න ගිහිං කියල... එතකොට කවුරුත් ඒ ට්‍රෙඩ්මිල් එක පාවිච්චි කරන්න එන්නෙ නෑ... පාවිච්චි නොකරනතාක් බෙල්ට් එක සද්ද කරන්නෙත් නෑ... සද්දෙ නොඑනතාක් මට කොම්ප්ලේන් එන්නෙ නෑ... 

මිකැනික්ස් ගැන අවුරුදු විසි හයක පලපුරුද්දෙන් මම දන්නවා අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් ගාලා ඒකෙ සද්දෙ නැවත්තන්න බෑ... හිතට අල්ලපු එකම සබන් කැටේට බාලම ලාභම එක කිව්වම හිතට අමාරුයි තමා... ඒත් ලාභම බාලම කියලා කිව්වට මටනම් ඒකෙ බාල ගතියක් අදටත් දැනෙන්නෙ නෑ... හැමදාම උදේට බොසා සම්මුඛ වෙන නිසා බොසාට මගේ ලඟ අයිරිශ් ස්ප්‍රින්ග් සුවද ඇවිත් ඉරිසියාවට කියන්න ඇති කියලත් මගේ යටි හිත කියනවා ...  හත් අවුරුද්දක් නාලවත් සබන් යවන්න බැරි සබන් ජාති හොඳම සබන් වෙලා ඇඟේ තියන කුණු දූවිලි හොඳටම යන  සබන් ජාතිය බාලම එක  වෙන්නේ ඇයිද කියන්න මම දන්නේ නෑ ... අයිරිෂ් ස්ප්‍රින්ග් ගාලා නාලා ඔලුව වෙලුනාම දැනුත්ම මට ගොඩපර ගහ ළඟ ගල උඩ ඉන්න ෆීලින් එක දැනෙනව .. ඒත්  මගේ කොන්ඩෙ ගාමිණී ෆොන්සේකාගේ කොන්ඩෙ වගේ කියලා හිතෙන්නේ නෑ... මොකද කියනවනම් එහෙම හිතෙන්න තරම් කොණ්ඩයක් දැන් මගේ ඔලුවේ නෑ...

මිනිස්සු උනාම Business Minded වෙන්න ඕන...

     

       මංතුමා සූටි එකා සන්දියේ ඉස්කෝලෙ ගියේ දේවානන්ද විද්‍යාලෙට.. ඒ කාලෙ ධර්මාශෝකෙ හෝඩිය පංතිය තිබ්බෙ නෑ.. ධර්මාශෝකෙට යන්න ආසා ඕනෑම කෙනෙකුට ඒකට යන්නනම් යන්න තිබ්බෙ ක්‍රම දෙකයි.. එකක් පහ වසර එන්ට්‍රන්ස් එග්සෑම් එක... දෙවැනි එක හය වසර් ශිශ්ත්වය... නෑ නෑ වැරදුනේ නෑ... දැං කාලෙ ශිශ්ත්වය පහ වසරෙ තිබට ඒ කාලෙ ශිශ්ත්ව විභාගෙ තිබ්බෙ හය වසරෙදි... 1977 ඉපදිච්ච අපි තමා හය වසර ශිශ්ත්වයේ අවසාන වින්දිතයන් සැට් එක... 

       දේවානන්දෙ ඉද්දි මගේ පංතිය තමයි ඒ F පංතිය... එෆ් අකුරේ වචනයක් කියලා ගත්තොත් F අකුරේ හැම වචනාර්ථයකටම කිසීම අසාධාරණයක් නොකරපු සැට් එකක් හිටපු පංතියක් තමයි එෆ් එක... ඒ පංතියේ කොයිතරම් කීකරු සැට් එකක් හිටියාද කියනවනම්, දවසට එකෙක් දෙන්නෙක් අනිවාර්යයෙන්ම වේවැල් පාර කනවාමයි... ලේසියට වේවැල් පාර නොකාපු කීපදෙනාගෙන් මාත් එකෙක්... එන්ට්‍රන්ස් එග්සෑම් එකෙන් ධර්මාශෝකෙට යන්න එෆ් පංතියෙන් සිලෙක්ට් උනේ පස්දෙනෙක් විතරමයි... හැමදාම වගේ පංතියේ 1,2,3,4,5 ස්ථාන ගතපු එවුන් පස්දෙනාම එන්ට්‍රන්ස් එග්සෑම් එකෙන් ධර්මාශෝකෙට එන්න තේරුනා... ඒ නිසා, දේවානන්ද විද්‍යාලයේ පහ වසරේ හොඳම පංතිය විදිහට විරුදාවලිය ලබලා තිබුන F පංතියේ තවදුරටත් ඉන්න තිබුන වාසනාව අපි පස්දෙනාට අහිමිවුනා... 

              එෆ් පංතියට වැටුන ගුරුවරු බොහෝ දෙනෙක් මිලිටරි ග්‍රේඩ් උදවිය කිව්වොත් තමයි වඩා නිවැරදි... බහුතරයක් පංතියට ආවෙ ආයුද සන්නද්දවමයි... ආයුද ඉතිං බොහෝ වෙලාවට අඩි තුන හතරක් දිග වේවැලක් හෝ කෙවිටක්... ප්‍රයිමරියෙ විදුහල්පති සිරිසේන සරුත් නිතර නිතර එෆ් පංතියට ඉන්ස්පෙක්ශන් ආවා උනාට කවදාවත් කෙවිටක් වේවැලක් ගෙනාවෙ නෑ... ඒ අතිං සිරිසේන සර් දෙයියෙක් කියලා කියන්න කලබල වෙන්න එපා... මොකද කියනවම කෙවිට නැති උනාට සිරිසේන සර් ආවෙ හිස් අතින් නෙවෙයි... සර් අතේ තිබ්බෙ දෙකට නවපු මේන් වයර් එකක්... ඒකෙ රස කොච්චරද කියනවනම්, එක වතාවක් අලුගුත්තේරු වැඩක් කරපු පේලියකටම තලන වෙලාවක මටත් ඒ බෝනස් දිණුම ඇදුනා... අපෙ අප්පෝ ඒකෙ රහ... ඒ පාරවල් දෙක මතක් වෙද්දි අදත් පස්ස පැත්ත ඉක්කා ගහනවා වගේ... 

         චිත්‍ර කරපු චන්ද්‍රදාස සරුත් කෙවිට එක්ක සෑහෙන්න එක්ස්පීරියන්ස් ගුරුවරයෙක්... චිත්‍ර කියන්නෙ හැම එකාම මොකක් හරි කුරුටු ගාලා ශේප් වෙන විශයක් උනාට ඒ අයිංසක පීරියඩ් එකෙත් හතක් අටක් අනිවාර්යයෙන්ම වේවැල් පාර කෑවා කියමුකෝ... චිත්‍රයක් අඳින්න කිව්වත් ඒකත් අඳින්නෙ නැතුව ඉඳලා ගුටිකන දහයක් පහලොවක් ඉන්න පංතියක් ගැන නිකමට හිතලා බලන්න්කෝ...ආං ඒ ජාතියේ එකක් තමා එෆ් පංතිය... ඒකෙ ඉඳලා එලියට ආවා කියන්නෙ ඉතිං ඩිග්‍රියක් ගැහුවා වගේ තමා...

             චිත්‍ර සර් එක්ක ගත්තාම ඊට වඩා ඇග්‍රසිව්ලි ස්ට්‍රයික් කරපු සර් කෙනෙක් හිටිය අපිට.. ඒ තමා බුද්ධාගම සර්... විශයන් විදිහට ගත්තාම චිත්‍ර සහ බුද්ධාගම කියන්නෙ පහ වසර විශය ධාරාවේ තිබ්බ අයිංසකම විශයන් දෙක උනාට එෆ් පංතියේ එවුන් ඒ දෙකේදීත් නැව් ගානට වේවැල්පාර කෑව... ඉතිං ගණිතය , ඉංග්‍රීසි, විද්‍යාව වගේ විශයන් ගැන කවර කුමන කතාද... ඉංග්‍රීසි මිස් පංතියට ඇවිල්ලා ඉගැන්නුවේ ඉංග්‍රීසිද ග්‍රීක්ද කියලා එෆ් එකේ තුන්කාලක් අදටත් දන්නෙ නෑ... 

          කියන්න අමතකවුනා ... දේවානන්දෙ මිශ්‍ර පාසලක් උනාට ඒ කාලෙ තිබ්බෙ ගෑනු පිරිමි පංති වෙන වෙනම... ඒකෙ තේරුම තමයි ඇම්ඩන්ලා හතලිස් පහක් පනහක් එකම පංතියේ කියන එක ... වේවැලයි , කෙවිටයි අඛන්ඩව සේවය සැලසුවාට ඒ දෙකටම වැඩ වැඩි උනා බොහෝ වෙලාවට  රිලීෆ් වැඩ බලන්න ආවෙ  සිරිසේන සර්ගෙ මේන් වයර් එක... 

          බුද්ධාගම සර්ගෙ විශය ඉගැන්වීම එයාටම අනන්‍යයි... සර් ඉස්සෙල්ලම කරේ එදාට නියමිත පාඩම ඉගැන්වීම... පීරියඩ් එකෙන් භාගයක් වගේ යද්දි සර් පාඩම කරලා ඉවර කරනව... එහෙම බැලුවාම මරු කියලා හිතෙනවා උනාට පාඩම එතැනින් ඉවර නෑ... ඊට පස්සෙ තමයි සර් වේවැල අරගෙන වෝර්ඩ් රවුන්ඩ් යන්න පටන් ගන්නෙ... කරපු පාඩමෙන් ප්‍රශ්ණයක් බෝර්ඩ් එකේ ලියන සර් ඒකෙ උත්තර අහගෙන පංතිය පුරා යනව කියහංකෝ... සර් නම්කරන කෙනා ප්‍රශ්ණෙට උත්තර සැපයිය යුතුයි... ඒත් ප්‍රසිද්ධියේ නෙවෙයි... උත්තරේ දෙන්න ඕන සර්ගෙ කණට කරලයි... උත්තරේ හරිනම් සරුත් සතුටින් උත්තරේ දුන්නු කෙනත් සතුටින්... උත්තරේ වැරදිනම් සර් සහ වේවැල පමණක් සතුටින්... වැරදි උත්තරේ දීපු එකා අම්බානෙකට දුකෙන්...  එක ප්‍රශ්ණයක් අතුලේ විස්සක් තිහක් කනවා කියන එක ඉතිං ඉන්සූරන්ස් එකට වඩා සුවර්...

          ඕං දවසක් පාඩම ( මතක විදිහට) නිබ්බුත පද... වෙලාව හතරවෙනි පීරියඩ් එක... වෙනත් විදිහකට කියනවනම් ඉන්ටවල් එකට කලින් පීරියඩ් එක... නිබ්බුත පද ටික පීරියඩ් එක ඇතුලේ පාඩම් කරගැනීමත්, නිබ්බුත පදවලට අදාල සර් අහන ප්‍රශ්ණවලට උත්තර සැපයීමත් අනිවාර්යයි... බෝර්ඩ් එකේ දාල තිබ්බ ප්‍රශ්ණය තමයි නිබ්බුත පද කීවේ කව්ද කියන එක... සර් වටේම නෙලාගෙන මං ඉන්න පේලිය දිහාවටත් ආවා කියමුකෝ... මං ඉන්නෙ වම් පැත්තෙ ඉස්සරහම පේලියේ... පස්දෙනා ඉන්න පේලියේ මම මැද එකා..හේතුව මොකක්ද කියලා අදටත් දන්නෙ නැති උනාට සර් ඉස්සරහ පේලිවලින් ප්‍රශ්ණ ඇහුවෙ බොහොම කලාතුරකින්... ඉස්සරහ පේලියේ එවුන් වේවැල්පාර කෑවෙත් බොහොම කලාතුරකින්... මං ඉතිං ලොතරැයි දිනුම්වලට ගොඩාක් අවාසනාවන්ත පොරක් උනාට එදා මට බුද්ධාගම ලොතරැයිය ඇදුනා කියහංකෝ... 

හ්ම්... කියනවා බලන්න ... නිබ්බුත පද කිව්වෙ කව්ද ? 

මංතුමා උත්තර නෑ...

කියනවා අයිසෙ... කව්ද නිබ්බුත පද කිව්වෙ...

පිස්සුවක් තියෙයි... නිබ්බුත පද කිව්වෙ කිසා ගෝතමිය කියලා දන්නවා උනාට මං දෙයි එව්වට උත්තර... 

මොකද ඕයි ගල් බිල්ලා වගේ බලන් ඉන්නේ... උත්තර දෙනවා... 

ඉස්සරහ පේලියේ එකෙක් කන්න ලෑස්ති වෙද්දි පස්සෙ පේලිවලින් එන සිරික්කිය වෙනමම එකක්...  එව්වට සැලෙන පොරක්ද මම... මම දෙයි උත්තර...

මොකද ඕයි වෙලා තියෙන්නෙ... තමුසෙ ලෙඩිංද...

මට ඉතිං ඉහෙන් බහින අසනීපයක් නෑ... ඒත් ඉතිං මට තියෙන ප්‍රශ්නය බුද්ධාගම සර්ට කියලා පලක් නෑ නෙවෙයි කියලා බෑ...

මොකද ඕයි මේ යෝදයට වෙලා තියෙන්නෙ... බලන්වකෝ... ගල් බිල්ලා වගේ ගොලු වෙලානෙ... තමුසෙට මොකක් හරි අපහසුතාවයක්ද?

අපහසුතාවයන් තද කරගෙන ඉඳලා කලිසමේ කැත කරගත්තු එවුන් ඉන්න ප්‍රසිද්ධ ස්ටාන්ස් එක ඒක නිසා සර් සැක කරන්නෙ මටත් එහෙම එකක් කියලා උනාට මට එහෙම එකක් නෑ... මම ඒ ප්‍රශ්ණෙට උත්තර දෙන්න ඕන නෑ... එච්චරයි...

අයිසෙ බලනවා මේ යෝදයගෙ පස්ස පැත්තෙන් ගඳක්වත් එනවද කියල... සර් එහෙම කියන්නෙ මගේ පස්ස පැත්තට එබෙන ගමන්... මගේ දෙපැත්තෙම ඉන්න එවුන් දෙන්න මගේ පස්ස පැත්තට එබීලා හොඳ හුස්මකුත් ඇදලා බලනව ගඳක්වත් ආග්‍රාහනය වෙනවද බලන්න...

නෑනෙ ඕයි... කියනවා තමුසෙට අසනීපයක්ද...

මං මීක් නෑ... ගල්ගැහීලා ඉන්නවා ඇරෙන්න මගෙන් කිසීම ප්‍රතිචාරයක් නෑ... මුලු පංතියම සිනා සාගරයයි...

උතතර දෙනවා... කව්ද නිබ්බුත පද කිව්වෙ... කව්ද නිබ්බුත පද කිව්වෙ... අයෙසේ දන්නේ නැත්තම් දන්නේ නෑ කියනවා...

මම උත්තර නෑ... මම බිල්ලා සේ බෝර්ඩ් එක දිහා බලාගෙන ඉන්නව... ඒ අතරේ බුද්ධාගම සර්ගෙ ඉවසීම ඉවර උනා... සර්ගෙ අතේ තිබ්බ වේවැල ඉහල ගිහිං පහල ආව තුන් පාරක් මගේ පිට හරහා... අපෙ අප්පෝ ඒකෙ සනීපෙ... ප්‍රශ්නෙ බැරිවුන එවුන්ට සාමාන්‍යෙන් වේවැල්පාර එකයි... ඒත් මට තුනයි...

පල එලියට... සර් මගේ අතින් ඇදගෙන ඇවිත් පංතියෙන් එලියටත් තල්ලු කරලා දැම්ම... පංතිය සිනා සාගරයයි... මිලිටරි ග්‍රේඩ් වේවැල් පාරවල් තුනක් කාපු පිට පුපුරු ගහනවා උනාට මට ඒ වේවැල් පාරවල් තුන හෙන ජයග්‍රාහී වේවැල් පාරවල් තුනක්... පංතියෙන් එලියට දාපුගමන්ම සර් ආයෙම ප්‍රශ්ණෙට උත්තර අහගෙන වෝර්ඩ් රවුන්ඩ් යන්න පටන් ගත්ත... මමත් ගල්භීතවෙලා කටේ හිර කරගෙන හිටපු ඇස්ට්‍රා ගාලා සීනි දාපු රසම රස පාන් කෑල්ල  හීනියට විකලා ජුබුස් ගාලා ගිලලා දැම්ම... 

අපෙ අප්පෝ දැනුන සනීපෙ... එච්චර වෙලා ගල්භීතවෙලා හිටියෙ කටේ රසම රස පාං කෑල්ලක් පුරවගෙන කියලා කාටවත් නෝන්ඩි නෑ... හතරවෙනි පීරියඩ් එක කෙලවරේ අම්බානෙකට හද්දා බඩගින්නේ ඉන්න එකෙකුට ඇස්ට්‍රා ගාලා සීනි දාපු පාන් කෑල්ලක් කියන්නෙ සෝමාලියාව දාපු රෝස්පාන් ගෙඩියකටත් වඩා වටින රසම රස කෑමක්...  අද උනත් ඒ ගැන කල්පනා කරද්දි මට හිතෙන්නෙම එදා  බුද්ධාගම සර් පරාදයි...  මං දිනුම් කියලාමයි...  උගන්නන වෙලාවේ කාලා මාට්ටු වෙලා නෝන්ඩි වෙලා කිච වෙලා බුද්ධාගම සර්ගෙන් වේවැල්පාරත් කාලා ඉන්ටවල් එක ඉවර වෙනකල් සිරිසේන සර්ගෙ ඔෆිස් එකේ දන ගහගෙන ඉඳලා, අවසානයේ සිරිසේන සර්ගෙ මේන් වයර් සංග්‍රහයත් භුක්ති විඳිනවාට වඩා ප්‍රශ්ණෙට උත්තරේ බැරුව වේවැල්පාරක්  කන එක, ආර්ථික අතින්, දේශපාලනික අතින්, සමාජයීය අතින්,  අධ්‍යාත්මික අතින්, ඇතුලු මෙකී නොකී හැම අතින්ම  වාසිදායකයි... එක වේවැල්පාරක රිස්ක් එකක් අරගෙන තුනක් කන්න උනත් වෙන්න ගිය සංතෑසියට වඩා ඒ වේවැල්පාර් තුන එකෙන්ම මට වාසි ඩීල් එකක්... ඒකයි මම කියන්නෙ මිනිස්සු උනාම අවාසි වෙන තැනදීත් වැඩිම වාසිය වෙන අවාසිය තෝරාගන්න තරමට Business Minded වෙන්න ඕන කියල... 

ටිකෙන් ටික බොඳවෙන අපේ ලෝකය..

ඊයෙ රෑ ඩේටා ඕෆ් කරන්න අමතකවුනා ... රෑ දෙගොඩ හරියේ ෆෝන්නෙක දෙරි ගැහෙනවා ඇහිලා ඇහැරිලා බැලින්නම්  කෝල් එකක්... කෝල් එක එන්නෙ කාගෙන්ද කියලා කියවගන්න බෑ හතලිස් පහ පැනපු එකෙක් වෙච්චි මට..  ඒකට කන්නඩි දෙක හොයාගන්න ඕන... ඒ අල්ලපනල්ලෙ කෝල්ලෙක් කට්වුනා... මාත් නිදිමරගාතෙ ආයෙම ෆෝන්නෙක පැත්තකින් තියලා නිදාගත්ට... නින්ද යාගෙන එනකොටම ආයෙම ෆෝන්නෙක දෙරිගහනව... ආයෙම කලුවරේ කන්නඩි දෙක හොයද්දි කෝල්ලෙක කට්වුනා... මම ආයෙම නිදාගත්ත... ආයෙම ආවොත්නම් කන්නඩි දෙක ඇතුව හෝ නැතුව ආන්සර් කරන්න හිතාගෙන.. ඒත් කෝල් එක ආයෙම ආවෙ නෑ..

උදේ වැඩට යන්න ලෑස්තිවෙලා වාහනේට නැගපු ගමන්ම අර කෝල් එක මතක්වුනා... බැලින්නම් සවුදියේ ඉන්න අපේ හොඳ මිත්‍රයෙන්.. හැරෙන තැපෑලෙන් ගැහුවා අපේ එකාට කෝල් එක...

උඹ කෝල් එකක් දීල තිබ්බ ඊයෙ රෑ දෙකට විතර...

උඹට ඩිරෙක්ට් කෝල් ගන්න පුලුවනිද ලංකාවට...

ඔව් පුලුවනි.. ( පුලුවන් ඉතිං මාසෙකට විනාඩි දෙසීයකට වෙනම බිලක් ගෙවන නිසා)

මම උඹට එවල ඇති වෑන් එකක් විකුනන්න දාපු ඇඩ් එකක්.. ඒකට කෝල් කරලා අහපංකෝ ගාන කීයද කියල...

හිටහං බලන්න.. මේ නිසාන් වැනට් එකද.. 

ඔව් ඔව් ඒක තමයි...

හිටහං මම අරං බලන්න...

බෑ කියන්න බෑනෙ..  මේ කියන මිත්‍රයත් වාහනයක් ගන්න හොයනවා දැං කාලෙක හිටං... ඩ්‍රයිව් කරන ගමන් නිසා රීඩින් ග්ලාස් දෙක දාගන්නත් බෑ..  ඒක දැම්මාම පාර පේන්නෙ බොඳ වෙලා..  කන්නාඩි නැතුව බලද්දි බොඳවෙලා පේන ඇඩ් එකේ තිබ්බ වෑන් කොටේ ෆොටෝ එක ලාවට බලලා ඒ යටින් තිබ්බ නම්බර් එක ටච් කරලා ඩෑල් කරා ඩිරෙක්ට්ම...  ටික වෙලාවක් රින්ග් වෙලා ෆෝන්නෙක ආන්සර් කරා වෑන් කොටේ අයිතිකාරයා..

හලෝ... ගුඩ් ඊවිනින් මහත්තයා... ( මට උදේ උනාට ලංකාවට හවස)

ඔව් කියන්න...

මහත්තයගෙ වෑන් එකක් විකුනන්න ඇඩ් එකක් දාලා තිබ්බා ඒකෙ මිල අහන්නයි කෝල් කරේ...

නෑ.. මම වෑන් එකක් විකුනන්න දාලා නෑ...

වෙන්න බෑනෙ .. මේ ඇඩ් එකක් තියෙනවනේ...

නෑහ්... මම ඇඩ් එකක් දැම්මෙ නෑ...

ඕං ඉතිං මටත් යකා නැග්ග.. ඇයි යකඩෝ අතිං වියදං කරගෙන උන්නැහේගෙ ඇඩ් එකට කෝල් කරාම එහෙම එකක් දැම්මෙ නෑලු...

වෙන්න බෑනෙ මනුස්සයෝ... මේ තියෙන්නෙ ඇඩ් එකක් පී නම්බර් සුදු පාට නිසාන් වැනට් එකක් දාලා ඔයාගෙ නම්බර් එකත් එක්ක... අපේ කාලය නාස්ති කරන්න එපා බොරුවට ඇඩ් දාලා... මාත් ඉතිං ටිකක් සැරෙන් කිව්ව..

තමුසෙ පොට්ටද ඕයි...සිංහල අකුරු කියවන්න බැරිද... ඕකෙ පැහැදිලිව දාලා තියෙනව " හයර් සඳහා" කියලා... ඕක හරියට කියවනව ඉස්සෙල්ල... &$&);$&&$@&%#><> බ්ලා බ්ලා බ්ලා...

ආං එතකොට මට තේරුනා යාලුවාව විශ්වාස කරලා ඇඩ් එක කියවන්නෙ නැතුව වාහනෙයි ෆෝන් නම්බර් එකයි විතරක් බලලා කෝල් එක ගත්තු එකේ මෝඩකම... අර මනුස්සයා තවත් සුද්ද සිංහල මොනාදෝ කියවද්දි මම සොරී සොරී වැරදීමක් සමාවෙන්න කියලා ෆෝන්නෙක කට් කරා... 

රෑ දෙකට උඩ ගිහිං ඇහැරුනාම ෆෝන්නෙකේ ඩිස්ප්ලේ එකේ තියන අකුරු බොඳවෙලා පේන එක සාමාන්‍යයි කියමුකෝ හතලිස් පහේ එකෙකුට... ඒත් මහ දවල් "හයර් සඳහා ". කියලා පැහැදිලි සිංහලෙන් ලියලා තියන ඇඩ් එක වැරදියට කියවලා ඌට මා ලව්වා කෝල් කරවලා ඌ ලව්වා මට අසභ්‍ය වචනෙන් බන්නපු එක සම්පූරං වැරදියි... මක් කරන්නද ඉතිං.. යාලුවෝ කියන්නෙ එහෙම එවුන් තමා... උදේ පාන්දර වැඩට යන්න පිටත්වුන ගමන් කියලා මමත් නිකං ඇරියෙ නෑ... හයර් යන වෑන් එකේ අයිතිකාරයා මට කිව්ව වගේ හතර ගුණයක් මාත් ඉතිං  ලෝභ නැතුව අමතලා දැම්මා සවුදියාට මැසෙන්ජර් කෝල් එකක් අරගෙන... ආයෙ ඉතිං මගේ අතිං පයිං යන එකක් කියලයෑ... උදේ පාන්දර වැඩට යන්න එලියට බැහැපු මට අසභ්‍ය වචන ඇස්සෙව්වට දඬුවමක් දෙන්නත් එපැයි යාලුවා උනත්...

හතලිස් පස් ඇඳිරීයත් හොඳට හිටිනවා වෙලාවකට...  ඒ කෝල් එක රෑ දෙකට දෙපාරක්ම එද්දිත් නම ගම  බොඳ වෙලා පෙනුන එක හොඳා...  එහෙම නොවුනානම් මම අර යකාගෙන් කුනුහබ්බ අහන්නෙ රෑ දෙකට නිදි ඇඳ් ඉඳන්... මම මේ මේක ලිව්වෙ නිකම් නෙවෙයි... හත් ඉලව්වේ හතලිස් පහ පනිද්දි ඇස් පෙනීම අඩුයි... ඔව්වා පෙන්නලා කන්නඩි ගනිල්ලා කියන්න..

විස්සට තිහට පිචන් වෙන මිනිස්සු..

            

මේ කතාව අවුරුදු විස්සක් විතර පරණ කතාවක්.. අපිට තිබ්බ පුංචි කොමියුනිකේෂන් එකක්.. බිස්නස් එක වැඩිපුරම කරගෙන ගියේ මගේ තාත්ත.. තාත්ත ඒ වෙද්දී හිටියේ පෙන්ෂන් ගිහිල්ල නිසා තාත්තාගේ කාලය වැඩිපුරම ගතවුනේ ෂොප් එකේ.. එවකට ෂොප් එකේ වැඩ කරන්න ගැහැණු ළමයි දෙන්නෙක් හිටියත් තාත්තත් දවල් කාලයේ  පුළුවන් හැම වෙලාවෙන්මත්, හවසට ගෑණු ළමයි දෙන්න ඕෆ් වෙලගියාම කඩේ වහනකලුත් බිස්නස් එකට වෙහෙසුනා. අපේ තාත්ත ලේසියට පහසුවට මනුස්සයෙකුගේ වරදක් දකින මනුස්සයෙක් නෙවෙයි.. බිස්නස් එකේදිත් තාත්ත කඩේට එන කිසිම ගනුදෙනු කාරයෙක්ව ලේසියට අවිශ්වාස කරේ නෑ.. අපේ තාත්ත කොයිතරම් අවංක මනුස්සයෙක්ද කියනවනම්, අපේ ෂොප් එකේ ටෙෆෝන් බොක්ස් එක ඇතුලේ අමතක වෙලා දාලා ගිය රුපියල් හතලිස් දාහක සල්ලි මිටියකුත් අයිතිකාරයා හොයලා භාරදුන්නු මනුස්සයෙක්.. සල්ලි නැතිවුන මනුස්සයා අපේ තාත්තා අහනකල්ම දැනගෙන ඉදලා තිබුනේ නෑ එයාගේ සල්ලි දාලා ගියේ අපේ ෂොප් එකේ ටෙලිෆෝන් බොක්ස් එක ඇතුලේ කියල.. ආයෙම කඩේට ආපු වෙලාවේ අහනකල්ම ඒ මනුස්සයා හිතලා තියෙන්නෙම මෝටර් සයිකලේ යද්දී සාක්කුවෙන් වැටෙන්න ඇති කියල.. එවකට ටෙලිෆෝන් කෝල් බිස්නස් එක ටිකක් විතර සරුවට ගිය කාලයක්.. එක වතාවක් කව්දෝ අසමජ්ජාති එකෙක් කව්දෝ නමගිය චන්ඩිකුට අපේ ටෙලිෆෝන් බොක්ස් එකෙන් මවු අමතලා ගමේ පාතාලේ කඩේට  ඇවිත් චන්ඩි කතාත් කියවලා ගිහින් තිබුනා අපේ වැඩකරන ළමයින්ට ..අපි ඉතින් කරන්නේ විනාඩියට රුපියල් හය ගානේ ටෙලිෆෝන් කෝල් විකුණන එක නිසා අපිට ඉතින් එව්වා ලොකුවට අදාල නෑ.. 

අපේ කඩේ ටෙලිෆෝන් එක සැහෙන සේවාවක් ඉටු කළා අවට ජනතාවට එයාලගේ සමාජ සම්භාන්ධතාවයන් පවත්වාගෙන යන්න.. සුනාමි එද්දී ෂොප් එකේ තිබ්බේ සන්ටෙල් ෆෝන් එකක්.. සුනාමිය එක්ක බහුතරයක් දුරකථන අක්‍රීය වෙද්දී ෂොප් එකේ සන්ටෙල් එක අඛණ්ඩව එයාගේ සේවාව සැපයුවා පණිවුඩ එහා මෙහා ගෙනියන්න.. සුනාමි ඇවිත් දවස් කීපයක් යනකල් අපේ ෂොප් එකෙන් දීපු එකුදු දුරකථන අමතුමකටවත් අපි මුදල් අයකරේ නෑ.. මම ඒක ලිව්වේ ලොකු කමකට නෙවෙයි.. මිනිස්සුන්ට අවශ්‍ය වෙන වෙලාවේ , මිනිස්සු අමාරුවේ වැටුන වෙලාවේ අපිට දුරකථන ඇමතුමකින් ලැබෙන සල්ලි වැදගත් වුනේ නෑ කියල කියන්න.. ඒක මේ ලියන්න යන සිද්දියට වක්‍රාකාරයෙන්  අදාලයි..

දුරකථන ඇමතුම් ලබාදෙන්නේ යන්ත්‍රයක් හරහා.. ඒ යන්ත්‍රයෙන් කරන්නේ දුරකථන ඇමතුම ලබාගන්න කාලය වෙනුවෙන් අන්තිම තත්පරයට ගණන් හදලා රිසිට් පතක් නිකුත් කිරීමයි.. ඒ ගණන් මිනුම් ඉතාමත් නිවැරදියි.. අපිට ටෙලිෆෝන් ලයින් තුනක් තිබුන.. දෙකක් දුරකථන ඇමතුම් දෙන්න සහ අනෙක ෆැක්ස් පහසුකම වෙනුවෙන්.. අපි දුරකථන ඇමතුම් යන්ත්‍රය හෙවත් ඩිජිකොම් යන්ත්‍ර සක්‍රීය කරලා තිබුනේ එලියට යන ඇමතුම් සඳහා පමණයි.. කොමියුනිකේෂන් එකකට කෝල් එන්නේ බොහොම කලාතුරකින් නිසා පැමිණෙන ඇමතුම් සඳහා මුදල් අයකරන ක්‍රමවේදයක් ලංකාවේ කොහෙවත් තිබුනේ නෑ.. අපිට එහෙමයි.. එන කෝල් එකක් ආවත් ඒ කෙටිම පණිවුඩයක් සඳහා සහ ෆැක්ස් සඳහා  පමණයි.

මේ උක්තව කියැවෙන පුද්ගලයින් අපේ ගමට එන්නේ ඉඩමක් අරගෙන ගෙයක් හදන්න. එයාල  ඉඩම අරගෙන ගේ හදන්න පටන් ගත්ත ආපු අලුතම.. ඒ ගෙදර පුතා හෙවත් වැඩිමහල් දරුවා රටේ නමගිය ඉහල  තනතුරක් දරපු වෘත්තිකයෙක්.. එයා දවල් දවසේ වෘත්තිකයෙක් විදිහට රැකියාවට යන නිසා ගේ හදන වැඩ එක්ක යෙදුනේ එයාගේ තාත්ත.. ඒ කාලේ ජංගම දුකථන සුලබ නැති නිසා ඒ දෙපල දවල් දවස ඇතුලත කරන සාකච්චා කරේ අපේ ෂොප් එකේ දුරකථනය හරහා.. ඔහොම කාලයක් ගේ හදන වැඩේ කරගෙන යද්දී අපේ තාත්ත ෂොප් එකේ ඉන්න වෙලාවක තමයි පොඩි අමුත්තක් දැනිලා තියෙන්නේ.. මේ පුද්ගලයාගේ පියාණන් අපේ ෂොප් එකේ දුරකථන කුටියට වැදිලා දොර වහගන්නවා පළමුව.. ඊළඟට දුරකථන ඇමතුම ගද්දි ගහන අංක ටිකත් අපිට යන්ත්‍රයෙන් පෙන්නනවා.. මේ දුරකථන ඇමතුමේ විශේෂත්වය තමයි හරියටම තත්පර 55 -59 අතර මේ ඇමතුම විසන්දි වීම... ඇමතුම විසන්දි වූ සැනින් යන්ත්‍රය විසින් රුපියල් හයක බිල්පතක් එලියට ලබාදෙනවා.. අපේ තාත්තට ටික දවසකින් වැටහෙනවා මේ කියන පුද්ගලයා ගන්න දුරකථන ඇමතුම තත්පර 55-59 කාලය ඇතුලත විසන්දි උනත් එයාලාගේ කෝල් එක ඉවර වෙන්නේ විනාඩි දහයක් විස්සක් ගිහින් කියල.. දවසක් අපේ තාත්ත වැඩේ මොනිටර් කරලා කියමුකෝ.. 

අපේ ෂොප් එකෙන් ඇමතුම ගන්න පුද්ගලයා එයාගේ ඇමතුම තත්පර 55 පහු වෙද්දීම කට් කරන්නේ බොක්ස් එක ඇතුලේ තියන දුරකතනයෙන්.. හැබැයි රිසීවර් එක තියන්නේ නෑ.. ටෙලිෆෝන් එකේ කෝල් එක කට් වෙන බොත්තම අතින් ඔබගෙන මේ පුද්ගලයා තනියම බොරුවට සංවාදයේ යෙදෙනවා.. ඒ අතරේ එයයිගේ පුතණ්ඩියා එයයිගේ රාජකාරි දුරකතනයෙන් අපේ ෂොප් එකේ අංකයට දුරකථන ඇමතුමක් ගන්නවා.. ඒ එන දුරකථන ඇමතුම රිංග් වෙනකොටම අර වයසක මනුස්සයා ඇඟිල්ලෙන් ඔබගෙන ඉන්න බොත්තමෙන් ඇඟිල්ල ගන්නවා.. එතකොට තාත්තගෙයි පුතාගෙයි කෝල් එක නැවත සම්භන්ධ වෙනවා.. ඊට පස්සේ එයාලා කැමති වෙලාවක් කතාව කරගෙන ගිහිං එලියට ආවාම යන්ත්‍රයෙන් ඇවිල්ලා තියන බිල රුපියල් හයයි... ඔන්න තාත්තගෙයි පුතාගෙයි කයිරාටික ගේම් එක.. මේ ඇමතුම ගන්න හැම වෙලාවේම මැෂින් එකෙන් බිල ආපු ගමන්ම කෝල් එකක් ඇවිත් එක රිංග් එකෙන් කට්වෙන වෙන සද්දේ අපේ තාත්තට ඇහිලා තිබුනත් මේ වැඩේ දිහා හොඳින් නිරීක්ෂණය කරනකල් මේ දෙන්නගේ වංචාව ගැන අවභෝධයක් ලැබිලා තිබුනේ නෑ.. එයින් පස්සෙත් මේ පුද්ගලයින් දෙදෙනා මේ සෙල්ලම දිගටම කරගෙන යන්න උත්සහ කලත් අපේ තාත්තා සහ කඩේ වැඩ කරපු ළමයි දෙන්නත් පුරුදුවුනා ඩිජිකොම් මැෂින් එකෙන් බිල ආපු ගමන් යන්ත්‍රය ඇතුලෙන් අක්‍රීය කරන්න.. ඩිජිකොම් යන්ත්‍රයේ ස්විචය ඕෆ් කරාම ඒ තාත්තටත් , පුතාටත් තවදුරටත් අපිව අන්දලා කෝල් ගන්න සෙල්ලම කරගෙන යන්න බෑ ... වංචාවක් විදිහට කරගෙන යන්නේ නැතුව incoming කෝල් එකක් ගත්තට කමක් නැද්ද කියලා ඇහුවනම් අපි ඕකට මුදල් අයකරන්නේ නෑ... සුනාමි දවස්වල කෝල් දාහක් දෙදාහක් නොමිලේ දීපු අපිට ඉන්කමින් කෝල් එකක් නොමිලේ දෙන එක මහා කජ්ජක් නෙවෙයි.. මොකද කියනවනම් ඉන්කමින් කෝල් එකකට අපිට මුදල් අය වෙන්නේ නෑ..

රටේ පිළිගත් වෘත්තිකයන් වෙලත් රුපියල් දහයට විස්සට මිනිස්සු තමුන්ගේ ආත්මය පාවාදෙන්නේ ඇයිද කියන ප්‍රශ්නයට මා ළඟ උත්තරයක් නෑ..  ව්‍යාපාරයක් කරන මිනිස්සු විදිහට රුපියල් විස්සකින් තිහකින් අපිට කොටි ප්‍රකෝටිපතියන් වෙන්න බෑ..  සතියේ හැම දවසකම ඒ තාත්තා ඒ පුතාට කෝල් ගත්තා වගේම සමහර දවස්වලට කෝල් දෙක තුන ගත්තා ගේ හදන වැඩ ගැන කතා කරන්න.. රුපියල් විස්සක් තිහක් වංචාවෙන් ඉතුරු කරගෙන මනුස්සයෙකුට කොටි ප්‍රකොටිපතියෙක් වෙන්නත් බෑ... ඒත් මනුස්සයෙක් ලෝකෙට  මවාගෙන ඉන්න වැදගත් චරිතය එක තත්පරෙන් කුඩු කරලා දාන්න රුපියල් විස්සක තිහක වංචාවකට පුළුවනි... අපේ තාත්තට ඕක මොනිටර් වෙද්දීත් ඒ තාත්තයි පුතයි මාස පහ හයක් අපේ ෂොප් එක හරහා ඔය සෙල්ලම කරා කියලයි අපේ තාත්තගේ අනුමානය.. ලෝකෙට කොයිතරම් ලොක්කෙක් උනත් මටත්, අපේ තාත්තටත්, එවකට කඩේ වැඩකරපු ගෑණු ළමයි දෙන්නටත්, මේ තාත්තයි පුතයි කියන්නේ පට්ට වංචනිකයන් දෙන්නෙක්.

මම මේක ලිව්වේ මේ ඊයේ පෙරේදාවක දැකපු ෆේස්බුක් පොස්ට් එකක් නිසා.. මම දන්නා මිත්‍රයෙක් යම් පුද්ගලයෙක් ගැන වර්ණනාවක් ලියලා තිබුනා ඒ කිව්ව පුද්ගලයාගේ වෘත්තියමය තත්වය සහ පුද්ගලික සම්න්හන්ධතා ගැන... මට ඒක කියෙව්වම එකට ලියන්න ඕනවුන උත්තරේ එතන ලිව්වනම් ඒක ඒ පුද්ගලයාගේ පුද්ගලිකත්වයට හරි නැති නිසා මම ඉතින් මේක වෙනම ලිව්වා... දැන් ඉතින් එයාලා ගෙවල් දොරවල් හදලා පදිංචි වෙලත් ඉවරයි.. හැබැයි ඉතින් මගේ කන් දෙකට ඇහිලා තියෙනවා ඔය කිව්ව වෘත්තිකයා වැට මායිමක ප්‍රශ්නයකට අල්ලපු ගෙදර මනුස්සයාට අමු තිත්ත කුණුහරුපෙන් අමතනවා ප්‍රසිද්දියේ... මිනිස්සු ගැන එළියෙන් පෙන්වන ස්වරුපය ගැන නිගමනයකට එළඹිලා ඒ මිනිස්සු ගැන රෙකමදෝරු ලියන එක අවධානම් වැඩක් .. එකෙන් වෙන්නේ අර පුද්ගලයින්ගේ ඇතුලාන්තය දන්න මිනිස්සු ඉස්සරහා තමුන් හෑල්ලු වෙන එක... 

මට පේන හීන එළිවෙන හැටි

         

               පහුගිය සතිය පටන් ගැනුනේ හීනෙකින්... හීන කියන්නේ මට නින්දට වැටුන වෙලාවේ හිටන් ටීවී එක දැම්මා වගේ පේන එව්වා නිසා ලොකුවට හිතන්නෙ නෑ හීන ගැන... ඒ පේන හීන ගැන හිතලා ජීවිතේ ගත කරන්න ගියොත් වෙන වැඩක් කරගන්න වෙන්නේ නෑ... පේන හීන ගානටයි බිත්තිවල එල්ලිලා ඉන්න හූනන් චික් චික් ගාන එව්වටයි ජීවිතේ ඇජස් කරන්න ගියොත් රස්සාවක් කරගෙන ජීවත් වෙන්න වෙන්නේ නෑ... 

මේ කියන හීනේ මට පේන්නේ පහුගිය සඳුදට එළිවෙන්න... පවුලේ කෙනෙක් මැරිලා ඉන්නවා හීනෙන් දැක්කට මමනම් ඔව්වා වැඩිපුර ගානකට ගන්නේ නෑ... ඒත් මම අහලා තියෙනවා පවුලේ කෙනෙක් මැරිලා ඉන්නවා හීනෙන් දැක්කොත් තමුන්ට හොඳ නෑ කියල... හීනෙකට ජීවිත වෙනස් කරන්න පුළුවන් කියලා මම ඉතින් විශ්වාසෙට ගන්නෙම නෑ ඔය කවුරු කිව්වත්... හීනේ දැක්කේ සඳුදා එළිවෙන්න උනාට සඳුදා දවස කිසිම අවුලක් නැතුව ගෙවුනා වෙනදා වගේම... උපන්දා හිටන්ම වෙන අනිවාර්ය දේ මොක කරත් කෙළවෙන එකම නිසා හීනයක් දැක්කා කියලා අමුතුවෙන් භය වෙන්න දේකුත් නෑනේ ඉතින්....

අඟහරුවාදා දවසට එළිවෙන දවසේ දැකපු හීන ලිස්ට් එකේ මැරෙන හීන තිබ්බේ නෑ... රැයක් එළිවෙද්දී හීන කීපයක් පේන නිසා ඔව්වා ඉතින් මතකයේ තියාගෙන ඉන්නෙත් නෑ... සමහර හීන ඉතින් හද්දා කුජීත එව්වා.. සමහර එව්වා ඉතින් සුපිරි ආතල් එව්වා... කුජීත එව්වා පේන වෙලාවටනම් මගදී ඇහැරෙන්නේ නැතිවුනාට ආතල් හීනනම් ඉතින් ඉවරයක් වෙන්න බලාගන්න ලැබෙන්නේම නැතිම තරම්... අඩුම තරමේ මුත්‍රා බරක් හරි ඇවිල්ලා නින්දෙන් ඇහැරිලා හීනෙට කෙළවෙන එක තමයි හැමදාම වෙන සීන් කෝන් එක... සැබෑ ජීවිතේදී විතරක් නෙවෙයි හීනෙනුත් හොඳ දෙයක් වෙද්දී ඒ හොඳ දේ අවසානය දකින්න කලින් කෙළවෙන එක සසර කරපු කරුමයක් වෙන්ටෑ කියලයි ඉතීම් මගේ වටහාගැනීම...

අඟහරුවාදාට එලිවුනා කියමුකෝ... ෆෝන් එකේ එලාර්ම් එක වැදුනාම හීන ටීවී එක ඕෆ් කරලා දාලා රස්සාවට යන්න ලෑස්ති වෙන්න ඕනනේ.. ඊට කලින් ෆෝන් එක අරගෙන ඩේටා ඕන් කරලා බලනවා ලංකාවෙන් ආපු මැසේජ් මොනාද කියල.. වැදගත් කියලා එව්වා තියෙනවනම් ඒ වෙලාවේම කෙටියෙන් පිළිතුරු දීලා ඊලඟට කරන්නේ බාත්රූම් එකට යන එක... රෑට ඩේටා ඕෆ් කරන්නේ පෙරේතකමට නෙවෙයි... මම නිදාගන්න වෙලාවට ලංකාවෙන්  එන වට්සැප් කෝල්, මැසෙන්ජර් කෝල්, නින්දට භාදාවක් නිසා... ෆුට් සයිකලේ චේන් එක පැන්නත් මට කෝල් කරන යාලු මිත්‍ර, ඥාති පිරිසක් එක්ක මට රැයක් නිදාගන්න එක ටිකක් විතර අමාරුයි... ඒ වගේම රෑට ෆෝන් එක වයිබ්රේට් උනාම  අනෙක් කාමරවල ඉන්න උදවියට විතරක් නෙවෙයි බිත්තියෙන් වෙන්වෙලා තියන අල්ලපු ගෙදර උදවියටත් ඇහැරෙනවා ... ලී වලින් හදන ගෙවල් එහෙම තමයි... ෆෝන් එකේ වයිබ්‍රේෂන් එකට ඩ්‍රයි වෝල් වයිබ්රේට් වෙනවා බෙඩ් සයිඩ් කබඩ් එක වයිබ්රේට් වෙද්දී..

 මුනට මුකුත් නොකිව්වට ඉතින් දවස් දෙක තුනක් යනකල් ඒ මුනුවලින් නින්ද කැඩුව තරහ පිටවෙනවා හීනියට... දෙතොල නොකීදේ දෙනෙතේ ලියවෙනවා කියලා ගුණදාස කපුගේ ශුරීන් කියලා තියෙන්නේ ඒ වගේ සීන් නිසා වෙන්න ඇති කියලයි මට හිතෙන්නේ ..   ඩේටා ඕෆ් කරාම එනවනම් එන්නේ ඩිරෙක්ට් නම්බර් එකට එන කෝල් විතරයි... එච්චර ගානක් වියදම් කරගෙන කෝල් එකක් ගන්නවානම් ඉතින් ඒක ඇත්තටම වැදගත්ම වැඩක් නිසා ඒ වගේ වැදගත් වැඩකට නින්ද කැඩුනට අවුලක් නෑ... ගෙදරට දීලා තියෙන ස්ටෑන්ඩින් ඕඩර්ස්වලට අනුව රෑට හදිසියකට කෝල් කරනවානම් ඩිරෙක්ට් සෙල් ෆෝන් එකට ගත්තම තමයි මාව සම්භන්ධ කරගන්න පුළුවන් වෙන්නේ... ලාබෙට ගෝවා කන්න ගිහින් වට්සැප් ගත්තොත් ඉතින් ග්‍රාහකයා ආතල් හීනයක් බලාගෙන සැපේ නිදි... 

එලාර්ම් එකට ඩොටේට ඇහැරෙනවා කිව්වට ඉතීම් හතට වදින එලාර්ම් එකට ඇඳෙන් බහින්නේ හතයි තිහ ලං වෙලා ... ඊට පස්සේ ඉතීම් මල්ටි ටාස්කින් බාත්රූම් සෙෂන් එකකින් අනතුරුව අට වෙද්දී කොල්ලා වැඩට ගිහින් ක්ලොක් ඉන් කරනවා තිතට... දෙයියෝ අත් දෙකක් දීලා තියෙන්නේ අත් දෙකෙන් එකවර වැඩ දෙකක් කරන්න... රැවුල කපන ගමන් දත් මදින්න.. දත් මදින ගමන් තවත් වෙන වැඩක් කරන්න වගේ  වැඩ වලින් කාලය කළමනාකරණය කරගත්තාම බාත්රූම් එකේ ගතකරන කාලය අවම කරගන්න පුළුවනි... ඉලෙක්ට්‍රික් රේසර් එකක් පාවිච්චි කරාම රැවුල කැපිල්ලට යන කාලයෙන් සීයට හැත්තෑ පහක් ඉතුරු කරගන්න පුළුවනි... නාන තැන එක සබන් කෑල්ලයි වොෂ් බේසින් එක ළඟ එක සබන් කෑල්ලයි තිබ්බාම එතනත් කාලය තත්පර ගානක් ඉතුරුයි... වොෂ් බේසින් එක ලඟින් ෆේස්ට ටවල්  එකකුයි නාන තැන තව ටවල් එකකුයි තිබ්බාම තවත් තත්පර ගානක් ඉතුරුයි... ඔය වගේ පොඩි පොඩි ඇජස්මන්ට්ස් වලින් කාලය මැනේජ් කරගන්න පුළුවනි හොඳට හිතුවාම... එක එක දේවල් වලින් ඉතුරු වෙන්නේ තත්පර ගණන් උනාට ඒ ඔක්කොම එකතු උනාම විනාඩි පහක් දහයක් ඉතුරු කරගන්න පුළුවනි ලේසියෙන්ම. පහුවදාට වැඩට ගෙනියන කෑම එක ඉස්සරින්දා රෑට බෙදලා කරලා ෆ්‍රිජ් එකේ දාල තිබ්බම උදේට තියෙන්නේ මයික්‍රෝවේව් එකට දාලා විනාඩි දෙකක් රත් කරන්න විතරයි.. ඔය ඔක්කොම සෙල්ලම් දාලා තමයි මම හතහමාරට ඇඳෙන් බැහැලා අට වෙද්දී වැඩට ක්ලොක් ඉන් කරන්නේ... මම වැඩ කරන්නේ ෆීල්ඩ් එකේ නිසා ඕනෑම ඔෆිස් ලොකේෂන් එකකින් මට ක්ලොක් ඉන් කරන්න පුළුවනි. ආසන්නම තැනට මට තියෙන්නේ කිලෝමීටර පහයි.. වාහනේට නැග්ගම විනාඩි දහයෙන් මම රස්සාවේ..

හීනේ පලදෙන්න පටන් ගන්නේ අනහරුවාදා උදේ බාත්රුම් එකේදී... බාත්රූම් එකකදී වෙන්න පුළුවන් කරදර අටෝරසියක් තියෙනවා. එයින් නරකම එව්වයින් නරකම එකක් මට වෙන්නේ ඔය කියන අඟහරුවාදා උදේ... ටයිම් මැනේජ්මන්ට් කරගන්න මල්ටිටාස්කින් කරන්න ගිහින් තමයි ඒක වෙන්නේ... කරපු වැඩ දෙක මොකක්ද කියලා හිතාගන්න එක ඉතින් කියවන ඔබලාට බාරයි... ප්‍රතිපලය තමයි මම රැවුල කපන එලෙක්ට්‍රික් රේසර් එක කොමඩ් එක ඇතුලට වැටීම....වනේ වන හතුරෙකුටවත් වෙන්න ඕනෑ නැති එව්වා ඉතින් මටම වෙනවා කියන්නේ මගේ වෙලාවේ හොඳකම තමයි... දැන් ඉතින් මගෙන් අහන්න එපා මොකද කරේ කියලා... එලෙක්ට්‍රික් රේසර් එක කොමඩ් එකේ තියෙද්දී රස්සාවට යන්න බෑ නෙව... හරි... දැන් ඉතින් ඉලෙක්ට්‍රික් රේසර් එකේ ප්‍රශ්නේ විසඳාගත්තා කියමුකෝ.. ඊළඟට තියෙන්නේ ලෑස්තිවෙලා රැකියාවට යාම... බුදුරජාණන්වහන්සේගේ පිළිම වහන්සේට වන්දනාමාන කරලා දනි පනි ගාලා එලියට පැන්නාම වර්ක් වෑන් එක එලියට ගන්න විදිහක් නෑ එතන හරහට කුරියර් ට්‍රක් එකක් නවත්තලා කියහන්කෝ... අටටම රස්සාවට ඉන්න ඕන කියලා නීතියක් නෑ... අටට ආවද කියලා හොයන්න කෙනෙකුත් නෑ... දවසේ තියෙන රෙපෙයාර් ටික කෙරිලා තියෙනවනම්, මට අයිති ලෝකෙෂන්වල  කස්ටමර් කොම්ප්ලේන් නැත්තම් ආගිය වෙලාවක් කවුරුවත්ම හොයන්නේ නෑ... මගේ රස්සාව දවසේ ඕනෑම වෙලාවක පටන් අරගෙන ඕනෑම වෙලාවක ඉවර කරන්න පුළුවන් තත්වෙ එකක් නිසාත්, එක තැනක නැති ෆීල්ඩ් ජොබ් එකක් නිසාත් යන එන වෙලාවක් ඉන්න තැනක්  ලොකු උදවිය හොයන්නෙම නෑ... හෙව්වා කියලා හොයන්නත් බෑ... කොම්පැණි වාහනවලට ඇරුනාම පුද්ගලික වාහනවලට ජී.පී.එස් හයි කරන්න කොම්පැනියට බලය නෑ.....  මගේ පුද්ගලික වාහනයක් පාවිච්චි කරලා මයිලේජ් එක වෙනම අයකරගැනීම එතැනදී මට හැම පැත්තෙන්ම වාසියි... අටට වැඩට නොගියොත් දවසම අවුල් වගේ දැනෙන එක මගේ මානසික ව්‍යාධියක්...  ඒ නිසයි අටට වැඩට යන්න මේ හැටි දැඟලිල්ල... එහෙම නැතුව අටට නාවොත් ජොබ් එකෙන් අස් කරනවා කියලා එහෙම නෙවෙයි...

කුරියර් අයියලා ලොකේෂන් එකකට ආවාම වාහනේ එක තැනක නවත්තලා ඒ ලොකේෂන් එකේ තියන පාර්සල් සියල්ලම බෙදන්න ටික වෙලාවක් යන නිසා මම කරන්නේ වෑන් එකේ යාම පැත්තකින් තියලා වෙන තැනක නවත්තල තියෙන මගේම පරණ කාර් කටුවේ නැගලා ඔෆිස් එකට යන්න පිටත්වෙන එක.. ප්ලෑන් එක තමයි උදෑසන අටට හැකි ඉක්මනින් ක්ලොක් ඉන් කරලා ආයෙම ඇවිත් කාර් එක තියලා වෑන් එක අරං වැඩට යාම... ඉන්න තැන ඉඳන් ආසන්නම ලොකේෂන් එකට කලර් ලයිට් හයයි... හතරවෙනි කලර් ලයිට් එකේ නවත්තලා අදිනකොටම ට්‍රැෆික් එක ආයෙම හිටි ගමන් නවතිනවා කියහන්කෝ ... මමත් බ්‍රේක් එක උඩ නගිනවා පන එපා කියල... කාර් කටුවෙ ඒ බී එස් ඔන් වෙලා ඉස්සරහ තිබ්බ ටෙස්ලාවට අඩියක් දෙකක් දුර තියලා නවතිනව මගේ වෙලාවේ හොඳ කමට... ඒත් ඒ වෙලාවේ හොඳකම වැඩි වෙලා තියෙන්නේ නෑ... බැලුවම  පිටිපස්සෙන් ආපු හුන්ඩායි එළන්ට්‍රා ඇන්ටිට බ්‍රේක් ගහගන්න අමතකවෙලා  ... ඇන්ටි කිව්වට මට ආසන්නම වයසේ ගෑණු මනුස්සයෙක්... මටත් දැන් හතලින් පහක් කියලා මතක් වෙන්නේ බොහොම කලාතුරකින්... මට හතලිස් පහෙන් පස්සේ වයස යන එක නැවතුනා... ආයේ ඉතින් පනස් පහ වෙනකම් මගේ වයස හතලිස් පහ තමයි... 

පිටිපස්සෙන් ආපු ඇන්ටිට බ්‍රේක් ගහගන්න අමතකවුනා කියන්නේ ඉතින් මගේ කාර් එකේ පිටිපස්ස සුන් කියලා වෙනත් විදිහකින් කියන එක තමයි... දබාස් ගාන සද්දෙත් එක්ක මගේ කාර් එකත් ටිකක් විතර ඉස්සරහට තල්ලුවුනා... බැහැලා ගිහිං බැලුවාම පිටිපස්සේ ඇන්ටිගේ එළන්ට්‍රා එකේ  මුණ පොළොවේ ගහපු වැල ගෙඩියක් වගේ... මගේ කාර් එකේ පස්ස බිමට කඩපු  තැඹිලි වල්ල වගේ ... ඇන්ටිටත් ශරීර හානි නෑ.... මටත් නෑ... බෙල්ල හරි කොන්ද හරි අල්ලාගෙන බිම වාඩිවුනානම් සතියක් දෙකක් ඉස්පිරිතාලෙක සැප විවේකයක් ගතකරලා ලංකාවේ සල්ලි වලින් ලක්ස දහයක් පහළොවකුත් අරගෙන ගෙදර එන්න පුළුවන් උනාට එව්වා ඉතින් මහා කැත වැඩ... ඉන්සුරන්ස් එකට කෝල් කරලා ඇන්ටිත් එක්ක තොරතුරු හුවමාරු කරගෙන එතනින් මාරු වෙද්දී තවත් පැයක් විතර අල... ඉන්සුරන්ස් දෙකයි ඩයිවර්ලා දෙන්නයි එකඟතාවයකට එනවනනම්, ජීවිත හානි ශරීර හානි නැතිනම්, පොලිසි යාම අත්‍යවශ්‍ය නෑ...

කාර් එක හදන්න ගරාජ් එකකට දාන්න ඉන්ෂුරන්ස් එකෙන් බලන්න එනකල් ඉන්න වෙන නිසා ඒක ගෙනැල්ලා ගෙදර දාලා ආයෙම වර්ක් වෑන් එක අරගෙන මම වැඩට යනවා කාර් එක දිහා බලාගෙන ඉඳලා වැඩක් නැති නිසා... මට එදා පලවෙනි ජොබ් එක සෙට් වෙලා තිබ්බේ කිලෝමීටර එකසිය විස්සක විතර දුරක... ආයෙම හීනේ පලදෙන්නේ ඒ කිව්ව ජොබ් එක කරලා ආපහු එද්දි .. හයිවේ එකේ ටික දුරක් එද්දී තමයි මට දැනෙන්නෙ වෑන් එකේ  ඒසී එක නැතුව යනවා කියලා... එක්සිට් එකකින් එලියට දාල පොඩ්ඩක් එන්ජිම දිහාවට එබිලා බැලුවම ඒසී කොම්ප්රෙසර් එකේ ක්ලච් එක එන්ගේජ් වෙන්නේ නෑ... ඒසී නැතුව දවසක් දුවනවා කියන්නේ, හවසට ගෙදර ගියාම ලුණු ගම්මිරිස් ටිකක් ඉහගෙන මට මාව කන්න පුළුවන් තරමට රෝස වෙන සීන් එකක්... ඒසී එක හදන්න ක්ලච් එක දාන්න වෙනවා උනාට මට එක කරගන්න තැනක් නෑ... කොම්ප්රෙසර් එක බිමට බාලා ක්ලච් එක අලුතෙන් දාලා හයි කරන එක සිම්පල් වැඩක් උනාට මට ඒ ජොබ් එක කරගන්න තැනක් නෑ... වෙනත් විදිහකට කියනවනම්, පාරේ තියාගෙන, පාර්කින් ලොට් එකක තියාගෙන වාහන හදන්න තහනම්... එව්වට තමුන්ගේම කියලා ගෙදරක් හෝ ගරාජ් එකක් තියෙන්න ඕන... ඔෆිස් ලොකේෂන් එකක තියාගෙන බ්‍රේක් පෑඩ් මාරුකරන වගේ එව්වා මමම කරගත්තට වාහනේ ඉස්සරහ පැත්ත රෑම්ප් එකක නග්ගලා යටට ඇදිලා කරන්න ඕන වැඩ ඔෆිස් ලොකේෂන්වල තියාගෙන කරන්න බෑ... ඒ නිසා ගරාජ් එකකට දාල සල්ලි දීලා කරගන්නව ඇරෙන්න වෙන විකල්පයක් නෑ... ලෝකල් ගරාජ් විශ්වාසයට ගත නොහැකියි... එව්වයේ වැඩකරන බහුතරයක් හද්දා කපටි ... ඒ වගේම උන්නැහේලාගේ දැනුමත් ප්‍රශ්ණ සහගතයි.. එකම විකල්පය ඩීලර් ලඟට දැමීම පමණයි... 

අඟහරුවාදා හවස ඩීලර් ලඟට දාන වාහනේ හදන්න අරගෙන ඩීලර්ගෙන් කෝල් එක එන්නේ බදාදා උදේ... බදාදා මම රස්සාව කරන්නේ පස්ස පැලිච්ච කාර් එකේ ... අත්‍යවශ්‍ය ටූල්ස් ටික විතරක්ම කාර් එකේ දාගෙන රස්සාව කරාට ඒක හරිම අමාරු වැඩක්... වර්ක් වෑන් එකක් කියන්නේ නිකම්ම නිකං ටූල්ස් පටවපු වෑන් එකක්ම  නෙවෙයි... ඒක ටෙක් කෙනෙකුගේ ජීවිතය හා සමාන දෙයක්... වෙනම ෆීලින් එකක්... වෙනත් විදිහකින් කියනවනම් හොඳම යාලුවෙක් වගේ...  දවසෙ පැය අටක් හෝ ඊට වැඩි කාලයක් ගතවෙන්නේ ඔය වාහනේ ඇතුලේ වෙච්චි, ඇඳට වඩා සුව පහසුවට නින්ද යන්නේ ඔය ඩ්‍රයිවින් සීට් එකේ වෙච්චි, දවසේ වෙල් දෙකක් කෑම කන්නේ ඔය ඩ්‍රයිවින් සීට් එකේ වෙච්චි, ඒක වාහනයක් නෙවෙයි තනිකරම ගෙදරක්.. ජීවිතේ ගතකරන්න සුව පහසුම ස්ථානයක්... ඉතින් එක නැතුව කොහොමද ජීවිතේ ගෙවන්නේ... ඒක නැතුව කොහොමද පහසුවෙන් රස්සාව කරන්නේ...

හෙලෝ... සුභ උදෑසනක්... මේ අහවල් ඩීලර්ෂිප් එකෙන්.... ඔයාගේ වෑන් එක සම්භන්ධව...

හරි.. කියන්න... මොකද මගේ වාහනේ තත්වේ...

සර්... ඔයාගේ වාහනේ ඒසී කොම්ප්රෙසර් එක ගිහිල්ල...

ගිහිල්ලා කිව්වේ... මොකක්ද ඔයා අදහස් කරන්නේ... 

සර් ඒක අලුතෙන් දාන්න ඕන...

මට පැහැදිලි කරන්න පුලුවනිද මොකක්ද වෙලා තියෙන්නේ කියල...

මම හිතන්නෙ නෑ සර්ට මම එක ටෙක්නිකලි පැහැදිලි කරට තේරේවි කියල... කොම්ප්රෙසර් එක අලුතෙන් දාන්න ඕන..

හරි... මම මෙහෙම අහන්නම්කො.... ඒසී  කොම්ප්රෙසර් එකේ කොටස් දෙකයි.. එකක් ක්ලච් එක... අනික ෆ්‍රීසින් ලික්විඩ් එක ප්‍රෙෂර් කරන කොටස... දැන් ඕකෙ ගිහිල්ලා තියෙන්නේ ක්ලච් එකද එහෙම නැතිනම් ප්‍රෙෂර් කරන කොටසද... 

(මම දන්නවා ගිහින් තියෙන්නේ ක්ලච් එක කියල .. ඒත් මම එක උන්නැහේට කියන්නේ නෑ.)

ක්ලච් එක සර් ගිහිල්ල තියෙන්නේ..

ඉතින් ඇයි ඔයා මගෙන් කොම්ප්‍රේසර් එක දාන්න අහන්නේ... ක්ලච් එක දාන්නකෝ  ..

(ක්ලච් එක එළියෙන් ගත්තොත්  මිල ලංකාවේ මුදලින් විසි හයදාහයි.. කොම්ප්රෙසර් එක එළියෙන් ගත්තොත් මිල ලංකාවේ මුදලින් අසූ හතරදාහයි ..)

අපි ක්ලච් එක විතරක් දාන්නේ නෑ සර්... 

හරි කීයද රෙපෙයාර් කොස්ට් එක ...

මෙහෙමයි සර්... කොම්ප්රෙසර් එක ගියාම ඊළඟට කොන්ඩේන්සර් එකත් යන්න බලනවා.. ඔය දෙකම එකට දාන්න ඕන...

හරි... කීයද දෙකටම ටෝටල් කෝස්ට් එක... 

ලංකාවේ මුදලින් රුපියල් ලක්ෂ දහයයි හතලිස් හතර දාහක්...

දැන් කව්ද කියන්නේ ක්ලච් එක ගියාම කන්ඩෙන්සර් එකත් යනවා කියල...

මගේ ටෙක්නිශියන් කියනව සර් කොම්ප්රෙසර් ක්ලච් එකේ කෑලි කැඩිලා ලයින් ඇතුලට ගියාම කන්ඩෙන්සර් එක හිරවෙනව කියල..

එහෙනම් ඔයා ගිහින් ඔයාගේ ටෙක්ට කියන්න කොම්ප්රෙසර් එකේ කැඩිච්ච ක්ලච් එකයි ඇතුලේ ප්‍රෙෂර් වෙන ෆ්‍රීසින් ලික්විඩ් එකයි අතර සම්භන්ධයක් නෑ කියල... ඒ නිසා කැඩුන ක්ලච් එකේ කෑලි ලයින් ඇතුලට යන්නේ නෑ කියන්න... කොම්ප්රෙසර් එක විතරක් දාන්න කියන්න... මට කියන්න කීයද කොම්ප්රෙසර් එකට විතරක් ගාන... 

කොම්ප්රෙසර් එක දාන්නයි ෆ්‍රීසින් ලික්විඩ් එක එලියට අරගෙන ආයෙම ඇතුලට දාන්නයි ඔක්කොම ලංකාවේ මුදලින් පන් ලක්ෂ අනූ දාහයි... 

(මට කරගන්න දැනුම තිබ්බත් මම කරගත්තනම් එකට වැයවෙන්නේ ඔය කියන මිලෙන් හතරෙන් එකකටත් වඩා අඩු මුදලක් උනත්, මට ඒක කරගන්න තැනක් නෑ .. ඒ නිසා විකල්පයක් නෑ )

හරි... ඒ වැඩේ කරවන්න...

තව ප්‍රශ්ණ ටිකක් තියෙනවා සර් වාහනේ...

මොනවද... 

පිටිපස්සේ බ්‍රේක් ගෙවිලා තව ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ මිලිමීටර් පහයි... ටයර් ප්‍රෙෂර් සෙන්සර් එකක් ගිහිල්ල තියෙන්නේ සර්... ඒක අලුතෙන් දාන්න ඕන...

හරි... බ්‍රේක් වැඩේ අමතක කරලා දාන්නකෝ..  ටයර් ප්‍රෙෂර් සෙන්සර් එකට කීයක් යනවද..

(පිටිපස්සේ බ්‍රේක් රීප්ලේස් කරගන්න එක මට සිම්පල් වැඩක් )

ඩයග්නෝස් කරන්න ලංකාවේ මුදලින් තිස් හයදාස් දෙසිය පනහයි... සෙන්සර් එකට හතලිස් තුන්දාස් පන්සීයයි...

දැන් ඔයා කිව්වනේ සෙන්සර් එකක් ගිහිල්ල තියෙන්නේ කියල... ඉතින් ආයෙම ඩයග්නෝස් කරන්න දෙයක් නෑනේ... සෙන්සර් එක දාන්න යන ගාන විතරනේ...

නෑ සර්... ඩයග්නෝස් කරන ගාන ගෙවන්නම වෙනවා...

ඕන නෑ... එකත් අමතක කරලා දාන්නකෝ... මට ඒසී එක විතරක් හදල දෙන්න...

(ටයර් හතර ළඟදීම දාන්න වෙනවා.. ටයර් හතර දාද්දි සෙන්සරේ දානකොට ටයර් කඩෙන් ගන්න ගාන ඔය කිව්ව ගණන් දෙකෙනුත් භාගෙටත් වඩා අඩුයි )

ඔන්න ඔය විදිහට වාහනේ හදවන්න උපදෙස් දීලා මම පස්ස පැලිච්ච කාර් එකේම පහුවදාත් රස්සාව කරා..

බ්‍රහස්පතින්දා හවස ආයෙම ඩීලර්ගෙන් කෝල් එකක්...

සර්... ඒසී එකනම් හදල තියෙන්නේ... සර්ට උදව්වක් විදිහට මම ටයර් ප්‍රෙෂර් සෙන්සර් එක දාද්දි ඩයග්නෝස් කරන ගාන අඩු කරන්න තීරණය කරා... අපිට පුළුවනි එක ඩයග්නෝස් නොකර දාලා දෙන්න....

හරි... මට කියන්නකෝ සෙන්සර් එකට තව කීයක් යනවද කියල...

ඉන්න සර් මම බලලා කියන්නම්... 

හ්ම් ..

සෙන්සර් එකට ලංකාවේ මුදලින් අසුදාහක් යනවා සර්... 

සෙන්සර් එක දාන්නම එපා කියලා මම හවස ගිහින් වාහනේ අරං ආව.. ඒසී කොම්ප්‍රෙෂර් එක දැම්මට ගාස්තුව ලංකාවේ මුදලින් පන් ලක්ෂ අනූ දාහයි... ක්‍රෙඩිට් කාර්ඩ් එක බුදුන් දැක නිවන් දකින්න ඕන ඉතිං...

ටයර් සෙන්සර් එකට කිව්ව ගාන තිස් හයදාස් දෙසිය පනහයි.. ඩයග්නෝස් කරන්න කිව්ව ගාන හතලිස් තුන්දාහයි.. ඒත් මට  උදව්වක් විදිහට ඩයග්නෝස් කරන ගාන අය නොකර  සෙන්සර් එක දාන්න යන ගාන අසු දාහයි...  මේ ගාන හදපු සමීකරණය ගැන හිතුවාම මගේ  මොලේට සමනල් ගැටේ වැටෙනවා කියහන්කෝ  ..

මම වාහනේ අරගෙන ගෙදර ආපු ගමන් කරේ බාත්රූම් එකට ගිහින් කන්නාඩියෙන්  හොඳහැටි මුණ බලාගෙන  ෆ්‍රිජ් එකේ තියන රයිස් කුකර් බත් මුට්ටිය ඇරලා බලපු එක... මට ඕනවුනා එකේ තියෙන්නේ බත්මද එහෙම නැත්තම් තනකොලද කියලා බලාගන්න සහ කන්නාඩියෙන් බැලුවාම ඉන්නේ මමමද එහෙමත් නැත්තම් අන් ආපු වස්සෙක්ද කියලා බලාගන්න.... ඇයි යකෝ... උදව්වක් විදිහට ෆ්‍රී කරලා දෙනවා කියලා කෑල්ලේ ගානට අනිත් ගානත්  එකතු කරලා කියනකොට ඒ ලණු කන්න උන්ට මාව පේන්නේ හරකෙක් විදිහටද කියලා දැනගන්න ඕන නැද්ද හා..

කාර් එක බලන්න ඊයේ ඉන්සුරන්ස් එකෙන් ආව... එක හදන්න දැම්මම එකේ විස්තරෙත් මීට දෙවැනි වෙන එකක් නෑ... ඒත් එකටනම් අතින් ගෙවන්න වෙන එකක් නෑ... එළන්ට්‍රා ඇන්ටිගේ අන්සුරන්ස් එකෙන් ඔක්කොම කවර් වෙයි...

අර කොමඩ් එකට වැටුන ඉලෙක්ට්‍රික් රේසර් එක එලියට  ගත්තේ කොහොමද කියලානම් අහන්න එපා... ඒ විස්තරේ ලියන්න තියා හිතන්නවත් බැරි තරම් ජුගුප්සාජනකයි..  එහෙමයි කියලා ඒක විසික් කරේ නෑ.... ඒක අරගෙන වැඩි කාලයක් නැති නිසා එකේ පෙට්ටිය මා ළඟ තිබුන... මම ඒක ටැප් එකට අල්ලලා හෝදලා  පෙට්ටියේ දාලා තිබ්බ පරෙස්සමට  .. අරගෙන වැඩි දවසක් නැති නිසා අයෙ ඉතින් මලාට හොයන්න බෑ එක පාවිච්චි කරපු එකක් කියලා ... ඊළඟ වතාවේ ලංකාවට යද්දී අපේ චමිල වරුසවිතානට තෑග්ගක්  අරගෙන යන්නත් ඕනෑකම තියෙනවා... ඉලෙක්ට්‍රික් රේසර් එකකුත් මෑන්ස්ට හොඳට ගැලපෙනවා තෑග්ගක් විදිහට දෙන්න ...

ජොකාගේ භක්ති ගීතය..

 

                        පොසොන් පෝය දවසේවත් පන්සලකට යන්න බැරිවුණ එකෙක් ඉන්නවනම් ගොඩයත් ඉතිං එකෙක්.. ගොඩයා ඉන්න අහලපහල පන්සල් කීපයක් තිබුනට ප්‍රසිද්ධ දවස්වලට ඔව්වයේ ගිහින් සැදැහැවත් බෞද්ධයා චරිතේ රඟපාන එක ගොඩයාට සෑහෙන අමාරු වැඩක්. වැඩි සෙනග ගැවසෙන්නේ නැති කාලවලට පන්සලට දානයක් හදාගෙන ගියාට ප්‍රසිද්ධ දවස්වලට ගොඩයා පන්සල් යන්නෙ නෑ පන්සල්වල අයිතිකාරයෝ වැඩි නිසා. ඒ වගේ දවස්වලට පන්සල් ගියාම බඩ පුරා කාලා බීලා එන්නනම් පුළුවන් උනාට පන්සල කියන්නේ ඊට වඩා අධ්‍යාත්මයට සම්භන්ධ තැනක් නිසා ගොඩයා ඔව්වයේ රිංගන්න යන්නේ නෑ... පිටරටවල පන්සල් සහ ලංකාවෙ පන්සල් අතර ගොඩයා දකින ලොකුම වෙනසනම්, පිටරටවල පන්සල්වල ස්වාමීන්වන්සේලාට ලඟින්ම ඇප උපස්ථාන කරන දායකයින් එම පන්සලවල නියෝජිත ස්භාවයක් ගැනීම... ඒ තැන්වල ලංකාවෙ පන්සලකට ගියා වගේ නිදහසේ හැසිරෙන්න බෑ... දායකයින්ගෙන් දහසක් නීති රෙගුලාසි නිසා ඒ ඒ පන්සල්වල ඉන්න ස්වාමින්වහන්සේල ගැන ඇඳෙන්නෙත් වැර්දි චිත්‍රයක්. ඒ ස්වාමින්වහන්සේලා එහෙම නරක උදවිය නොවුනාට අයිතිකාර දායකයින්ගෙ ඇහැට හොරෙන් පන්සලට යන එන එක සෑහෙන අමාරු වැඩක්...

          ඊයේ පෙරේදාවක ගොඩයා ඉන්න දිහාවෙ පන්සලක භක්තිගීත ප්‍රසංගයක් වෙනුවෙන් ගොඩයාටත් ආරාධනාවක් ලැබුනා සපෝර්ට් එකක් දෙන්න කියලා. පන්සල කියන්නෙ සිංදු කියලා නටන්න හොඳ තැනක් කියලා ගොඩයා විශ්වාස කරන්නෙ නෑ.. බුදුරජාණන් වහන්සේ ශ්‍රාවක සංඝයා උදෙසා පනවලා තියෙන විනය නීතිවල කවි බන වගේ දේවලුත් ඒතරම් වර්ණනා කරලා නෑ කියලයි ගොඩයා අහලා තියෙන්නෙ. වෙනත් ආකාරයකින් කියනවානම්, ධර්ම රසය ඉක්මවායන ආකාරයෙන් ධර්මය දේශනා කරන්න එපා කියලයි බුදුරජාණන් වහන්සේගේ අවවාදය. එහෙව් නීතිරීති තියෙද්දි අපේ උන්නැහේලා බුද්ධාලම්භන ප්‍රීතිය ඉහවහා ගිහිං  සංගීත රසය මතු කරලා ධර්ම රසය යට යැවීම කොයියාකාර පාපයක්ද කියලා ගොඩයා දන්නෙ නෑ... ඒත් ගොඩයාගෙ අක්මාව කියන්නෙමෙ භක්තිගීත කියන කොන්සෙප්ට් එකම පෝය දවසෙත් ආතල් එකක් ගන්න අටවාගන්න වෙනස් විදිහේ වැඩක් කියලයි. ඒ නිසා ඔයාකාර වැඩවලදි ගොඩයා ඉතිං මොකක් හෝ හේතුවක් කියලා එතැනින් මාරුවෙන එක තමා සිරිත. මොහිදිං බෙග් බුද්ධං සරනං ගච්චාමී සිංදුව කියනකොට ස්ටේජ් එකේ පහල කන පැලෙන්න බීලා ඉන්න එවුන් අඟර දඟර නැටුම් නටන එකේ ඉතිං භක්තිගීත ගැන ලොකුවට විවේචනය කරන්න බෑ... ඇන්ටන් ජෝන්ස්ගෙ ගීත බොහෝමයක් නිර්මාණය වලා තියෙන්නෙ රටේ සිද්දවෙච්ච මහා ව්‍යසන පාදක කරගෙන උනාට, එව්වා ලයිව් ස්ටේජ් එකට ආවාම පහල ඉන්න එවුන් නටන නැටිල්ල දැක්කාම ඇන්ටන් ජෝන්ස් ගැනයි නටන එවුන් ගැනයි හිතෙන්නෙ අනිච්චේ දුක්කේ කියලා තමයි... ඇන්ටන් ජෝන්ස්ගෙ සිංදුවල ලියැවිච්ව ව්‍යසන වලදී මැරුන මිනිස්සු දන්නවනම් අනාගතයේ දවසක එයාලගෙ මරණයන් ගැන සිහිකරලා රටේ මිනිස්සු සිංදු කියලා නටනවා කියලා ඒ මිනිස්සුන්ට මොනවා හිතෙයිද... එහෙම බැලුවාම ඉතික් භක්තිගීත මොන කජ්ජක්ද හැබෑටම...

                 ලියන්න ආපු කාරනාව සෑහෙන කැලේ පැන්න... මේ කියන සිද්දිය සිද්දවෙන්නෙ දෙදාහෙ වර්ශයේ මුල් භාගයේ කියලයි ගොඩයාගෙ අප්සැට් මෙමරිය කියන්නෙ. ජොකා කිව්වාම ගොඩයාගෙ ඉස්කෝලෙ ගොඩයාගෙ වයසේ එවුන්ට ආයෙම අමුතුවෙන් හඳුන්වා දෙන්න දෙයක් නෑ... උප්පැන්නෙ තියෙන නමට වඩා ජොකා කිව්වාම අපේ මිත්‍රයා ප්‍රසිද්ධයි... අපේ චමිලයා මේ පෝස්ට් එකටත් කොමෙන්ට් කරන නිසා තමුන්නැහේ කොමෙන්ට් එකක ජොකාගෙ ඇත්ත නම ලියලා මට ලෙඩක් පටලෝනවා එහෙම නෙවෙයි ඕං. මේ කියන දවස වෙසක් , පොසොන් හෝ ඇසල පෝයක් කියලයි ගොඩයා තාර්කිකව හිතන්නෙ. එහෙව් පෝයවල්වලට තමයි භක්තිගීත වගේ වැඩසටහන් සංවිධානය වෙන්නෙ. මේ කියන කාලය වෙද්දී ගොඩයලා ඉස්කෝලෙන් එලියට අවිතුත් අවුරුදු හයක් හතක් වගේ වෙන්ටෑ... ඒ නිසා උසස්පෙලින් පස්සෙ ගොඩයාට ඒ වෙනකල් ජොකා හමුවෙලා තිබුනේ නෑ... ඒ වෙද්දී ජොකා රැකියාවක් කරා රජයට සම්භන්ධ ආයතනයක... ඒ නිසා ජොකා නිතර ගමේ ආවෙ ගියේ නෑ... ඒ නිසාම ගොඩයාට ජොකා හමුවෙලා නෑ ඒ වෙද්දිත් අවුරුදු ගානක්... ඔය කියන පෝය දවසේ උදේ ගොඩයා නිදි ඇඳේ ඉද්දී තමයි ගොඩයාගේ පියාණෝ ගොඩයාව ඇහැරවන්නෙ..

අන්න අහවලාගෙ පුතා ඇවිල්ලා හොයනව...

                ගොඩයාගෙ ඩඩා ජොකාව එහෙම හඳුන්වන්නෙ ජොකාගෙ ඩඩාව ගොඩයාගෙ ඩඩා දන්න කියන මනුස්සයෙක් නිසා... ගොඩයා ඇඳෙන් බැහැලා නිදි මරගාතේම කාමරෙන් එලියට එන්නෙ ලංකාවෙ එහා කෙලවරේ ඉන්න එකෙක් හදිසියේ ගොඩයා හොයාගෙන එන්න විදිහක් නෑ කියන අදහසින්මයි. ගොඩයා හිතුවේම ඩඩාට වැරදීමක් කියලාම උනාට ඇත්තටම ඇවිල්ලා තිබ්බෙ ජොකාම තමා...

ගුඩ් මෝර්නින්... ජොකා ගොඩයාව එහෙම ඇමතුවාම ගොඩයාටත් ගුඩ් මෝර්නින් නොකියා බෑ...

ගුඩ් මෝර්නින්... ( පෝය දවසෙවත් ටිකක් නිදාගන්න නොදී උදේ හයාමාර වෙද්දි ඇහැරෙව්වාම මෝර්නින් එක මොන ගුඩ්ද කියලා අහන්න ඕනවුනාට ගොඩයා එහෙන ඇහුවෙ නෑ..)

කවද්ද ගමේ ආවෙ උඹ... මොකෝ හදිසියේ මේ පැත්තෙ...

 

            ඉස්කෝලෙන් අයින් උනාට පස්සෙ මලාට ටෙලිෆෝන් කෝල් එකක්වත් දීලා නැති ජොකා මේ උදේ පාන්දර කුකුලත් මල්ලෙ දාගෙන ගොඩයාව හොයාගෙන ආවෙ  නිකම්ම සෑපදුක හොයන්න නෙවෙයි කියන එක ගොඩයාට අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නෑ...

අපි පොඩි භක්තිගීතයක් කරනවා බං අද... ඒක මතක් කරලා යන්න ආවෙ...

ගොඩයා ඒ වෙද්දිත් බෑන්ඩ් එකක කීබෝර්ඩිස්ට් නිසා මරාලයක්දෝ කියලා ඇඟ හිරිවැටිලා ගියාට ගොඩයා ඒක ජොකාට පෙන්නන්න ගියේ නෑ...

මතක් කරලා යන්න කීවෙ බං... කොහේද තියෙන්නෙ ඕක... මොකක්ද මම දැං කරන්න ඕන...

උඹ මුකුත් කරන්න ඕන නෑ... රෑට ගෙදර හිටපං... මම එනවා භක්තිගීත කන්ඩායම එක්ක උඹලාගෙ ගෙදර...

 අපේ ගෙදර... 

            ගොඩයා එහෙම ඇහුවේ ගෙදරට එන භක්තිගීත ගැන ගොඩයා ඒ වෙද්දි අහලා තිබුනේ නෑ... උදේ පාන්දරම අහසින් පහත්වෙලා භක්තිගීත කන්ඩායමක් එක්ක රෑට ගෙදරට එනවා කිව්වාම ගොඩයාගෙ නිදිමත කොහේ ගියාද නැතිවුනා කියහංකෝ... ගෙදර ඉන්න වීසා එකත් ලාවට අමාරුවෙන් මේන්ටේන් කරගෙන ඉන්න වෙලාවෙ යාලුවෙක් භක්තිගීත කන්ඩායමක් එක්ක රෑට ගෙදර එනවා කිව්වාම ගොඩයා හිතුවෙ රැට මොනවගේ දෙයක් වෙයිද කියලයි...

ඔව් බං.. මෙහේ තමයි එන්නෙ...

ඉතිං බං භක්තිගීත කියන්නෙ පන්සලේනෙ...

මේක එහෙම එකක් නෙවෙයි බං... අපි දන්න කියන යාලුවන්ගෙ හිතවතුන්ගෙ ගෙවල්වලට ගිහිල්ලා භක්තිගීතෙ කියනව... ඉතිං ඒ යන ගෙවල් ලිස්ට් එකට උඹලාගෙ ගෙදරත් තියෙනව...

ජොකා කියන විදිහට ගොඩයා අද රෑට ගෙදර ප්‍රධාන අමුත්තා ගානට හයිලයිට් වෙන සීන්කෝන් එකක් උනාට ජොකා අවසාන තීරණේ අරගෙන හමාරයි... ගොඩයාට ඒ ඇතුලේ හඬක් නගන්න ඉඩක් නෑ...

හරි... දැං මම මොකද කරන්න ඕන...

උඹ මුකුත් කරන්න ඕන නෑ... භක්තිගීත කියන කෙල්ලො ටිකට පොඩි සංග්‍රහයක් කරලා ලියුම් කවරෙක දාලා කියක් හරි දියං... එහෙනම් මම ගියා... රෑ හත වෙද්දි අපි එනවා එහෙනම්...

එන්න එපා මගෙ දෙයියෝ දැං කීයක් හරි දෙන්නම් ඒක ගිහිං කෙල්ලන්ට දියං කියලා කියන්න කලින් ජොකා මොටෝ සයිකලේ ස්ටාර්ට් කරගෙන ඉගිල්ලුනා... ගොඩයා අනාතයි...

මොකටද අර ලමයා ඇවිත් තියෙන්නෙ...?

එහෙම අහන්නෙ ගොඩයාගේ පියාණෝ.. දැං දීපංකෝ උත්තර...

රෑට භක්තිගීත කන්ඩායමක් එක්ක මෙහේ එනවලු... ලමයින්ට බොන්න දේකුයි ආධාරයකුයි දුන්නාම ඇතිලු...

මෙහේ...? 

හ්ම්...

භක්තිගීතද කැරොල් එකක්ද? අපි ලඟ නෑ ඔව්වට දෙන්න සල්ලි... දෙන ආධාරයක් දෙන එකයි ඇත්තෙ... විකාර...

ඒ තමා ගොඩයාගෙ පියාණෝගෙ ප්‍රතිචාරය...

             විකාර කියන එකේ තේරුම තමා, ජොකාගේ භක්තියෙන් කියවන්න එන ගීතයට ගොඩයාගේ පියාණෝ කිසිදු කැමැත්තක් අනුග්‍රහයක් නෑ කියන එක... ගොඩයා කියලත් ඉතිං ඒ වැඩේට කැමැත්තක් නෑ... අකමැතියි කියලා මක් කරන්නද ඉතිං භක්තියයි ගීතයයි දෙකම පැත්ත පලාතක ගේන්න එපා කියන්න කලින් උන්නැහේ ඉගිලිලා ගියානෙ... එයින් පස්සෙ ඉතිං ගොඩයාට කරන්න ඉතුරු වෙලා තිබ්බෙ ජොකා සහ භක්තිගීත කන්ඩායම එනකල් මග රැකගෙන බලන් ඉන්න විතරයි.

               වෙනදට පෝය දවස කියන්නෙ අපේ සිරාලගෙ ගෙදර සැට් එක එක්ක සුට්ටක් සෙටමෝල් වෙන දවස උනාට එදා එහෙම බෑ... ජොකා විසින් පට්ටල් කරපු මරාලෙ අහවරක් වෙනකල් ගෙදරින් එලියට බහින්න ක්‍රමවේදයක්  නෑ... භක්තිගීත කතාව අහපු වෙලාවෙ ඉඳන් ගොඩයාගේ මහතැනින් වැටුන නීති රෙගුලාසිය වුනේ ඔය කියන භක්තිය ඇවිල්ලා යනකල් ගෙදරින් එලියට යෑම තහනම් වගේ එකක්. ලාවට එල්ලිලා තියෙන වීසා එක කැපෙන්න හේතුවෙන සිද්දීන් වලදී ගොඩයා සෑහෙන පරෙස්සම් නිසා භක්තිය ගීත ගයන්න එනකල් ගොඩයා මිදුලෙ තියන ගල උඩ වාඩිවෙලා ගේට්ටුව දිහා බලාන හිටිය. ගොඩයා කොයිතරම් වැඩේට එක්සයිට්ද කියනවනම් හවස හයේ ඉඳන් ගේටුව දිහාවටමයි ඇහැ. ඒ වෙන මොකකට්වත් නෙවෙයි.. කියන භක්තියක් ඉක්මනට කියවලා අහවර වෙලා සිරාලාගෙ ගෙදර පැත්තට මාරුවෙන්න. පාරෙ ඈතින් වාහනයක් එනවා ඇහෙනකොට ගොඩයාගෙ කන් ඒ දිහාවට සුසර වෙන්නෙ බලු කන් වගේ කියමුකෝ... ඒත් ඒ ආපු වාහන එකකින්වත් ආවෙ ජොකාගෙ භක්තිය නෙවෙයි.. ඒ පාරෙ යන වෙනත් වාහන..  

                ගොඩයා පටලවාගෙන එන ඒ ආකාරයේ මරාලවලට ගෙදරින් ලැබෙන්නෙ අවම සහයෝගයක් නිසා ගොඩයා කෝකටත් කියලා හවස් අතේ කෝඩියල් බෝතලේකුත් ගෙනැල්ලා හදලා කරලා සීතකරණයේ දාලා තිබ්බෙ, ජොකාගෙ ඔය එන භක්ති  බෑන්ඩ් එකට අනුපාන ගෙදර අය ලව්වා හදවන්න ගියොත් බත් කාර්ඩ් එකත් කැපෙන්න ඉඩ තියෙන නිසා... ගොඩයාගෙ නංකිලා දෙන්නත් ගොඩයාගෙ ගුණ ගායනා කරමින්, රාත්‍රී ඇඳුම වෙනුවට එලි පහලියට බහින්න පුලුවන් ඇඳුමකින් සැරසිලා මල් වාස් දෙකක් වගේ සාලෙ සාටිය උඩට වෙලා බලාන ඉන්නෙ ජොකාගෙ භක්ති මගුල එනකල්.. මවු දෙමාපියනුත් එහෙමයි... වෙනදාට රෑට අඳින ඇඳුම් වෙනුවට විශේශිත ඇඳුම් වලින් සැරසිලා බලාන ඉන්නෙ ජොකාගෙ භක්ති බෑන්ඩ් එක එනකල්... ගොඩයත් මිදුලෙ තියන ගල උඩට වෙලා කලුවරේ මදුරුවෝ තල තලා බලාන ඉන්නෙ හත වෙද්දි එනවා කිව්ව භක්තියෝ ටික එනකල්... රෑ හතත් උනා... භක්තොයොත් නෑ ජොකාත් නෑ... ගේ ඇතුලෙන් ගොඩයාගෙ ගුණ වයනවා වැයිල්ලක් එව්වනම් වනේ වන හතුරෙකුටවත් අහගෙන ඉන්න බෑ...

        රෑ හත වෙලා හතහමාර උනා... අට වෙලා අටහමාර වුනා භක්තියෝත් නෑ ජොකාත් නෑ... ගොඩයා ඒ වෙද්දි මිදුලෙ තිබ්බ ගල උඩින් බැහැලා පාරට ඇවිත් පාර හරහා සක්මන් කරනවා දෙපැත්ත බල බලා... ඈතින් වාහනයක් එද්දි බලාපොරොත්තු දැල් වෙනව... වාහනේ ගොඩයා පහුකරන් යද්දි බලාපොරොත්තු සුන් වෙනව... ජොකාගෙ මරාලෙ අහවරක් කරලා දාන්න බලාන හිටියාට උන්දෑලා නෙවෙයි එන පාටක්...

          අටහමාර නමේ උනා... නමයහමාර උනා... දහය උනා... දහයාමාර උනා... එකොලහ උනා... ගෙදර අය ගොඩයාට අම්බානෙකටත් තව චුට්ටික් බැනලා ඔරෝවලා ගොරවලා  නින්දට ගියා... ගොඩයත් සිරාලහට වාර්ථාකරගන්න බැරිවුන හිතේ අමාරුවෙන් කෝඩියල් බෝතලෙන් භාගයක්ම බීලා එකොලහමාරට විතර නින්දට යන්න කියලා හිතාගෙන ඇඳට ගියා... අන්තිමේ භක්ති ගීතයත් ආවෙත්  නෑ.... ජොකා ආවෙත් නෑ....

බ්ලොග් පෝස්ට් එක මෙගා නාට්ටියක් වගේ උනානම් ගොඩයා සිකුරාදා කොටහ ඉවර කරන්නෙ ඔන්න ඔතනින්... ඊලඟ කොටහ සඳුදාට එනකල් ඉවසිල්ලේ බලන් ඉන්න වෙනවා බලන එවුන්ට... 

         ජොකා පට්ටල් කරපු මේ භක්තිගීත මගුල නිසා ගොඩයාගෙ මොලේ ටිකක් විතර තිබ්බෙ හයිපර් මෝඩ් එකක... නිදාගන්න කියලා ඇඳට ආවට සැප නින්දක් නෑ ජොකා කරපු අබ්ලික් වැඩේ නිසා... ජොකා උදෑසන ප්‍රාදූර්භූත වෙච්චි වෙලාවෙ ඉඳන් ගෙදරින් අහපු බැනුම් කන්දරාවට සැප නින්දක් කොහේ එන්නද ඉතිං... ඒ වෙද්දි ගොඩයා හිටියෙ බල්ලා ගානට වැටීලා... නින්ද ගියා උනාට ඒක නින්දත් නොනින්දත් අතර සීන් එකක්... ඒ වෙද්දි රෑ එක පහු වෙලා... ලයිට් ඇන්ජිමක් වගේ එකක් තඩි සද්දයක් දාගෙන ඇවිත් ගොඩයලාගෙ ගෙදර හරියේ නැවැත්තුවා කියලා ගොඩයාට ලාවට වගේ ඇහුනට ගොඩයා ඒ ගැන වැඩි අවධානයක් යොමු නොකරේ තදබල විදිහට දැනුන නින්දේ අවශ්‍යතාවය නිසා... ලයිට් ඇන්ජිමේ සද්දෙත් එක්කම ගොඩයලාගෙ ගෙදර ගේට්ටුව අරින සද්දෙත්, ඊට තත්පර පහකට හයකට පස්සෙ ගොඩයාගෙ සිරියහන් ගබඩාවෙ වීදුරු ජනේලෙට ගහන සද්දෙත් එක්ක ගොඩයාට හිතුනෙම උඹනම් අද ඉවරයි පුතේ කියලාමයි...

ඩොහ් ඩොහ් ඩොහ් ඩොහ්... ඒයි නැගිටපං... අඩෝ නැගිටපන්... 

         ඒ එන්නෙ ජොකා විසින් ගොඩයාගෙ සිරියහන් ගබඩාවේ ජනේලෙට තඩිබාන සද්දෙ... නිදි වගේ හිටියොත් අහල පහල එවුන්ටත් ඇහෙරෙන නිසාත්, තව ටිකක් ජැනේලෙට තඩි බෑවොත් පියානෝ විසින් ගොඩයාව ගෙදරින් එලියට තල්ලු කරලා දාන නිසාත් ගොඩයා කමීසයක් දාගෙන ගිහිං හනික දොර අරිනව... කියන්න අපූරුයි... ගොඩයා රෑ නිදාගත්තු සරොම පිටිං... 

          දොර ඇරලා බැලින්නම් ගොඩයලාගෙ වත්තට තවුතිසාවෙන් දිව්‍යාංගනාවන් සැට් එකක් පාර වැරදිලා බැහැලා ගානට, සෝස පාට ළමා සාරි ඇඳගත්තු , මූන පුරා පියරු දාපු ගෑනු දැරිවියෝ සැට් එකක් ගොඩයලාගෙ මිදුල පුරා කියහංකෝ... ජොකා ඉන්නවා නැසනල් එකකුත් ඇඳගෙන පාර්ලිමේන්තු යන්න ලෑස්තිවුන මන්තිරියෙක් ගානට... මොකක්දෝ රෝල් කරාපු කොලේකුත් ජොකාගෙ ඇතේ... ගොඩයා ආත භූත නැතුව නිදි මරගාතෙ මිදුල දිහා බලාන ඉන්නව... ලැයිට් ඇන්ජිමක් ස්ටාර්ට් කරපු සද්දෙට ඩොග ඩොග ගාන පරන රෝසා බස් එකකින් තවත් දේවතාවියෝ ටිකක් පාරට ඩවුන්ලෝර්ඩ් වෙලා ගොඩයාලාගෙ ගේට්ටිවෙන් ඇතුලට එනව...

ගෙදර කට්ටියට එන්න කියපං එලියට...

               ජොකා එහෙම කිව්වට ගොඩයාට ආයෙම ගෙදර අයට අමුතුවෙන් එන්න කියන්න ඕන නෑ... ගෙදර සැවොම නින්දෙන් ඇහැරිලා නිදි ඇඳුම් පිටින් එලියට ඇවිත් ගොඩයා දිහා බලාන ඉන්නවා මූව ගහක බැදලා ගහනවද එහෙමත් නැත්තම් ගහලා ගහක බඳිනවද වගේ පෙනුමකින්... ඩඩාගෙ මූන දිහා බලන්නත් බයයි... ගොඩයාගෙ නංකිලා දෙන්නනම් බලාන ඉන්නෙ උඹත් අයියෙ භක්ති බෑන්ඩ් එක එක්කම ගියානම් හොඳා වගේ මල පැනපු කුජීත බැල්මකින්... ගොඩයාගෙ මවුනම් ඉතිං නෝ ජජ්මන්ටල්... ගොඩයා අමාරුවේ වැටිලා උනාට මවුගේ බලතල ප්‍රමාණවත් නෑ ඒ ව්‍යසනයෙන් ගොඩයාව බේරාගන්න... ඒ වගේ සිටුවේසන් එකක් සිද්දවෙමින් තියෙන අල්ල පනල්ලේ ජොකා ඇතුලු භක්ති නංකිලා සැට් එක ගොඩයාගෙ ගෙදර ඉස්තෝප්පුවේ පිලිවෙලට අඩුක් වෙලා... කොට කට්ටිය ඉස්සරහ පේලියේ.. උස කට්ටිය පස්සෙ පේලියේ.. ගොඩයා සරොම පිටිං ඉස්සරහ දොර ලඟ පඩිය උඩ... ගෙදර උදවිය භාගෙට ඇරුනු දොරෙන් නිදි ඇඳුම් පිටින් ඔලු විතරක් එලියට දාගෙන භක්ති සැට් එක දිහා බලාන ඉන්නව.... අපහසුතාවය කියන එකේ අල්ට්‍රා ප්‍රෝ මැක්ස් එකට්ත් අම්බානෙකට එහා සීන් කෝන් එක...  ගොඩයාට ඉතිං දුහන්න හැංගෙන්න කියලා තැනකුත් නෑ... දිව්වා හැංගුනා කියලා වැඩකුත් නෑ...

 

             ඕං ඔයි ආකාර සිටුවේශන් එකක් යටතේ භක්ති ගීතය පටන් ගැනෙනව... වෙලාව රෑ එකහමාරයි... ගමම නිදි වෙලාවක ගොඩයලෑ ගෙදර දිහාවෙන් ගෑල්ලමයි විස්සක් විසි පහක් ගීතයක් ගායනා කරනවා ඇහෙනවා කියන්නෙ ඉතිං අහල පහල උදවිය නින්දෙන් උඩ විසික්වෙලා ඇහැරිලා  ගොඩයලාගෙ මී මුත්තා කිරිකිත්තා මතක් කරන එක  ආයේ අමුතුවෙන් අහන්න දෙයක් නෑනෙ... ගීතය විතරක් කිව්වට භක්ති ගීතය විතරක් නෙවෙයි යකඩෝ... භාගෙට ටියුන් වෙච්ච වයලින් දෙකකුත් අදිනවා ඇදිල්ලක් ගමේ එවුන්ට ආයෙ නින්දක් ලඟා වෙන්නෙ නෑ පැය දෙක තුනකට...  දේවතාවියෝ ටික ගයනවා ගැයිල්ලක් ගොඩයාට එලෝ මෙලෝ නෑ ඒ බුදුගුණ තේරුම් ගන්න... වයලින් දෙකයි ගෑල්ලමයි ටිකයි කිව්වට ඒ විතරක් නෙවෙයි කියහංකෝ... කව්දෝ හාදයෙක් බිම වාඩිවෙලා තබ්ලා කුට්ටමකුත් වයනවා අහලපහලට ඇහෙන්නෙ දේවාලෙ පෙරහැර පාර වැරදිලා ගොඩයලාගෙ ගෙදර ආපු ගානට... ගොඩයා බලාන ඉන්නෙ භක්තිය ඉක්මනින් ඉවර වෙලා ගීතය අහවර වෙනකල්... අහල පහල ගෙවල්වලිනුත් ලයිට් එක දෙක පත්තු වෙලා ජැනෙල් ඇරලා බලනවා මේ මොකක්ද යකඩෝ මේ වෙන්නෙ කියලා දැනගන්න... ගොඩයාලාගෙ ගෙදර උදවියත් භක්තිය අවසන් වෙනකල් ඉවසිල්ලේ බලන් ඉන්නෙ භක්ති සැට් එක ගේට්ටුවෙන් එලියට ගිය ගමන් ගොඩයාව මරාගෙන කන්න... ඒ ගැන මතක් වෙද්දිනම් ගොඩයාට හිතෙන්නෙම එලිවෙනකල් ගැයුවත් අවුලක් නෑ වගේ හැඟීමක්... මොකද කියනවානම් භක්ති සැට් එක වත්තෙ ඉන්නකල් ගොඩයාගේ සේෆ්ටිය ශුවර් නිසා...

      තනියම පෝරුවේ හිටවපු එකෙකුට අශ්ඨක කියපු ගානට කියාගෙන ගිය භක්ති ගීතය විනාඩි පහකින් විතර ඉවරවුනා... මුං තව එකක් පටන්ගත්තොත් අහල පහල එවුනුත් ගොඩයාට දෙකක් අනින්න ඉඩ තියෙන නිසා දනි පනි ගාලා කාමරේට දුවපු ගොඩයා හවස ලියුම් කවරෙක දාලා තිබුන රුපියල් දාහා ජොකා අතට වැඩැම්මුවා...

කෙල්ලොන්ට බොන්න මුකුත් හැදුවෙ නැද්ද..

ජොකා එහෙම ඇහුවට ගොඩයා එව්වට උත්තර දෙන්න ගියේ නෑ... හනික කුස්සියට දුවපු ගොඩයා ඉතුරු වෙලා තිබ්බ කෝඩියල් බෝතලේ ෆ්‍රිජ් එකෙන් අරගෙන ජොකා අතට වැඩැම්මුවේ මේ උන්දැලා ටික හැකි ඉක්මනින් වත්තෙන් එලියට දාගතයුතු නිසා... 

               භක්තිගීත කියපු සෝස පාට ළමා සාරි සැට් එකම පෝලිමේ ඇවිත් ගොඩයාට ආයුබෝවන් කියලා පිලිවෙලකට ගිහිං පරණ රෝසා බස් එකේ අඩුක්වුනා... රෝසා බස් එක ලැයිට් ඇන්ජිමේ සද්දෙන් ඩොග ඩොග ගාගෙන භක්ති සැට් එකත් දාගෙන පාරදිගේ ඉගිල්ලුනා... ඒ ගියේ නිකම්ම නෙවෙයි... සතියක් දෙකක් යනකල් අහල පහල එවුන් අහන ප්‍රශ්ණ කන්දරාවට ගෙදර ඔක්කෝම එකතුවෙලා උත්තර දෙන්න නැයැමිතයි කියන කෑල්ල ඉතුරු කරලා... ඒ ගිහිං ගොඩයා වගේම තවත් එකෙක්ව කල්ල කුජීත කරලා පාරෙ බහින්න බැරි තැනට පත් කරාද කියලා අහන්න එදායින් පස්සෙ අද වෙනකල් ගොඩයාට ජොකා හම්බෙලා නෑ...

      අද උනත් ආධුනික කෙනෙක් ඔරියන්ටල් වයලීන් එකක් ගහනවා ඇහුන ගමන් ගොඩයාගෙ නොස්ටැල්ජික් මෙමරි එක උඩ ඇවිල්ලා ඇඟ සහලෝලා ගිහිං රෝම කෙලින් වෙනවා භක්තිගීතය  සහ ජොකා මතක් වෙලා...

           ඉතිං එදා ජොකා ප්‍රමුඛ භක්ති සැට් එක ගියාට පස්සෙ ගෙදර තත්වෙ කොහොමද කියලා ප්‍රශ්ණයක් මතුවෙනවා නේද... ඒත් ඉතිං එව්වා මෙහිලා ලියලා ගොඩයාගෙම PR එක ඩැමේජ් කරගන්න ගොඩයා කැමති නෑ.. ගෙදර වැඩිමහලු පිරිමි දරුවා උනාට ඒ බැනුම් ඇහිලී ඉතිං ප්‍රසිද්දියේ ලියන්න බෑ... මොකද කියනවානම් එව්වා වනේ වන හතුරෙකුටවත් අහගෙන ඉන්න බෑ... එදා හිටං අද වෙනකල්ම " භක්ති ගීත" කිව්වාම ගොඩයා එතැනින් මාරුවෙන්නෙ ගැරඩියාට භූමිතෙල් ගහපු ගානට...